Episode 10 "NC+" #ฉบับคนโมโห
1395 Words
Episode 10
คร่อก~
(เสียงท้องร้อง)
(ไรท์ : แต่ไม่แน่ใจว่าร้องยังไง 555)
“หิวเหรอ” ผมเหลือบสายตาไปมองเธอเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงท้องเธอร้อง แต่เธอกลับเงียบไม่พูดอะไรตอบกลับ “ฉันถามน่ะไม่ได้ยินหรือยังไง”
“.....”
“เจ้าหญิงขอรับ พระองค์หิวไหมขอรับ หากพระองค์ทรงหิวก็กล่าวมา กระหม่อมจะแวะปั๊มแล้วไปซื้อให้” แต่เธอก็ยังคงเงียบ ผมทำได้แค่ถอนหายใจออกมาและขับรถต่อไป
ขับไปสักพักก็เจอปั๊มพอดีผมแวะเติมน้ำมันนิดหน่อย ก่อนที่จะลงจากรถไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์มาให้เธอและโกโก้ปั่น #ของชอบเขาแหละ
ส่วนของผม....ผมซื้อโชจูมากิน
555!
(ไรท์ : ขับรถไม่ควรดื่มเหล้านะคะ อันตราย ห้ามน้า!)
“ไม่ไปนั่งรอที่รถล่ะ” ร่างสูงเอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้นอกรถ “เดี๋ยวยุงก็กัดหรอก” ว่าพลางนั่งลงข้างๆ เธอ เพราะตอนนี้มันมืดมากแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงเช้า
ใช่!
อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว!
ผมขับรถพาเธอไปหายัยพวกนั้น รวมๆ แล้วก็ตั้งสามเมือง (จังหวัด) แต่ก็ไม่มีใครอยู่เลย ขับไปขับกลับ ขับไปเมืองนี้ขับไปเมืองนั้น ระยะทางก็ใช้ว่าจะใกล้กันแค่สิบก้าวถึง!
“ฉันซื้อให้” มือหนายื่นแฮมเบอร์เกอร์ที่ซื้อมาให้ร่างบางพร้อมกับโกโก้ปั่น เธอรับไปทานโดยไม่พูดจาอะไร “ถ้าไม่พออิ่มก็บอกนะ จะไปซื้อให้อีก”
“....” เธอยังคงเงียบใส่ แต่สายตาของเธอนั้นจ้องมาที่ถุงโชจูของผมเขม็ง ในใจก็คงจะอยากด่าว่าขับรถจะซื้อเหล้ามาทำไม แต่เพราะงอนอยู่เธอเลยได้แต่จ้อง
“ฉันจะเอากลับไปดื่มที่คฤหาสน์ เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ดื่มตอนขับอยู่แล้ว” ได้ยินดังนั้นเธอก็หันหน้าหนีไปและทานแฮมเบอร์เกอร์ต่อ
หลังจากที่ร่างบางทานจนอิ่มแล้ว พวกเราก็ออกเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์กันต่อ ส่วนร่างบางก็ยังคงเงียบนิ่งไม่ยอมพูดจาอะไรกับผม
“แบตหมดซะละ” เธอพูดพร้อมกับหยิบพาวเวอร์แบงค์หรืออีกชื่อคือแบตสำรองออกมา แต่ก็ต้องหน้ามุ่ยเพราะเธอนั้นดันลืมชาร์จมัน “ลืมอีกจนได้!”
“เอาของฉันไปใช้ก่อนก็ได้นะ อยู่ในเก๊ะฝั่งเธอน่ะ”
“.....” เธอหันมามองหน้าผม ร่างสูงพยักหน้าเป็นการอนุญาต ก่อนที่มือเรียวบางจะเปิดเก๊ะรถและหยิบพาวเวอร์แบงค์ของผมออกมาชาร์จ
เธอเงียบไปสักพักจนเมื่อรถหยุดเพราะติดไฟแดง เธอจึงเอื้อมมือไปยังเบาะด้านหลัง คว้าเอาโชจูที่ผมซื้อมาไปดื่ม!
ยกขวดเลยด้วย!
“เฮ้ย...นั่นมันของฉันนะ!”
“ไม่เห็นมีป้ายแปะไว้เลย” เธอกล่าวพร้อมทำระรื่นและกระดกขวดโชจูไปอีกรอบ
“กินของจากแฟนเก่าได้ด้วยเหรอ?” ผมแซะเธอเล็กน้อยเหมือนที่เธอชอบเเซะคำว่าแฟนเก่าใส่ผม
“ก็บอกว่ามันไม่ได้ติดป้ายไว้ ไม่มีเจ้าของก็กินได้!” ร่างบางสะบัดผมใส่เล็กน้อย ก่อนที่จะกระดกขวดโชจูของผมดื่มอีกครั้ง
และหลังจากนั้น....เมื่อมันมีขวดแรกก็ต้องมีขวดที่สอง สาม สี่ ห้า!
และสุดท้ายเธอก็ดื่มโชจูของผม ที่ผมซื้อมากะจะเอาไว้ดื่มเมื่อถึงคฤหาสน์ เธอ...ดื่มคนเดียวหมดเลย!
“อือ~” ร่างบางงัวเงียเล็กน้อยเมื่อถูกรบกวน ในขณะที่ผมกำลังจะอุ้มเธอขึ้นห้อง
“เป็นทุกอย่างให้เธอแล้วจริงๆ” ผมส่ายหัวและค่อยๆ ช้อนตัวเธอขึ้น โดยมีมาคัสคอยถือข้าวของของเธอตามมา
“ไหน....นายบอกว่าเลิกกันแล้วไงครับ” มาคัสกล่าวหลังจากที่ผมวางตัวเธอลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว “แล้วทำไมถึงยังกลับมาด้วยกัน”
“ไม่รู้แม่ง...วันนี้ไม่น่าจะได้เลิกว่ะ” ผมหันไปตอบลูกน้องของตนเอง มาคัสเกาหัวและยิ้มเจื่อนๆ ก่อนที่มันจะเดินออกจากห้องไป
“ถึงแม้ว่าเธอจะมองว่าฉันไร้เหตุผลและเห็นแก่ตัว แต่...ถึงเธอจะมองแบบนั้น แต่ฉันก็รักเธอนะ” ร่างสูงกล่าวกับร่างบางที่กำลังหลับอยู่ ก่อนที่ผมจะค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปจูบที่ริมฝีปากบางเบาๆ
“อือ~” เธอครางตอบเสียงแผ่ว และยกมือมาลูบที่ใบหน้าของผมอย่างนุ่มนวล “หนูก็รักเฮียเหมือนกันนะคะ” เธอกล่าว ใบหน้าหวานแดงผ่าวด้วยฤทธิ์เมา
มือหนาค่อยๆ ถอดเอาชุดเดรสกระโปรงของร่างบางออกอย่างช้าๆ รวมไปถึงบราและแพนตี้ด้านใน เมื่อเธอเปลือยเปล่าผมก็ค่อยๆ ลุกไปถอดเสื้อผ้าและคร่อมตัวเธอไว้
“อื้อ~ หนูหนัก” ร่างบางกล่าวพึมพำพร้อมกับเอื้อมมือมาดันที่หน้าอกแกร่ง “ลุก...”
“ฉันรักเธอนะ” ว่าจบผมก็กดจูบลงไปที่ปากเรียวบางของเธออีกครั้ง มือหนาของผมพลางบีบคลำที่สองเต้างามของเธออ
“อื้อ~ เจ็บ” เธอร้องเตือนเมื่อรู้สึกว่าผมบีบคลำหน้าอกของเธอแรงจนเกินไป เธอแอ่นตัวตอบรับลิ้นของผมเมื่อผมเลื่อนลงมาดูดเม้มที่ยอดออก
จ๊วบ! จ๊วบ~
“อ...อ๊ะ!”
“อืม~ แฟนเก่านี่...เขาเอากันได้ด้วยเหรอวะ” ผมแสยะยิ้มเมื่อร่างบางที่อยู่ใต้ร่างดิ้นพล่านตอบรับการกระทำของผม
ก็อาจจะเป็นเพราะเธอเมา
แต่ผมไม่สน!
กู! ไม่! เลิก! จำไว้อีเตี้ย! (บูลลี่อ๋อ!!!)
“อ...อ๊า อ๊ะ!” เธอกัดปากแน่นเมื่อแก่นกายของผมเริ่มสอดใส่เข้าไป ช่องทางรักของเธอมันยังคับแน่นและตอดรับผมดีเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน “จ...เจ็บ อ๊ะ อ๊ะ!”
“ซี๊ด....ขอแม่งสักวันเหอะ! ให้คุ้มกับค่าน้ำมันที่เสียไปหน่อย!” ผมจับขาของเธอพาดบ่าพร้อมกับออกแรงกระแทกให้สุดแรง
โมโห!
“คิดว่าได้กูแล้วจะวางอำนาจเหนือกูได้เหรอ! ฝันไปเถอะกูมาเฟียนะเว้ย! กูฆ่าผู้นำตระกูลอื่นๆ มาเป็นสิบ เรื่องอะไรที่กูต้องมายอมมึงด้วย! ห๊ะ! งอแงงหนักเหรอ! ไม่ยอมคุยกับกูตลอดทางเลยนะ โดนซะบ้าง!”
(ไรท์ : อีพี่มันไปเก็บกดอะไรมาก่อน)
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
“กูไม่ใช่ทาสมึงนะ! หน๋อย~” ผมด่าเธอด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย โดยที่มือหนายังคงจับขาของเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย บวกกับกระแทกแก่นกายเข้าไปยังช่องทางรักของเธอแรงๆ จนเธอเริ่มมีเลือดออก
“อ๊ะ...เฮียพอแล้วหนูเจ็บ อื้อ~” ร่างบางที่ไม่ได้สติกล่าว มือเรียวบางดันหน้าท้องของผมไว้เชิงขอร้องให้หยุด “อ๊ะ อ๊ะ แรงไปแล้ว ส...แสบ อื้อ~”
“ไปกินเหล้ากับเพื่อนก็ไม่ได้! ไปกาสิโนก็ไม่ให้ ทำงานกลับดึกหน่อยก็บ่น มึงเป็นภรรยากูนะไม่ใช่แม่! กูไม่ใช่ทาสใคร แล้วกูก็จะไม่เป็นทาสมึงด้วย!”
“เฮีย...เอาะ! หนูเเสบตรงนั้นไปหมดแล้ว เบาๆ หน่อย อ๊ะ อร๊างงง~” เธอร้องเสียงหลงและเกร็งกระตุกออกมา น้ำรักสีใสใสของเธอชโลมลงที่แก่นกายขอบผมจนทั่ว แต่ผมก็ยังคงกระแทกเธอต่อ “อื้อ...พอแล้ว”
“ฉันจะไม่ซักผ้า! แล้วก็จะไม่ถือของให้เวลาที่เธอไปช็อปปิ้งด้วย ถ้าไหนๆ แม่งก็เลิกกันแล้ว ก็ขอทบต้นทบดอกที่เธอเคยแผลงฤทธิ์เดชใส่ฉันไว้หน่อยก็แล้วกัน!”
ตับ! ตับ! ตับ! ตับ! ตับ!
พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!
“อ...ซี๊ดด!” ผมกัดปากแน่นก่อนที่จะกระแทกแก่นกายครั้งสุดท้ายเข้าไป เมื่อถึงฝั่งน้ำกามสีขาวขุ่นของผมก็ถูกปลดปล่อยออกมาอัตโนมัติและไหลเข้าสู่ช่องทางรักของเธอ ไร้การป้องกันใดใด! “คิดแล้วแม่งงก็โมโห”
- Writer
