ผมนั่งประชุมอยู่แต่ใจผมก็คิดไปถึงอีกคนที่รอผมอยู่ในห้องทำงาน ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามินคนนี้ไม่เหมือนกับมินที่ผมเคยรู้จัก ทั้งรอยยิ้มการพูดจาหรือท่าทาง ทุกอย่างไม่เหมือนกับมินคนก่อนหน้าที่จะความจำเสื่อมเลยซักนิด มันจะเป็นไปได้ยังไงที่มินแค่ความจำเสื่อมแต่กลับไม่มีอะไรเหมือนกับคนเดิมเลยแม้แต่นิดเดียว
“คุณอัสดาคะ..?”
“ครับ..?”
ผมสะดุ้งตกใจที่มีคนในห้องประชุมเรียก
“ละเมออะไรของแกว่ะ นี่คุณแพรเรียกแกตั้งหลายครั้งแล้วนะ..?”
“เออ..ผมขอโทษครับคุณแพร..”
“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วคุณอัสดาคิดว่ายังไงคะเรื่องที่แพรเสนอไป..?”
“ผมตกลงครับ เอาไว้ให้ไอ้นพนัดเซ็นสัญญามาได้เลยครับ..”
“ค่ะ..”
ผมทำโปรเจคร่วมกับบริษัทคุณแพรเกี่ยวกับการสร้างศูนย์การค้าที่เชียงใหม่ โดยให้บริษัทคุณแพรเป็นคนออกแบบและบริษัทผมเป็นคนสร้าง
“นี่แกคิดอะไรของแกว่ะ ถึงได้นั่งเหม่อในห้องประชุมแบบนั้น..?”
“ไม่มีอะไร..”
ไอ้นพเพื
