ตัวปัญหา
1318 Words
บทที่ 7 ตัวปัญหา
“แม่ก็มองรวมๆ ทุกอย่างนั่นแหละราช หนูแพรเหมาะที่จะเป็นเมียที่ดีของราม และเป็นแม่ที่ดีของตากายด้วย”
“เอาอย่างนี้นะครับ เรื่องนี้คุณแม่อย่าเพิ่งพูดไปดีที่สุด รอดูอีกสักปีสองปีนะครับ ถ้าพี่รามไม่มีใครจริงๆ เราค่อยเอาเรื่องนี้ขึ้นมาปรึกษากันใหม่ ระหว่างนี้เราก็สแกนคุณแพรกับหนูนิดไปว่าใครเหมาะสมที่สุด ดีไหมครับ” ราชหว่านล้อมมารดาด้วยเหตุและผล
“ตั้งสองปีเชียวเหรอ มันนานไปไหมราช” ยุพาเริ่มเห็นด้วยกับลูกชายแต่ก็ไม่ทั้งหมด
“ไม่นานหรอกครับคุณแม่ เราใช้วิธีนี้เพื่อให้เวลากับพี่รามด้วยไงครับ บางทีพี่รามอาจจะมีใครเข้ามาในชีวิต ที่ไม่ใช่ทั้งคุณแพรของคุณแม่ และหนูนิดของผมก็ได้นะครับ”
“ก็จริงของลูกนะ เอาเป็นว่าแม่เชื่อลูกก็แล้วกัน”
ราชคลี่ยิ้มกว้างแล้วขยับไปนั่งใกล้ๆ มารดา หอมแก้มท่านเต็มฟอดหนึ่งที “ต้องอย่างนี้สิครับคุณแม่สุดที่รักของผม” เขาคงปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปโดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้แล้ว งานนี้ขอเป็นกามเทพสื่อรัก เพื่อความมั่นคงของหลานชายตัวน้อยหน่อยก็แล้วกัน
“ลูกก็เป็นสุดที่รักของแม่เหมือนกันจ้ะ” ยุพาทาบฝ่ามือบนแก้มที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของลูกชายคนเล็ก “หัดโกนหนวดโกนเคราออกซะบ้างนะลูก ปล่อยเอาไว้แบบนี้สาวๆ ที่ไหนเขาจะมอง”
“สาวสมัยนี้เขาชอบผู้ชายที่มีรูปลักษณ์เถื่อนๆ ครับคุณแม่” ราชหัวเราะถูกใจเมื่อถูกมารดาค้อนใส่ เขาคลายอ้อมกอดจากมารดา “พูดถึงสาวๆ แล้วก็คิดถึง ผมไปหาพวกเธอสักหน่อยดีกว่า ผมไปก่อนนะครับ” เขาโบกมือลามารดาแล้วเดินแกว่งกุญแจรถออกไปจากบ้าน
ยุพาคลี่ยิ้มกว้างมองตามร่างลูกชายคนเล็กที่อายุห่างกับพี่ชายถึงสิบสามปี แต่รูปร่างและหน้าตานั้นแทบจะถอดแบบเดียวกันออกมา เพียงแต่คนน้องผิวคล้ำและไว้หนวดเคราจนดูเถื่อนกว่า ไม่ได้ดูสะอาดและสุภาพเหมือนคนโตเท่านั้นเอง
บ้านพิทักษ์ทรัพย์
“กระเป๋าใครเหรอส้ม” หญิงสาวที่กำลังอุ้มหลานชายตัวน้อยอยู่ในห้องโถง เอ่ยถามสาวใช้ที่กำลังลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามาด้วยความสงสัย
“น้าปานบอกว่ากระเป๋าคุณแพรค่ะ”
คำตอบที่ได้รับทำให้เลือดลมแห่งความเดือดดาลของเธอสูบฉีดไปทั่วทั้งร่าง รีบส่งทารกที่กำลังจะเคลิ้มหลับให้กับพี่เลี้ยง
“เอาน้องกายขึ้นไปนอนทีนะฝน” เธอรอจนสายฝนเดินพ้นจากห้องไปแล้วจึงหันไปที่ส้มอีกครั้ง “พี่แก้วเพิ่งจะเผาไปยังไม่ทันถึงเดือนเลย ผู้หญิงคนนั้นก็จะเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้วเหรอ”
“คุณนิดอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ” ศรีเดินเข้ามาพร้อมของว่างพอดี รีบแก้ตัวแทนเจ้านายและเลขาของเขา “คุณรามบอกให้ป้าจัดห้องให้คุณแพรอยู่ที่นี่ชั่วคราวเท่านั้นค่ะ เพราะบ้านของเธอกำลังซ่อมแซมใหม่ทั้งหลัง มันไม่ใช่อย่างที่คุณนิดเข้าใจหรอกค่ะ”
“ฮึ! ซ่อมได้ประจวบเหมาะจริงๆ นะคะป้าศรี นิดสงสัยจริงๆ ว่าพังจริงหรือพังแค่ลมปาก”
ศรีถอนหายใจอย่างหนักอก เรื่องนี้มันเคยเป็นปัญหามาแล้วระหว่างคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงของนาง และตอนนี้มันก็กลายมาเป็นปัญหาอีกครั้งกับหญิงสาวคนนี้ แต่ก็อย่างว่าแหละนะ นางเป็นคนนอก เคยเห็นเคยได้ยินมาบ่อยครั้ง นางก็ยังสงสัยในพฤติกรรมของพินแพรเลย นับประสาอะไรกับเธอเล่า
“เรื่องนี้ป้าไม่ทราบจริงๆ ค่ะคุณนิด” แต่ขี้ข้าอย่างนางจะทำอะไรได้มากไปกว่าสงบปากสงบคำ
“ป้าไม่รู้ไม่เป็นไร นิดจะฉีกหน้ากากหล่อนเอง” แล้วเธอก็กวาดสายตาไปมองสาวใช้ที่ชื่อส้ม “นิดหวังว่าเรื่องนี้จะรู้แค่เราสามคนนะคะ”
“ป้า” ส้มรีบเดินไปจับแขนแม่บ้านใหญ่ “ทำไมคุณนิดโมโหร้ายจัง ไม่เห็นเหมือนคุณแก้วเลย” กระซิบถามเพราะกลัวหญิงสาวที่เดินหน้ามุ่ยจากไปได้ยิน
“อือ” ใครจะมองว่าเธอร้ายอย่างไรก็ช่าง แต่สำหรับนางแล้วต้องแบบนี่แหละถึงจะจัดการกับพินแพรได้ ผู้หญิงที่ดีเกินไปก็มีแต่เสียเปรียบเหมือนอย่างคุณแก้วนั่นแหละ ต้องแอบร้ายบ้างแบบคุณนิดนี่แหละถึงจะดี “รู้ว่าเธอโมโหร้ายก็อย่าปากโป้งเชียวเอ็ง ไม่งั้นข้านี่แหละจะไล่เอ็งออกจากบ้านหลังนี้”
“ใครจะกล้าล่ะป้า”
“ดีแล้ว เราเป็นแค่คนใช้อย่าไปแส่เรื่องของเจ้านายดีที่สุด แต่เราก็ต้องดูแลท่านให้ดี อย่าให้ขาดตกบกพร่อง เข้าใจไหม”
“จ้ะป้า”
คล้อยหลังจากคนรับใช้มาแล้ว สิริญ่าก็กลับขึ้นไปบนห้องและโทรศัพท์ถึงราชทันที เธอถึงกับออกอาการหงุดหงิดเมื่อเขาไม่ยอมรับสาย แต่ก็ฝากข้อความเอาไว้ว่าให้โทรกลับด่วน และเขาก็โทรกลับมาในเวลานั้นพอดี
“พี่ราชอยู่ที่ไหนคะ”
(พี่เพิ่งออกจากโรงหนังจ้ะ หนูนิดมีอะไรหรือเปล่า)
“พี่ราชอยู่กับแฟนเหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะถ้านิดรบกวนเวลาส่วนตัว แต่นิดมีเรื่องจำเป็นจริงๆ อยากให้พี่ราชช่วย” เธอรู้สึกผิดมาก แต่ความร้อนใจทำให้เธอตัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป
(ไม่รบกวนเลยจ้ะ มีเรื่องอะไรก็บอกพี่มาได้เลย.. เรื่องพี่รามหรือเปล่า) ปลายสายทิ้งระยะสักครู่ก่อนจะเอ่ยถามเหมือนรู้ใจ
“ไม่ใช่เรื่องพี่รามแต่ก็ใกล้เคียงค่ะ” เธอตอบกลับอย่างไม่ลังเล “นิดอยากรู้เรื่องคุณแพร นิดถามพี่ราชได้ไหมคะ”
(ได้สิ ถ้าพี่รู้พี่จะบอก)
“พี่ราชรู้ไหมคะว่าคุณแพรจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้”
(หือ เพิ่งรู้จากหนูนิดนี่แหละ แล้วทำไมเธอถึงไปอยู่ที่นั่นล่ะ)
“ป้าศรีบอกว่าบ้านเธอกำลังรีโนเวต เธอก็เลยมาขออาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว” เล่าให้ราชฟังเพราะรู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งของเธอได้ “แต่นิดไม่เชื่อหรอกค่ะ นิดก็เลยโทรมาหาพี่ราชไงคะ”
(เรื่องนี้พี่ไม่รู้เลยจ้ะหนูนิด เอาไว้พี่จะลองๆ แกล้งถามคุณแพรให้นะ)
“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ราช แค่บอกนิดว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหนก็พอ ที่เหลือนิดจัดการเองค่ะ”
(แน่ใจเหรอหนูนิด)
“แน่ใจค่ะ พี่ราชแค่เป็นตัวหนุนให้นิดก็พอ ที่เหลือนิดจะจัดการเองทั้งหมด นิดจะกระชากหน้ากากผู้หญิงคนนี้ให้ได้คอยดู”
(ทำไมหนูนิดถึงมั่นใจนักว่าคุณแพรไม่ดี หนูนิดอาจจะเข้าใจเธอผิดก็ได้นะ)
“ไม่รู้สิคะ นิดอาจจะเข้าใจผิดอย่างที่พี่ราชว่าก็ได้ แต่ตอนนี้นิดขอทำตามความรู้สึกตัวเองก่อนนะคะ เมื่อนิดมั่นใจว่าเธอดีจริงนิดจะยอมขอโทษเธอเอง” ถ้าเขาได้อ่านจดหมายของพี่สาวเหมือนที่เธอได้อ่าน เขาจะต้องไม่คิดแบบนี้แน่
(พี่เชื่อว่าหนูนิดจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ก็ค่อยๆ ดูไปนะ ถ้ามีเรื่องอยากให้พี่ช่วยก็บอก ส่วนเรื่องที่อยู่ของคุณแพรเดี๋ยวพี่จะส่งไปให้นะ)
“ค่ะพี่ราช นิดขอบคุณมากนะคะ” เธอกล่าวก่อนวางสายจากเขา
- Writer
