หาแม่ใหม่ให้ลูก
1286 Words
บทที่ 14 หาแม่ใหม่ให้ลูก
ปนัดดาจิกสายตามองพ่อม่ายทรงเครื่องที่ตนหมายตา เธอเคยคิดจะสานสัมพันธ์กับเขาตอนที่เลิกกับสามี แต่เขาก็ดันไปมีภรรยาเสียก่อน แต่ตอนนี้หล่อนคนนั้นก็ลาโลกนี้ไปแล้ว โอกาสจึงตกเป็นของเธออีกครั้ง และเธอก็อยากจะคว้ามันเอาไว้ให้ได้
“หาแม่บ้านใหม่สักคนสิคะ จะได้มีคนช่วยดูแลทั้งคุณและลูกชาย”
“ขอบคุณนะครับที่แนะนำ แต่แม่บ้านผมมีหลายคนแล้ว แนนนี่ก็มีสองคน แล้วตอนนี้น้องกายก็ได้คุณน้าเขามาช่วยดูแลเพิ่มอีกคน ผมคงไม่หาแม่บ้านมาเพิ่มหรอกครับคุณนัด” รามคลี่ยิ้มตีหน้าเซ่อ ทำเป็นไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย
ปนัดดารู้สึกขัดเคืองเมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะบางๆ ของพินแพร จึงเขม่นมองด้วยแววตาเอาเรื่อง
“นัดไม่ได้หมายถึงแม่บ้านแบบนั้น นัดหมายถึงภรรยาใหม่ต่างหากค่ะ รามยังหนุ่มยังแน่น ลูกชายก็ยังแบเบาะ แบบนี้นัดว่าควรหาผู้หญิงดีๆ ที่เหมาะสมกันในทุกๆ ด้านมาเป็นภรรยาใหม่ดีกว่า”
รามคลี่ยิ้ม “เวลานี้ผมยังไม่พร้อมจะรับใครเข้ามาในชีวิตหรอกครับคุณนัด ผมยังคิดถึงภรรยาของผมอยู่เลยครับ” เขานึกภรรยาผู้แสนดีที่เปลี่ยนเป็นคนขี้หึงอย่างไร้เหตุผลในช่วงท้องแก่ แล้วใบหน้าของเธอก็ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของผู้เป็นน้องสาว เขาตกใจจนเผลอหลับตาสะบัดศีรษะให้ภาพนั้นหายไป
“เป็นอะไรคะราม ปวดหัวเหรอคะ”
“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร”
ม่ายสาวทรงเครื่องวัยสี่สิบกะรัต ที่ยังดูพริ้มพราวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพยักหน้ารับ ขยับขาที่ไขว้ทับกันไว้วางบนพื้น โน้มกายไปข้างหน้าเล็กน้อย วางมือนุ่มลงบนหลังมือของชายหนุ่มอย่างมีความหมาย
“ถ้าไม่เห็นแก่ตัวเองก็ต้องเห็นแก่ลูกบ้างนะคะ ลูกโตขึ้นทุกวันก็ต้องได้เห็นหน้าแม่นะคะ ไม่ใช่โตมากับแนนนี่แต่ไม่มีแม่คอยดูแล ลูกต้องมาก่อนตัวเองนะคะราม”
ชายหนุ่มมองมือเรียวสวยที่ทาเล็บสีบรอนซ์เคลือบกากเพชร แล้วค่อยๆ ชักมือออกอย่างนุ่มนวล
“ผมจะเอาคำแนะนำของคุณนัดไปคิดดูอีกทีนะครับ”
“คิดนานไปไม่ดีนะคะ ลูกโตขึ้นก็จดจำได้มากขึ้น รามควรจะหาภรรยาใหม่ตอนที่ลูกยังเล็กนี่แหละ ลูกควรจะเติบโตมาพร้อมความทรงจำว่ามีแม่ ดีกว่าต้องมารับรู้ว่ามีแม่เลี้ยงนะคะ”
“คุณนัดพูดมีเหตุผลมากครับ ผมคงต้องพิจารณาผู้หญิงสักคนตามที่คุณนัดแนะนำ”
“รามจะมองหาให้เหนื่อยทำไมคะ ใกล้ตัวของรามก็มีอยู่แล้ว อย่ามองไกลมากสิคะ” ปนัดดาพยายามนำเสนอตัวเอง
“ใกล้ตัวผมเหรอครับ...” รามมองหญิงสาวที่ส่งสายตาเสนอตัวเองเต็มที่ แต่ทำไมเขาดันคิดไปถึงคนใกล้ตัวคนอื่นทั้งๆ ที่มองหน้าเธอคนนี้อยู่ “ครับ ผมจะเริ่มจากคนใกล้ตัวก่อนก็แล้วกัน ขอบคุณคุณนัดนะครับที่แนะนำ เรามาเข้าเรื่องงานกันดีกว่านะครับเพราะเดี๋ยวผมมีนัดอีก แพรขอเอกสารด้วยจ้ะ”
“รามคะ”
“ครับคุณนัด”
“คนใกล้ตัวนี่รามมีที่คิดเอาไว้แล้วเหรอคะ”
“ก็...” เขานึกถึงน้องเมียขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมการสนทนาครั้งนี้เขาถึงเอาแต่นึกถึงเธอ “คิดว่ามีนะครับ”
“นัดถามหน่อยได้ไหมคะว่าเธอคนนั้นเป็นใคร” ปนัดดาเหลือบมองเลขาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เขา
“คุณนัดไม่รู้จักหรอกครับ แต่ถ้ามีโอกาสผมคงได้แนะนำให้รู้จัก”
คำตอบที่ได้ยินถึงแม้จะสร้างความไม่พอใจให้เธออยู่บ้าง แต่ก็ยังยิ้มได้ เพราะนั่นหมายความว่าไม่ใช่แม่เลขาคนนี้เหมือนกัน
ฮึ! หล่อนคิดอะไรอยู่อย่านึกนะว่าฉันจะไม่รู้เท่าทัน
“ก็ดีค่ะ ถ้ามีโอกาสอย่าลืมแนะนำให้นัดรู้จักนะคะ ถึงนัดอาจจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็จะช่วยดูว่าเหมาะสมกันดีหรือไม่ เรามาคุยเรื่องงานกันเถอะค่ะ”
“ครับคุณนัด”
เกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมา
พินแพรรวบรวมเอกสารบนโต๊ะทั้งหมดเก็บใส่แฟ้มโดยไม่จัดลำดับความสำคัญ เพราะสิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือการแยกรามกับปนัดดาออกจากกันให้เร็วที่สุด
“ใกล้เลิกงานแล้วนี่คะ” ปนัดดาพูดขึ้นเมื่อพินแพรหอบแฟ้มขึ้นแนบอก “รามว่างไหมคะ เลี้ยงข้าวนัดสักมื้อสิ ไหนๆ เราก็ต้องจากกันเป็นเดือน”เธอเหลือบมองเลขาสาวด้วยหางตา “เป็นการส่วนตัวนะคะ”
“คุณนัดทำให้ผมลำบากใจนะครับเนี่ย”
“ทำไมเหรอคะ การไปทานข้าวกับนัดสองต่อสอง มันน่าอึดอัดขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เสียงสะบัดอย่างมีแง่งอน ค้อนใส่เขาแต่ก็มีจริต
“คุณนัดอย่าเข้าใจผมผิดอย่างนั้นสิครับ เพียงแต่ผม.. ผมไม่สะดวกไปกับคุณนัดสองต่อสองจริงๆ” เขามองหน้าพินแพรเล็กน้อย “แพรออกไปก่อนก็ได้นะ”
“... ค่ะ” หญิงสาวจำใจต้องรับคำแล้วลุกจากไปอย่างเสียดาย แต่ก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่เขายังนึกถึงเธออยู่บ้าง ยังอยากให้เธอไปกินข้าวด้วยอีกคน
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานก็รีบวางแฟ้ม แล้วหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางเดินเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งหน้าใหม่ รอคอยการเชิญชวนของเขาด้วยหัวใจที่เบิกบาน
“พี่แพรคะ”
“ว่าไงจ๊ะโบ” พินแพรมองหน้าผู้ช่วยที่นั่งทำงานใกล้ๆ กัน
“คุณรามฝากบอกว่าสรุปงานของคุณปนัดดาให้ท่านด้วยค่ะ เสร็จแล้วให้พี่แพรกลับบ้านได้เลย”
“แล้วคุณปนัดดาล่ะ กลับไปแล้วเหรอ” เธอแปลกใจที่เขาไม่ได้ออกไปกินข้าวกับลูกค้า
“กลับไปแล้วค่ะ”
“คุณรามไม่ได้ไปด้วยเหรอ”
“ไปค่ะ”
ฝันของเธอสลายฉับพลันเมื่อได้ยินคำตอบ ในที่สุดเขาก็ยอมอ่อนข้อให้ปนัดดาจนได้สินะ “ออกไปนานหรือยัง” บังคับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วถามออกไป
“ประมาณห้านาทีได้แล้วค่ะ ออกไปพร้อมกับคุณนิด”
น่าอายสิ้นดีที่ดันลืมว่าหล่อนก็อยู่ที่นี่ด้วยอีกคน สองมือเรียวสอดลงใต้โต๊ะทำงานแล้วกำแน่นด้วยความโมโหสุดขีด ที่แท้คนที่เขาต้องการจะพาไปด้วยไม่ใช่ตน แต่เป็นนางน้องเมียนั่นต่างหาก เธอมันบ้าที่มโนไปเอง
“พี่แพรคะ”
“หือ” พยายามปั้นหน้านิ่งรักษามาดของตัวเอง
“วันนี้โบขอกลับก่อนพี่แพรได้ไหมคะ”
“ทำไมล่ะ” พินแพรถามโดยไม่ได้หันไปมองหน้าผู้ช่วยสาว
“วันนี้วันเกิดโบค่ะ” เลขาสาวเริ่มมีอาการขัดเขิน “แฟนโบเขาจะพาไปทานข้าวที่ชายทะเล แต่บังเอิญว่าเขาติดงานอยูที่ไซด์งาน โบก็เลยต้องนั่งรถไปหาพี่เขาเองค่ะ จะได้ไม่เสียเวลารอ”
“มันไกลมากเลยเหรอ” เธอถามด้วยความรู้สึกริษยาเด็กสาวเล็กน้อย ที่มีคนรักคอยเอาใจใส่
“ที่นวนครค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเถอะ ทางนั้นรถติดมากด้วยสิ”
“ขอบคุณพี่แพรมากๆ เลยค่ะ” หญิงสาวยกมือขอบคุณหัวหน้างาน แล้วเก็บของบนโต๊ะจนเรียบร้อยจึงจากไป
- Writer
