กว่าสัปดาห์แล้วที่คิระกลับไปใช้ชีวิตเช่นเดิม กลางวันทำงาน กลางคืนออกล่าเหยื่อกับกลุ่มเพื่อน แม้ใจจะไม่ได้มีความสุข ได้แต่หลอกตัวเองเสมอว่า มันก็แค่เสียดายของ จนกระทั่งเช้านี้ เขาเห็นปริมานั่งรถมาพร้อมกับท่านประธานอีกครั้ง ทั้งยังหน้ายิ้มระรื่นเดินกอดแขนกันเข้าบริษัท
ความหงุดหงิดที่สะสมมาหลายวัน ความไม่ชอบที่เธอไม่คิดแม้แต่จะแยแสเขาเลย ทำให้สติขาดผึง เดินตามปริมาเข้าไปจนถึงห้องทำงาน โดยไม่ได้พูดอะไรกับใครเลย ปริมารู้ตัวอีกที ชายหนุ่มก็มายืนอยู่ในห้องด้วยแล้ว
“ว้าย ! นายเข้ามาทำอะไร”
“ตอนนี้เกิดอยากมีตัวตนกับท่านประธานแล้วเหรอ ระริกระรี้ไม่อายใครเลยนะ” รอยยิ้มเยาะออกมาจากใบหน้าหล่อพร้อมกับคำพูด
“นายคิระ นายนี่มันปากหมาจริง ๆ” ปริมายืนชี้หน้ากระทืบเท้าเต้นเร่า ๆ
“ลองมาทวนความหลังกันดูดีกว่า ว่าผมหรือท่านประธานใครเด็ดกว่ากัน” คิระเดินเข้าประชิดตัวหญิงสาว โน้มคอลงไปเตรียมประกบจูบ แต่ถูกฝ่า
