ชายหนุ่มหญิงสาวนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกว้าง โดยไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิดตามความเคยชิน
“ถ้าคิว...”
ยังไม่ทันที่คิระจะได้พูด ปริมาก็แทรกขึ้น
“แทนตัวเองว่าคิวตลอดเลยได้ไหมคะ ปริมว่าน่ารักดีออก” ช่วงหลังเขาแทนตัวเองว่าคิวบ้าง ผมบ้าง เธอก็ไม่ได้ทักอะไร แต่ชอบให้แทนตัวเองด้วยชื่อมากกว่า ผม ฟังดูเหินห่าง
“ครับผม ถ้าคิวเปิดบริษัทใหม่จนเข้าที่แล้ว เราแต่งงานกันนะ คิวขอเวลาไม่เกินปี อีกอย่างคิวจะไปขอป๋าให้ปริมมาช่วยงานคิวได้ไหม” ชายหนุ่มกระพริบตาปริบ ๆ เขาติดกลิ่น ติดสัมผัสเธอ จนรู้สึกว่า ถ้าระหว่างวันไม่เจอกันแล้วมันจะหงุดหงิด แต่ก็ยังเป็นห่วงว่าป๋าของเธอจะยอมหรือไม่ เพราะปริมาก็เป็นลูกสาวคนเดียว
“ปริมคงมาช่วยได้เป็นบางวัน ต้องรอจนกว่าลูกชายของน้าปุ๊กจะเรียนจบ แล้วกลับมาดูแลบริษัทต่อ” ป๋าแบ่งหุ้นให้เธอและน้องชายเท่ากัน ซึ่งเธอและน้องชายไม่ได้มีปัญหากัน ตอนน้องเกิด เธอยังช่วยน้าปุ๊กเลี้ยงอยู่เลย
