เมแกนเดินตามหลังรสรินเพื่อส่งเธอไปจนถึงหน้าห้องด้วยความเป็นห่วง ไม่ทันที่ทั้งสองจะเดินผ่านโต๊ะนักดื่มที่ตั้งวงกันที่หน้าห้องอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน พวกนั้นต่างหอบขวดเหล้าและแก้วของตนเองวิ่งโกยแนบเข้าไปในในห้องราวกับเจอผี รสรินรีบหันหลังกลับไปมองคนตัวโตข้างหลังซึ่งน่าจะเป็นสาเหตุ แต่คนถูกมองนั้นยังส่งยิ้ม ยักไหล่ให้เธอด้วยท่าทีใสซื่อ ซึ่งเธอไม่เชื่อ
“คุณขู่อะไรพวกนั้นหรือเปล่าคะ?”
“เปล่านี่”
“ฉันไม่เชื่อ”
“อาห์ จะว่าเป็นนักเลงหัวไม้ก็ได้” เขารีบตอบทันควัน เธอเอียงคอมองดูแผลตามตัวแล้วนึกอ๋อในใจ
“ฉันแค่ขู่พวกมันนิดหน่อยว่าห้ามยุ่งกับเธอ”
“หวังว่าคุณคงไม่ใช่พวกมือปืนรับจ้าง.?”
“แน่นอน ฉันไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า”
“แต่มีปืน?”
“โอ รสริน ถ้าจะถามเก่งขนาดนี้ ฉันว่าเธอควรชวนฉันไปนั่งคุยในห้องดีกว่ามั้ย”
“ไม่ค่ะ ไม่ต้องเลย”
“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่แบบนั้น ฉันอยากรีบๆเคลียร์เรื่องที่ดินกับเธอให้เสร
