“กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าออกไปไหน กูออกตามหามึงกับลูกแทบแย่”
ร่างบางอุ้มลูกยืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาเพราะอายสายตาหลายสิบคู่ที่กำลังจ้องมองเธอและโจว์อาร์อยู่
“เฮ้ โจว์อาร์ใจเย็นสิเว้ย... เอ่อ อย่าโกรธมันเลยนะซารีน เมื่อคืนมันดื่มกับพวกเราหนักคงเมาค้าง”
“เหอะ กูว่าแล้ว ไหนว่าตามหากูกับลูกไง”
ดวงตาคู่หวานจ้องมองเขม็งอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน แม่สามีรีบเข้ามาอุ้มเอเดนให้เธอแทนพร้อมตบไหล่เธอเบาๆเพื่อดึงสติ
“ใจเย็นๆ อย่ามาทะเลาะกันที่นี่ อายเค้า ..ไอ้โจว์อาร์มันตกใจเป็นห่วงเธอและเอเดนมากเลยเผลอตวาดเธอแบบนั้นเองแหละน่า”
“หึ..” เธอแสยะยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เดินชนสามีจนเซเกือบล้มวิ่งหายเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำนานเป็นชั่วโมง
โชคชะตาทำไมถึงได้ชอบเล่นตลกกับเธอนัก อยากได้รับอ้อมกอดอบอุ่นจากสามี กลับมีแต่ความอับอายมอบให้ อยากจะนั่งทำใจอยู่ตรงนี้จนกว่าเขาจะหายบ้าก็คงทำไม่ได้เพราะเอเดนยังต้
