คุณป้าแอนโทนี่ แม่บ้านเก่าแก่ประจำคฤหาสน์เดินดุ่มๆนำหน้าพารสรินไปดูห้องพักสำหรับแม่บ้าน โดยที่เจ้าของบ้านก็เดินตามเธอไปด้วย
“มาอยู่ห้องพักแม่บ้านแบบนี้ คิดว่าฉันไม่จะกล้าลงมาหาเธอเหรอ?” เขากระซิบข้างใบหู
“นั่นมันเรื่องของคุณค่ะ” เธอเว้นวรรคประโยคให้เขายิ้มได้เพียงครู่
“ส่วนเรื่องของฉันก็คือการปิดประตูใส่กลอนให้เรียบร้อย” เธอขยิบหางตาอย่างทะเล้นจนเขาต้องย่นจมูกประท้วง
“งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ มีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด” ร่างบางหยุดฝีเท้า ยืนมองเขาด้วยความเป็นห่วง เขาได้พักเพียงสองชั่วโมงแล้วต้องรีบไปทำงานช่วงบ่ายอาศัยเพียงกาแฟดำสองแก้วเป็นตัวช่วย
“ทำไม เป็นห่วงเหรอ?” เขาถามราวกับอ่านใจเธอออก “เอาล่ะ ฉันต้องรีบไปแล้ว” ร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำยืนเท้าสะเอวมองป้าแอนที่เดินนำหน้าไปหลายก้าวและเอาแต่บ่นงึมงำไม่ทันสังเกตว่ารสรินหยุดยืนคุยกับเขาได้ครู่ใหญ่แล้ว ใบหน้าคมเข้มรีบโน้มลงมาหอมแก้มซ้ายขวา
จุ๊บ
