ฝ่ามือเรียวลูบแผ่นหลังมลชนกที่กำลังโก่งคออาเจียนลงในชักโครก ในใจกำลังคิดหาทางเปิดปากมลชนกให้เผยความจริงของเกแมนและเพื่อนๆเขาเสียที
“โอย น่าอายจริงๆ ขอบคุณมากนะคะพี่”
“โล่งแล้วสินะ”
“โห โล่งมาก ออกหมดไส้เลยล่ะค่ะ”
“เปล่า พี่หมายถึงโล่งใจน่ะ” น้ำเสียงราบเรียบแสดงสีหน้าเข้าอกเข้าใจนั้นทำให้เธอโผเข้ากอดรสรินแล้วร้องไห้ออกมา
“ฮืออ โล่งใจมากพี่ มลเป็นห่วงผัวจนแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ ใครๆก็เพ่งเล็งกลุ่มดาร์ค โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไรปิดจ๊อบรอบนี้คงโล่งใจได้อีกหลายเดือน เนี่ย มลว่าจะสร้างโบสถ์ที่วัดต่างจังหวัดแก้บนอยู่ ฮืออ”
อืม กลุ่มดาร์ค
เธอแอบเก็บข้อมูลไว้เงียบๆ
“ใช่ พี่ก็เป็นห่วงเค้าเหมือนกัน ล่าสุดเห็นรอยแผลเป็นที่คาง เห้อ” เธอยกฝ่ามือกุมขมับปกปิดแววตาลอกแลก ไม่รู้จะสนทนาแบบไหนต่อให้ทอดไปสู่เรื่องราวของกลุ่มดาร์คได้
นึกออกแล้ว
“เป็นธุรกิจที่เสี่ยงต่อชีวิตเลยจริงๆ” รสรินเปรย
“ใช่พี่
