"เสี่ยวอิงเจ้า!!! " องค์ไท่จื่อชี้หน้าพระชายาด้วยความกริ้วโกรธชนิดที่ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเป็นแบบนี้คราแรกในชีวิตในตาของนางบวกกับคำพูดดูเดียดฉันท์พระองค์ยิ่งกว่าสัตว์เลื้อยคลานซึ่งพระองค์ทนให้นางมองแบบนี้ไม่ได้
"เป็นถึงองค์หญิงสูงศักดิ์แต่ลดตัวมาเป็นสนม ภาษาชาวบ้านก็เรียกอนุ ทีเช่นนี้กลับยกยอกันทั้งที่การมักมากและแย่งสามีคนอื่นเป็นเรื่องต่ำตม" เสียงหวานยังคงจิกไม่ปล่อยให้ทั้งสองเล่นงานฝ่ายเดียว ท่านแม่ทัพที่มองพระชายากลับยิ่งชื่นชมในความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวของนาง ในใจพลันคิดว่าหากได้ปกป้องสตรีผู้นี้ไปตลอดชีวิตคงจักดีไม่น้อย
"พระชายามันจะมากเกินไปแล้วนะ! " องค์หญิงหงุดหงิดตวาดใส่พระชายาอย่างลืมตัว
"มิคิดว่ากิริยาก็ต่ำด้วย มาจากแคว้นอื่นก็เป็นเพียงผู้อาศัยแต่ข้าเป็นพระชายามิมีสิ่งใดที่ข้ากล่าวเกินจริง และพระองค์หากอยากปลดข้านักก็ลองไปทูลขอเถอะเพคะ ตัวข้าหาได้สนใจยศตำแหน่งนี้ไม่" ใบหน้างด
