“อย่าได้แม้แต่จะคิดแตะต้องนาง มิเช่นนั้นต่อให้บิดาเจ้าที่แคว้นต้าก็มิอาจคุ้มหัวเจ้าได้” เสียงเหยียบเย็นพูดขึ้นก่อนที่ร่างขององค์หญิงจะเดินผ่านไป
“หึ หากข้ากลัวคงมิคิดมาแต่แรก” เมื่อเดินพ้นออกมาได้สักระยะองค์หญิงจูเหนียนจึงได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับปรายตาไปทางศาลากลางน้ำด้วยใบหน้าร้ายกาจ
“องค์หญิงคิดจะทำสิ่งใดต่อเพคะ” นางกำนัลถามนายสาวด้วยความสอดรู้สอดเห็น
“ไม่ช้าเจ้าก็รู้ ไปตำหนักองค์ไท่จื่อ” เสียงละมุนตอบนางกำนัลด้วยรอยยิ้มร้ายกาจแบบที่นางชอบแสดงออกมาเวลาที่ไม่มีบุรุษอยู่ใกล้ๆ
.
.
.
.
.
“นี่ผ้าปูรองนอนนอนเพคะท่านแม่ทัพ” นางกำนัลของพระชายาจัดการปูที่นอนกลางศาลาตามคำสั่งของท่านแม่ทัพที่เอาแต่นั่งเฝ้ามองใบหน้างดงามหลับใหลอยู่อย่างนั้นด้วยใจที่สั่นไหว
“อืม ออกไปก่อนเถิดข้าจะดูแลพระชายาเอง ไปเตรียมหาอาหารไว้แล้วจัดมาที่นี่ด้วย พระชายาตื่นขึ้นมาจะได้กินเลย” ท่านแม่ทัพสั่งนางกำนัลโดยที่ไม่ละส
