เสน่ห์ร้ายเกมกลลวง ตอนที่5.กับดักอันตราย

1560 Words

ตอนที่5.กับดักอันตราย “มีแต่คนโง่นั่นแหละหลันที่คิดแผนนี้ออกมาได้” ทันทีที่เผยความคิดในสมองออกมาให้เพื่อนร่วมวิเคราะห์ เพรียวก็ตอกหน้าบุหลันด้วยคำพูดที่เธอพอจะเดาออก “เพรียวฟังหลันให้จบก่อน” บุหลันยิ้มกร่อยๆ พยายามอธิบาย “หลันหมอนั่นเป็นตัวอันตราย เธอไม่ควรเอาตัวเองไปเกลือกกลั้วกับมันเลย มันเสียเปรียบเห็นๆ” เพรียวแย้งเพราะความเป็นห่วง ไม่ใช่บุหลันคนเดียวหรอกที่มองความคิดในสมองเล็กๆ ของเธอออก ใครก็ตามที่เคยรู้จักบุหลันก็พอจะเดาออกทั้งนั้น แววตาของเธอนั่นไงที่ปิดไม่มิด “แต่หากหลันทำสำเร็จละ?” บุหลันย้อนถาม “แล้วเธอจะได้อะไรละหลัน ในเมื่อคุณลุงกับคุณป้า อยากให้ยัยพริแต่งงานกับหมอนั่น ไม่ใช่เธอสักหน่อย” เพรียวแย้ง เป้าหมายของคะนึงนิจคือการให้พริมาตกล่องปล่องชิ้นกับตระกูลวิวัฒน์วงศ์ หากบุหลันเข้าไปแทรกกลาง ความชิงชังที่เคยมีจะเพิ่มมากขึ้นอีกไม่รู้กี่เท่า “หลันก็จะได้ออกจากบ้านนั้น โดยที่ไม่มีใครคัดค้านไง” “ถ้าอยากออกไปจากบ้านนั้นนัก เธอคุยกับคุณลุงดีๆ ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น” “แต่แหม...อย่างน้อย คุณภามก็ควรรู้ ผู้หญิงไม่ได้อยากได้เขาทุกคน” บุหลันแก้ตัวเสียงอุบอิบ “ยัยโง่ เธอกำลังหลอกตัวเอง เธอเองก็ยังรักหมอนั่น เธอไม่ต้องมาโกหกฉันหรอก” เพรียวแย้งเสียงแหลมพร้อมกับยกมือชี้หน้าบุหลัน ผู้หญิงที่หลงใหลหมอนั่นมีเกลื่อนไปหมด ภามรูปงาม เสน่ห์ล้นเหลือ แล้วเด็กไร้เดียงสา อ่อนไหวง่ายอย่างบุหลันจะไม่ตกบ่วงเสน่ห์ของเขาได้ยังไง “แต่...” “นี่หลัน อยู่เฉยๆ ไม่ดีกว่าเหรอ แก้แค้นอะไร ฉันกลัวจะซ้ำแผลเดิมมากกว่า” เพรียวไม่ค่อยเห็นด้วย บุหลันไม่มีทางเอาชนะผู้ชายอันตรายอย่างภามได้เลย รางแพ้มันแปะอยู่กลางหน้าผากของบุหลัน อย่างไม่ต้องคาดเดาอนาคต “หลันไม่เห็นทางอื่น” บิดาพูดเป็นคำขาดแล้ว ทางนี้เป็นทางเดียวที่บุหลันพอจะคิดออก “เธอมันโง่!!” เพรียวตะคอกใส่ บุหลันน้ำตาร่วง เธอยกหลังมือขึ้นปาดคราบน้ำตา แล้วก็ทรุดลงนั่ง เพรียวตะลึง ทรุดนั่งตามเพื่อน พอเห็นคราบน้ำตาที่ยังติดอยู่บนร่องแก้ม เพรียวก็ร้องไห้ตาม “ยัยบ้า!!” เพรียวรู้ดี บุหลันต้องใช้ความอดทนสูงมากแค่ไหน กับการที่ตนเองต้องอยู่ใต้ชายคาบ้านหลังนั้น โอภาสพยายามเป็นพ่อที่ดี แต่บ้างครั้งเขาก็เป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว ที่ยอมเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ เพราะอยากรั้งความสัมพันธ์ระหว่างพ่อ ลูกไว้ “หลันไม่มีทางเลือกอื่น” บุหลันพึมพำ หยดน้ำตาไหลพรู “รู้แล้ว ไม่ต้องพูด” เพรียวปรามไว้ ความจริงเพรียวเองก็รู้อยู่แก่ใจ ทางเดียวที่บุหลันทำได้ คือการยอมทำร้ายตัวเอง ทางเดียวที่เสี่ยงอันตราย แต่ได้ผลลัพธ์ตามต้องการแน่นอน “ขั้นแรก ต้องหาตัวช่วยก่อน มันเสี่ยงมากเลยนะ” เพรียวเม้มปากหลังพูดจบ บุหลันจะเดินลุยไฟ ไม่มีทางที่จะไม่ถูกเปลวไฟไหม้เนื้อตัวแน่ๆ “มันอาจจะฟังดูโง่นะ แต่หลันคิดออกแค่นี้” “บางครั้งเรื่องโง่ๆ ก็อาจเป็นเรื่องที่เดาผลลัพธ์ไม่ออกก็ได้” “ถามจริงๆ เถอะ จะแต่งงานแน่เหรอวะ?” อเนกถามเสียงนิ่ง ภามเอนหลังพิงพนักโซฟา กระตุกยิ้มมุมปาก “มึงเชื่อข่าวลือพวกนั้นด้วยเหรอวะ” ภามได้ยินมาสักพักแล้ว ข่าวลือนี่แพร่ออกมาจากคนที่อ้างว่าเป็น ‘คนวงใน’ ภามพอจะเดาออกว่าใครพยายามปั้นข่าวซุบซิบเรื่องนี้ “เพราะไม่เชื่อไงวะถึงถาม มึงไม่มีท่าทางชอบยัยพริมานั่นสักหน่อยนี่หว่า” อเนกวางงานในมือ เดินมานั่งใกล้ เขากดอินเตอร์คอมสั่งเลขาฯ ที่นั่งอยู่หน้าห้องทำงานของตนเอง “สวย กาแฟดำสองแก้วสิ เร็วๆ ด้วย” “คอแห้งเลยหรือไง” ภามสัพยอก “มึงอธิบายมาสิ สรุปยังไงแน่” “ไม่ไง ทางนั้นอยากเร่งรัดให้กูแต่งงานกับเขา เลยปล่อยข่าวออกมาเพื่อบีบกูมั้ง” ภามเดาถูกเสียด้วย “ทำถึงขั้นนั้น ต้องการอะไรแน่วะ” อเนกคิดไม่ตก พริมาเองก็ค่อนข้างมีชื่อเสียง หล่อนถูกคนรอบตัวจับตามอง คงเพราะบิดา มารดาเองก็ค่อนข้างมีฐานะมั่นคง “อยากได้กูเป็น ‘ผัว’ น่ะสิ” ภามตอบเสียงกลั้วหัวเราะ “ไอ้หลงตัวเอง ถ้ามึงไม่ได้ห้อยท้ายด้วยนามสกุล ‘วิวัฒน์วงศ์’ เชื่อเถอะ ผู้ชายนิสัยแย่ปากจัดแบบมึง ไม่มีผู้หญิงอยากเข้าใกล้หรอก” อเนกแดกดัน พอดีเลขานุการยกถาดกาแฟเข้ามา เขาเลยหยุดพูด “คุณสวย หากผมไม่รวย ไม่มีมรดกสักบาท ยังอยากแต่งงานกับผมไหมครับ?” ภามหันไปถามเลขานุการของอเนกดื้อๆ หลังนิ่งไปหนึ่งอึดใจ สวยก็ละล่ำละลักตอบ “สวยขอคิดดูก่อนนะคะ” อเนกเงยหน้าหัวเราะ “ที่มึงยังหลอกล่อผู้หญิงได้ หลังเหลือแต่ตัว ก็เพราะมึงมันหล่อไงวะ” ภามเบ้ปาก ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ “เรื่องที่มึงขอน่ะ กูได้คำตอบแล้วนะ” อเนกพูดต่อ หลังสวยผลักประตูห้องทำงานแล้วออกไปนั่งประจำที่ตัวเองแล้ว “เหมือนที่กูคิดมั้ย?” “ทำไมมึงรู้” อเนกไม่ได้ตอบ เขาถามต่อทันที “เดายากตรงไหน ผู้หญิงที่อยากแต่งงานจนเนื้อเต้น มีเหตุผลเดียวนั่นแหละ” “นั่นก็จริง แต่ทำไมต้องเป็นมึงด้วยละ?” อเนกถามต่อ “นั่นเป็นเรื่องบังเอิญ” ภามพึมพำตอบ “แล้วแบบนี้ ‘เด็กนั่น’ ล่ะ” ภามเอียงคอมอง “เด็กนั่นเกี่ยวอะไรด้วย?” อเนกยิ้มกรุ้มกริ่ม “มึงสนใจเด็กนั่น กูรู้” เพราะสนิทกันมากๆ แม้จะห่างกันนานถึงเจ็ดปี มีหรือที่อเนกจะเดาใจเพื่อนไม่ได้ “สัญชาติญาณกูบอก หากกูยังอยากอยู่แบบนี้ กูไม่ควรยุ่งกับยัยนั่น” ภามพูดตามความคิดในใจ สัญญาณอันตรายเตือนเขา ตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตากัน แววตาของบุหลันเหมือนกวางสาว หากเขาเพลี่ยงพล้ำ คนที่เป็น ‘เหยื่อ’ ก็คือตัวเอง เขาเป็นนักล่าที่ไม่อยากเสียท่าให้กับเหยื่อนั่นเอง “ฮ่าๆ” อเนกหัวเราะ “มึง ‘กลัว’ ละสิ” ภามถลึงตาใส่ “เสือที่ไหนจะกลัวเหยื่อวะ” “กูกลัวว่า ‘เหยื่อ’ ของมึงจะเป็นนายพรานสิวะ” “มึงพูดมากจัง หรือมึงเคยเสียท่านายพรานมาแล้ว” ภามกระแทกกลับ “มึงต้องลองเจอก่อน บางทีมึงอาจจะชอบนายพรานมากกว่าเหยื่อโง่ๆ” “พูดกับมึงแล้วปวดหัว เลิกงานไปหาเหล้ากินกันเถอะ” “ดีสิ กูเปรี้ยวปากมาหลายวันแล้ว” อเนกยิ้มร่า กระเด้งตัวลุกขึ้นยืนท่าทางกระปี้กระเป่า “มึงโทรบอกเมียกูให้หน่อยสิ ถ้ามึงขอ เมียกูไม่ห้ามแน่ๆ” “นี่สินะนายพรานของมึง!!” ภามกระเซ้า พลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากอกเสื้อ เขาเจรจากับภรรยาของอเนกไม่ถึงนาที ภรรยาของอเนกก็ออกปากอนุญาต โดยไม่มีข้อต่อรองอะไรเลย “คราวหน้า ห้ามโทรมาหาฉันอีกนะ” เสียงของพริมาแข็งกระด้าง แววตาที่สว่างวาบๆ ท่ามกลางความมืดเต็มไปด้วยความคั่งแค้น “ทำไมละยาหยี ห่างกันแค่ไม่กี่วันเธอลืมฉันหมดใจแล้วเรอะ” เสียงตอบกลับยียวน พริมาเดือดปุดๆ อนาคตของเธอร่อแร่เพราะหลงใหลผู้ชายคนนี้ พอเธอมีทางเดินที่ดี เขาก็เสนอหน้ามาขวางทางเธอไว้อีก “ฉันควรตาสว่างนานแล้ว ที่ผ่านมาฉันโง่เอง” เธอหมกมุ่นกับผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้มาได้ยังไงแรมปี นอกจากความสนุกชั่วคราวแล้ว แทบไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย “ไม่มีผู้ชายคนไหนทำให้เธอมีความสุขได้เท่าฉันหรอก” เสียงหัวเราะบาดหูนั้น พริมาตัวสั่นพับๆ “ไปลงนรกซะ!!” “ถ้าที่นั่นมีเธอ ฉันก็ไม่สนหรอกว่านรกจะทำร้ายฉันได้มากแค่ไหน” “ขอละ เลิกยุ่งกับฉันสักที” พริมาลดความกระด้างลง เธอไม่มีทางเอาชนะเอริคได้ หากใช้แค่ความเย็นชากับความแข็งกร้าว “ไม่มีทาง” คำตอบของเอริคทำให้พริมาต้องคิดใหม่ เธอต้องหาทางเร่งรัดให้วันวิวาห์เกิดขึ้นในเร็ววันนี้ ก่อนที่ถูกอย่างจะเกิดความผิดพลาด เพราะตัวแปรอย่างเอริค ตอนที่6.เหยื่อล่อเสือ “หลันต้องลงทุนทำแบบนี้จริงๆ เหรอ?” บุหลันยิ้มแหยๆ ให้ตัวเองผ่านกระจกเงาบานใหญ่ที่สะท้อนภาพสาวสวยรูปร่างอวบอัด กับชุดเดรสสีดำสั้นเต่อที่สวมอยู่บนร่างกาย “คิดจะจับเสือ เหยื่อล่อต้องล่อได้ทั้งตาและกาย” เพรียวกล่าวแบบคนอวดรู้ ทั้งที่ความจริงแล้ว บุหลันกับเพรียวไม่มีประสบการณ์เรื่องเพศตรงข้ามเลย “หลันคิดว่ามันโป้ไป” บุหลันดึงเสื้อตรงเนินอกให้ขยับสูงขึ้นอีกนิด แต่ทว่าเมื่อดึงด้านบน ด้านล่างก็ยกสูงขึ้นอีก “นี่หลัน เธอน่ะซ่อนรูปนะ แถมชุดนี้เธอสวมแล้วเซ็กซี่จะตาย รับประกันได้ หมอนั่นไม่มีทางต้านอยู่แล้ว”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more