“หึ…ที่สุดก็โผล่ออกมาจากห้องทำงานจนได้สินะ นึกว่าจะมุดหัวทำตัวเป็นพวกขี้ขลาดตาขาวเสียอีก”
น้ำคำเยาะหยันบวกกับโทนเสียงคุ้นหูทำให้คิริมาตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นโครมคราม แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกสุดตัวเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายเดินเข้าประชิดจากทางด้านหลัง จากนั้นก็จงใจกระซิบข้างใบหูน้อยให้พอได้ยินกันแค่สองคนด้วยถ้อยคำย้ำเตือนความทรงจำอันแสนน่ากระดากอาย
“ว่าไง ไม่คิดจะทักทายคนที่คุณ ‘จับปล้ำ’ อย่างเมามันบ้างหรือไง”
ลมหายใจร้อนผ่าวที่ต้องผิวกาย พร้อมกับเสียงห้าวทุ้มติดจะคุกคามทำให้คิริมาเผลอเม้มปากกลั้นใจ แล้วก็เกือบจะหลับตาปี๋เมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะหมุนไหล่มนให้เธอหันไปเผชิญหน้ากันจังๆ ทว่าก่อนที่คิริมาจะได้รับรู้อย่างแจ่มแจ้งว่าคืนนั้นเธอนอนกับใครเสียงประตูห้องก็เปิดออกอีกครา
“นายน้อยครับ เจอแล้วครับ”
“แน่ใจนะว่าใช่”
เขาปล่อยมือจากไหล่มนอย่างฉับไว แล้วหันไปสนใจผู้มาใหม่ ครั้นอีกฝ่ายพยักหน้า
