เด็กก็รักเป็นครับพี่

ได้รับบาทาแบบไม่คาดฝัน

สองชั่วโมงให้หลังภารกิจบนเตียงทุกอย่างก็เสร็จสิ้น มิณทร์ปล่อยให้เธอออกมาอาบน้ำอาบท่าก่อน พอเธออาบเสร็จแล้วเขาจึงเข้าไปอาบบ้าง

พี่มิลินขอเอาเสื้อผ้าของเขาไปซักกับเครื่องซักผ้าที่อยู่ด้านนอกระเบียง เขาเห็นแว้บๆ ว่ามันมีเครื่องอบด้วยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร พูดกับเธอเพียงว่าไม่ต้องซักให้ก็ได้เพราะเดี๋ยวเขาก็ต้องกลับคอนโดตัวเองเหมือนกัน และมันก็ไม่ได้ไกลจากที่นี่เลย

ถึงอย่างนั้นพี่มิลินก็ยังยืนกรานว่าจะเอาเสื้อผ้าของเขาไปซักพร้อมกับเสื้อผ้าตัวเองอยู่ดี สุดท้ายมิณทร์จึงไม่ได้คัดค้านอะไรเธออีก เขาอาบน้ำอยู่ราวๆ สิบนาทีก็ออกมาด้วยสภาพพันผ้าขนหนูผืนเดียว

“นี่เสื้อผ้าเธอ พี่อบให้แล้ว”

“ขอบคุณครับ”

“ไปเปลี่ยนในห้องนะคะ เดี๋ยวพี่จะใช้ห้องน้ำสักพัก แล้วก็พี่สั่งอาหารเอาไว้อยู่ในตู้เย็นเอามาอุ่นทานนะคะ สายแล้วเดี๋ยวจะปวดท้อง”

พี่มิลินไม่ได้บอกเขาว่าเธอจะใช้ห้องน้ำทำอะไร และเขาก็ไม่ได้คิดจะถามด้วยเพราะทันที่เห็นถุงยาทั้งกินทั้งทาก็พอเข้าใจได้ ว่าเธอคงอยากดูแลสุขภาพความเป็นผู้หญิง

ได้แต่หวังอยู่อย่างเดียวก็คือนางฟ้าน้ำใจงามอย่างเธอจะไม่เข็ดหลาบไปเสียก่อนจนเราจะไม่ได้พบกันอีก

มิณทร์ใช้เวลาตลอดการแต่งตัวคิดคำพูดมากมายที่จะหว่านล้อมพี่สาวคนสวย เขาขอช่องทางการติดต่อจากเธอไปแล้วและเธอก็ยินดีให้ แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้เธอแค่ให้เพราะแค่ความเกรงใจ

เขาเห็นว่าเธอชอบเรื่องเมื่อคืนแต่ก็ไม่รู้ว่าชอบแค่ไหน พี่มิลอนป็นคนสุภาพ เขากลัวว่าเธอจะแค่ประนีประนอมในช่วงเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน หลังจากนั้นก็จะเฉดหัวเขาออกจากชีวิตแบบที่ไม่คิดกลับมาเจอกันอีก

ไอ้ที่ให้มามันบล็อคได้อย่างง่ายดาย เขาไม่มีกระทั่งไอดีหรือเบอร์โทรของเธอด้วยซ้ำ มิณทร์ไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเพราะชอบเธอมากจริงๆ

มันคงฟังดูโลภมาก แต่มิณทร์อยากให้พี่คนสวยชอบตัวเองเหมือนที่เขาชอบเธอ อยากให้เธอเปิดโอกาสให้ได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้ และแน่นอนว่าไม่ใช่ให้แบบเสียไม่ได้

เขาคิดแบบนั้นกระทั่งแต่งตัวเสร็จ ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องนอนคับแคบเพื่อที่จะนั่งรอเธอบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ทว่าก้าวออกมาเพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงกดรหัสจากด้านนอก

ติ้ด!ติ้ด!ติ้ด!ติ้ด!

ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดออกแทนที่ด้วยเด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่งที่ตัวสูงใหญ่ทว่ายังดูออกว่าเป็นเด็กมัธยมเดินเข้ามาด้านใน ทันทีที่เห็นหน้าเขาใบหน้าที่ดูเรียบเฉยก็พลันเปลี่ยนเป็นถมึงทึง

เด็กคนนั้นมองไปรอบๆ ห้องอย่างรวดเร็วก่อนจะหันมามองหน้าเขา เวลาผ่านไปเพียงหนึงถึงสองวิเท่านั้นมิณทร์ก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกของรองเท้าผ้าใบที่ถีบเข้าเต็มแรงที่หน้าอกจนแขนของเขาไปฟาดกับมุมเค้าน์เตอร์ครัวอย่างแรง

เพล้ง!

“ไอ้เหี้ย!มึงเป็นใครมาทำอะไรห้องแม่กู!!”

ซ้ำร้ายยังไปฟาดถ้วยกระเบื้องที่พี่มิลินน่าจะเป็นคนเอาออกมาวางเอาไว้บนเค้าน์เตอร์หล่นแตก แล้วเขาก็ซวยซ้ำซวยซ้อนล้มลงไปเท้ามือทับเศษกระเบื้องที่แตกจนบาดฝ่ามือเป็นแผลลึก

ผลั่ก!

“มึงทำอะไรแม่กูใช่ไหม!แม่กูอยู่ไหน!!” ก่อนจะต่อด้วยมือที่เอื้อมลงมากระชากคอเสื้อแล้วหมัดลุ่นๆ ก็ฟาดเข้าที่โหนกแก้มโดยที่ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว เรียกได้ว่าเป็นความเจ็บที่สับสนมากเพราะไม่รู้จะเจ็บตรงไหนก่อน

แม้จะเจ็บแขนที่ฟาดขอบเค้าน์เตอร์อย่างแรง และเจ็บแผลที่มือซึ่งเลือดกำลังไหลทะลักเป็นน้ำ แต่ในหัวของมิณทร์กลับมีเพียงความอึ้งและความตกใจในยามนี้

นี่ลูกพี่มิลินเหรอ โตเกือบจะเท่าเขาเนี่ยนะ…

“เดี๋ยว”

ผลัวะ!

ผลั่ก!ผลั่ก!ผลั่ก!ผลั่ก!

“อั่ก!!”

และเพราะมัวแต่อึ้งจึงโดนเด็กคนนั้นต่อยคว่ำอีกรอบ ต่อด้วยกระทืบลงมาบนตัวอีกหลายครั้งแบบไม่ฟังคำอธิบาย ทั้งที่ตัวเองก็ฝึกมวยไทยมาตั้งแต่เด็กทว่ายามนี้มิณทร์กลับไม่งัดออกมาใช้เลย เพราะทั้งอึ้งทั้งรู้ว่าทำไม่ได้

เรื่องจริงเรื่องปลอมไม่รู้แต่สิ่งที่เขารู้คือสวนเด็กนี่ไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นโอกาสได้สานต่อกับแม่มันคงได้เป็นศูนย์

แกร็ก!

“เร็กซ์หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”

ผลั่ก!!

“เร็กซ์แม่บอกให้หยุด!!”

สงครามย่อมๆ จบลงที่มิลินดาในชุดเดิมของเมื่อคืน เปิดประตูห้องน้ำแล้ววิ่งออกมาด้านนอก เสียงกรีดร้องของคนเป็นแม่ดังขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะวิ่งเข้าไปรั้งตัวลูกชายคนเดียวเอาไว้

เด็กหนุ่มวัยมัธยมหยุดการกระทำไปทันควันเมื่อเห็นว่าผู้เป็นแม่อยู่เบื้องหลัง เจ้าของชื่อ เร็กซ์ หันกลับมาหามารดาของตัวเองก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างสำรวจอย่างร้อนใจ

“แม่!แม่เป็นอะไรไหม มันทำอะไรแม่ไหม”

“แม่ไม่เป็นไร เร็กซ์ไปทำร้ายเขาทำไมลูก”

ขณะที่เบื้องหลังคือเด็กหนุ่มวัยมหา’ ลัยที่ยันกายขึ้นมาจากพื้นที่เต็มไปด้วยเศษกระเบื้องอย่างยากลำบาก เขากลืนเลือดในปากลงคอเพราะไม่รู้จะหันไปบ้วนตรงไหน ไม่กล้าขยับตัวมากด้วยซ้ำเพราะเศษแก้วหล่นเต็มไปหมด

“แม่หมายความว่าไง ไอ้นี่ใคร”

“คือ…”

“อย่าบอกนะว่าที่ไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืน คือแม่หิ้วมันมานอน”

“เร็กซ์กลับไปคุยกันที่บ้านนะลูก ตอนนี้ช่วยเขาก่อน”

“ช่างมันสิ แม่รู้บ้างไหมว่าผมเป็นห่วงแม่แค่ไหน โทรหาน้าโมนาก็บอกว่าแม่เมาเลยแวะนอนที่คอนโด ผมกะจะมาพาแม่กลับไปที่บ้านเพราะไม่อยากให้ขับรถแต่ดูแม่ทำสิ นี่ถ้ามันเหี้ยเหมือนไอ้คนที่แล้วจะทำไง ทำไมแม่ไม่ระวังตัวเลย”

“เร็กซ์แม่โตแล้วนะ”

“ผมรู้!ผมถึงถามอยู่นี่ไงว่าคนโตแล้วอย่างแม่เคยคิดบ้างไหมว่าลูกเป็นห่วงแค่ไหน เมื่อคืนผมนอนไม่หลับด้วยซ้ำเพราะโทรหาแม่ก็ไม่รับสาย”

ระหว่างการทุ่มเถียงของแม่ลูก ชายหนุ่มที่นอนจมกองเลือดอยู่นั้นได้ทำการถอดเสื้อยืดสีขาวของตัวเองมาอุดแผลเอาไว้

มิณทร์สะบัดศีรษะไล่ความเจ็บปวดที่มากจนตาลายออกไป ก่อนจะเงยหน้ามองเด็กตัวสูงคนนั้นบ่นแม่ตัวเองเสียจนเขายังรู้สึกเหมือนหูจะหนวกแทน

มองแล้วก็มองเสื้อของตัวเองซึ่งอุดอยู่ที่มือซ้าย และเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มเพราะเลือดที่ยังไหลออกมาเรื่อยๆ เนื่องจากแผลที่บาดนั้นทั้งลึกทั้งยาวกินพื้นที่เกือบทั้งฝ่ามือใหญ่

ในใจอยากจะพูดว่าช่วยกูก่อนได้ไหม แม่มึงไม่เป็นอะไรแต่กูเป็นนะไอ้เด็กเหี้ย และเป็นมากด้วย ทว่าเขารู้สึกไร้เรี่ยวแรงจนเปล่งออกมาได้เพียงเสียงเบาหวิว

“พี่มิลิน…” ด้านพี่สาวคนสวยพอได้ยินเสียงเขาเขาก็ใช้แขนกันลูกชายออกให้พ้นทางเธอเดินหลบเศษแก้วก่อนจะเข้ามาช่วยพยุงเขาที่ตอนนี้กำลังเลือดไหลอย่างน่ากลัว เสียงหวานเอ่ยทั้งน้ำตาด้วยกลัวว่ามิณทร์จะเป็นอะไรขึ้นมา

“ช่วยแม่พาพี่เขาไปโรงพยาบาลก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเร็กซ์จะบ่นแม่ต่อแม่ก็ไม่ว่าเลย แต่พาเขาไปรักษาก่อน ดูสิเขาเลือดไหลหนักขนาดนี้”

กลัวที่สุดคือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะต้องโดนดำเนินคดี แบบนั้นแม่อย่างเธอคงทนไม่ได้แน่ เพราะต้นเหตุมันก็มาจากตัวเองทั้งหมด เธอผิดเองที่ไม่บอกลูกเพราะความคิดตื้นๆ กลัวว่าลูกจะเป็นห่วง เพราะเธอเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้น

ตอนนี้ต่อให้ต้องเสียเงินให้มิณทร์เพื่อให้อีกฝ่ายไม่เอาเรื่องเร็กซ์ เธอก็จะทำแน่นอน