เล่ห์รักภุมริน

บทที่ 4 การพบกันอันแสนไม่ประทับใจ EP.1

ร่างสูงเพรียวของณภัทรในชุดกางเกงยีนทรงกระชับตัวยี่ห้อดัง สวมเสื้อยืดโปโลแขนสั้นสีขาว ก้าวเดินอย่างสง่าแสดงถึงความมั่นอกมั่นใจในตัวเอง และด้วยรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา ทำให้สะดุดสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้น เพราะตรงจุดที่เขายืนอยู่เป็นบริเวณหน้าอาคารสูงหลายสิบชั้น รูปทรงทันสมัยย่านใจกลางธุรกิจ ที่ข้างในตัวอาคารประกอบไปด้วยบริษัทฯ ร้านค้าต่างๆ รวมทั้งธนาคารสำคัญๆ

หญิงสาวหลายคนมองเขาจนเหลียวหลัง แต่คนถูกมองมีสีหน้าเรียบเฉยติดหยิ่งนิดๆ เหมือนการถูกมองในลักษณะแบบนี้เป็นเรื่องปกติสำหรับเขา

“คม เรื่องนั้นแกจัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” เจ้าของดวงหน้าหล่อเหลาเอ่ยถามคนสนิทน้ำเสียงเรียบ

“เรียบร้อยแล้วครับนาย” คมศักดิ์ตอบด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน

“แกคิดเหมือนฉันหรือเปล่าว่าผู้หญิงทุกคนก็คล้ายกัน ลองได้ของกำนัลบ่อยๆ ต่อไปเรื่องทุกอย่างก็คงง่ายขึ้น” ณภัทรพูดกับลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงหยันๆ สีหน้าหมิ่นแคลน

“ไม่แน่หรอกครับใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะเหมือนกันไปหมด” คมศักดิ์ตอบแล้วเงยหน้ามองผู้เป็นนายแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง “ผมว่าผู้หญิงคนนี้ดูไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นของนาย”

“แกเอาอะไรมาวัดหรือตัดสิน เชื่อฉันสิคอยดูไปก็แล้วกัน” ณภัทรพูดอย่างมั่นอกมั่นใจในความคิดของตัวเอง

“ครับ ผมจะคอยดู” คมศักดิ์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเชื่อมั่นว่า หญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึงไม่เหมือนคนอื่น ซึ่งเขาก็บอกความรู้สึกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ภายในใจก็ภาวนาขอให้เป็นอย่างที่คิดทีเถอะ “แล้วนายจะเข้าไปโชว์รูมหรือเปล่าครับ”

“วันนี้คงต้องเข้าไปดูสักหน่อย อยากเห็นของที่เพิ่งสั่งเข้ามา”

ณภัทรเงยหน้าขึ้นมองอาคารสูงตรงหน้า สมบัติชิ้นแรกของเขาหลังกลับจากต่างประเทศ ที่ผู้เป็นบิดาบุญธรรมอบเป็นของขวัญให้พร้อมเงินก้อนใหญ่ ด้วยระบบต่างๆ ที่ทันสมัยของตัวอาคารประกอบกับทำเลที่เหมาะสม การเดินทางที่สะดวกเพราะอยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟฟ้า ทำให้ถูกจับจองจนเต็มทุกชั้น รายได้จากค่าเช่าตึกอย่างเดียวก็ทำให้เขาอยู่ได้อย่างสบายๆ โดยไม่ต้องทำงานเลยก็ได้

“ไง...ไอ้เจ้าของตึก วันนี้มาตรวจงานเหรอครับ” เสียงทักทายของณธกรที่ดังขึ้นทำให้ณภัทรชะงักเท้า

“แล้วมึงล่ะ อย่ามัวแต่ไปเฝ้าน้องสาวกูจนไม่ได้ทำงานทำการนะครับไอ้คุณป๊อป” ณภัทรทักเพื่อนน้ำเสียงแดกดันนิดๆ มองอีกฝ่ายอย่างจับผิดหน่อยๆ

“มึงก็ไปเชื่อไอ้ดนย์มัน” ณธกรแย้งเสียอ่อยๆ แต่โหนกแก้มเป็นสีระเรื่ออย่างมีพิรุธและรีบขอตัวทันที “กูไปก่อนนะ อย่าลืมแวะเข้าไปหากูด้วยล่ะ"

ก่อนไปคนพูดก็หันไปพยักหน้าให้คมศักดิ์นิดหนึ่ง แล้วรีบขอตัวขึ้นไปยังบริษัทของเขาที่อยู่ในตึกนี้เช่นกัน

โชว์รูมที่ณภัทรและคมศักดิ์กำลังก้าวเท้าเข้าไปนั้น สินค้าส่วนใหญ่เป็นพวกเครื่องสุขภัณฑ์สำหรับครัว ห้องน้ำ ประกอบด้วยกระเบื้องลวดลายงดงามน่าใช้ ที่มองด้วยสายตาก็พอจะคาดเดาถึงราคาได้ว่าคงแพงลิบลิ่ว แต่ด้วยคุณภาพของตัวสินค้าเป็นที่ยอมรับของตลาดระดับกลางขึ้นมา ทำให้มียอดขายเป็นที่น่าพอใจ ณภัทรมีความคิดจะหาทำเลสร้างโชว์รูมขึ้นมาอีกสักแห่งซึ่งตอนนี้เขากำลังมองหาสถานที่อยู่

ทั้งคู่เดินเข้าไปโชว์รูมด้วยท่าทีธรรมดาๆ เหมือนเป็นลูกค้าทั่วไป เพราะถ้าไม่ใช่พนักงานระดับสูงของที่นี่ก็จะไม่มีใครรู้จักหรือเคยเห็นหน้าณภัทรนัก เพราะเจ้าตัวไม่เคยแสดงตัวว่าตนเองเป็นใคร

“สนใจสินค้าชิ้นไหนของเราบอกได้เลยนะคะ” พนักงานสาวรีบเดินออกมาต้อนรับพร้อมคำพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเกินความจำเป็น

“เดี๋ยวขอผมเดินชมก่อนนะครับ” ณภัทรตอบเรียบๆ โดยไม่หันไปมองหน้าแม้สักนิดเดียว

ชายหนุ่มเดินดูสินค้าล็อตใหม่ที่เพิ่งสั่งเข้ามาได้ไม่นาน ตามที่ผู้จัดการโชว์รูมรายงานไว้เมื่อหลายวันก่อน แต่เริ่มรู้สึกรำคาญพนักงานสาวที่เดินตามเข้าแม้จะเดินห่างๆ ก็ตามที

“สวัสดีครับคุณณภัทร คุณคมศักดิ์”

ทวีศักดิ์ซึ่งเป็นผู้จัดการโชว์รูมเดินเข้ามาหาอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นณภัทร แล้วก้มหัวให้อย่างนอบน้อมท่ามกลางสายตาแสดงความสงสัย ของพนักงานหลายคนที่กำลังเมียงมองมาจากมุมต่างๆ

“สวัสดีครับคุณทวีศักดิ์” ชายหนุ่มหันไปทักตอบด้วยสีหน้ามีรอยยิ้มนิดหนึ่ง

“วันนี้มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”

“ผมแค่แวะเข้ามาดูเท่านั้นเองตอนนี้ยอดขายเป็นไงบ้าง”

“ดีมากครับ ลูกค้าที่เข้ามาส่วนมากก็เป็นลูกค้าประจำ โดยเฉพาะสินค้าที่เข้ามาใหม่มีแต่คนชมว่าสวยน่าใช้ แต่มีบางคนติงมาว่าราคาแพงไปหน่อยครับ” ผู้จัดการวัยกลางคนบอกไปตามความเป็นจริง

“ผมจะรับไว้พิจารณาแล้วกันเรื่องราคา” คนเป็นเจ้าของรับฟังก่อนจะกวาดสายตามองไปยังพนักงานขายที่ตอนนี้ต่างหลบตากันเป็นแถว “ฝากบอกพนักงานของเราด้วยนะครับ ว่าเวลาลูกค้าเดินชมสินค้าไม่ต้องเดินตามตลอดก็ได้ครับ” ณภัทรพูดจบก็ขอตัวออกจากโชว์รูมไปทันที เจ้าตัวไปไวมาไวอย่างนี้เสมอ

และพอคล้อยหลังของณภัทรเท่านั้นพนักงานสาวๆ ก็กรูมาถามผู้จัดการโชว์รูมที่ยืนทำหน้าเซ็งๆ ทันที

“ใครเหรอคะผู้จัดการ...หล่อจัง”

“เจ้าของที่นี่และเจ้าของตึก” คุณทวีศักดิ์พูดด้วยน้ำเสียงติดกระด้าง

“คุณณภัทรน่ะหรือคะ” พนักสาวที่เดินถามถามพลางทำหน้าละห้อย

“ใช่น่ะสิ จำหน้าเอาไว้ให้ดี แล้วคราวหน้าเวลาคุณณภัทรมาก็ไม่ต้องไปเดินตามแบบวันนี้อีกนะ”

ผู้จัดการมองพนักงานสาวอย่างรู้เท่าทัน ปกติพนักงานทุกคนรู้จักมารยาทเรื่องนี้กันเป็นอย่างดี แต่คงเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาของณภัทร พนักงานสาวจึงกระตือรือร้นที่เดินตามโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ซึ่งตามปกติคนเป็นเจ้านายมักจะไม่ค่อยแวะมาที่นี่บ่อยนัก ส่วนมากจะขึ้นไปที่ออฟฟิศที่อยู่ชั้นบนสุดของตัวอาคารมากกว่า