ตอนที่5
948 Words
“ฟ้าว่าเราไปตลาดกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะค่ำก่อน”
“ไปสิ” แผ่นดินตอบ แต่ให้ฉันและน้องฟ้าเดินนำไปก่อน ส่วนเขาเป็นคนเดินปิดท้าย
ฉันขอคิดไปเองได้ไหมว่าเขากำลังเดินบังกระโปรงให้ฉันอยู่
เราสามคนเดินมาสักพักก็ถึงตลาดกลางที่อยู่ไม่ไกลจากจุดเกิดเหตุซักเท่าไหร่ คิดว่าเป็นโชคดีก็แล้วกันที่ตลาดกับมหาวิทยาลัยอยู่ห่างกันตั้งสิบกิโล แต่รถมายางแตกที่เก้าจุดห้าเศษสามส่วนสี่กิโลเนี่ย ซึ่งระหว่างทางก็มีร้านค้าต่าง ๆ มากมายเหมือนกัน
ช่วงแรกของการเปิดเทอมก็มักจะคึกคักอย่างนี้ตลอดแหละ เพราะเด็กปีหนึ่งส่วนใหญ่จะมาซื้อของที่นี่เป็นหลัก ก็มหาวิทยาลัยในป่าในดงอะเนอะ กว่าจะออกไปข้างนอกได้ อย่างน้อยก็ต้องมีมอเตอร์ไซต์หรือรถยนต์ แถมตลาดที่ใกล้ที่สุดนอกจากร้านค้าในมหาวิทยาลัยก็มีแค่ที่นี่ที่เดียว
แต่เพราะว่าราคาสินค้าที่นี่ถูกว่าในมหาวิทยาลัยตั้งเยอะ เสียเวลาเดินทางนิดหน่อยแลกกับสินค้าราคาถูก คุ้มค่ากว่ากันเห็น ๆ นักศึกษาส่วนใหญ่ก็เลยมาซื้อของที่นี่กัน ถ้าเดิน ๆ อยู่แล้วเจอเพื่อนหรือคนรู้จักนี่จะไม่แปลกใจเลย แต่บางครั้งพวกผู้ชายเจ้าชู้เรี่ยราดมารถไฟชนกันที่นี่ก็มีบ่อย จุดใต้ตำตอแท้ ๆ
“พี่ขอไปซื้อของก่อนนะคะ แยกกันตรงนี้ก็ได้เนอะ” ฉันพูดกับน้องฟ้า ก่อนค่อย ๆ ช้อนตามองคนตัวสูงกว่า “เสื้อนี่ เดี๋ยวเราซักมาคืนนะ” ฉันพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ไม่สั่นเลยสักนิด ไม่สั่นเลยจริง ๆ ทั้งที่ในใจมันกรีดร้องด้วยความดีใจไปจนถึงดาวอังคารอยู่แล้ว!
แผ่นดินมองฉันด้วยสีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ก่อนพยักหน้าลง
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะคิดว่าเขาเย็นชานะ แต่จากการเฝ้าติดตามเป็นติ่งมาสามปี ถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นคนที่ขี้อายมาก ๆ คนหนึ่งเลย ที่ทำหน้าแบบนี้ก็เพราะไม่ชินกับคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่รู้จักมาก่อนเท่านั้น แต่ถ้าได้รู้จักแล้ว การจะตกหลุมรักเขาน่ะ มันเป็นเรื่องที่ง่ายนิดเดียว เพราะฉันพิสูจน์มาแล้วด้วยตัวเอง
แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันน่ะตื่นเต้นแค่ไหน ทุกการเคลื่อนไหวของเขาในตอนนี้แทบจะหยุดลมหายใจของฉันได้ด้วยซ้ำ!
“พี่หลาจะไปซื้อกระโปรงใช่ไหมคะ ฟ้าก็ว่าจะซื้อชุดนักศึกษาเพิ่มเหมือนกันค่ะ พี่หลาแนะนำได้ไหมคะ” น้องฟ้าเกาะแขนฉันเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้น่าตกใจเท่าไหร่เพราะฉันก็ชินกับการแตะเนื้อต้องตัวกับผู้หญิงด้วยกันเองอยู่แล้ว แค่คิดว่าน้องคนนี้อยากสนิทกับฉันอย่างนั้นเหรอ ฉันที่เป็นคู่แข่งเนี่ยนะ แต่พอได้สบตากับดวงตาใสซื่อเหมือนลูกหมาตัวเล็ก ๆ แล้วรู้สึกใจอ่อนทุกทีสิ
ไอ้ความที่เป็นลูกคนเดียวแล้วอยากมีน้องสาวไว้เล่นแต่งตัวตุ๊กตาเนี่ย มันเป็นฝันอย่างหนึ่งของฉันเลยนะ
“แนะนำ?”
“ค่ะ พี่ดินซื้อของให้ฟ้าไม่ได้เรื่องเลย เนี่ย เสื้อก็เหลืองเร็วมากด้วย ไม่รู้จะเห็นแก่ของถูกไปถึงไหน”
“ไอ้ฟ้า”
เสียงโทนสูงของเขากดต่ำลงเมื่อกำลังดุคนนินทา ส่วนฉันน่ะเหรอ หน้าแห้งไปอีกสิคะที่เห็นเขาสนิทกันถึงขนาดซื้อเสื้อผ้าให้กันด้วย แถมยังซื้อได้พอดีตัวขนาดนี้ต้องอยู่ด้วยกันแล้วแน่ ๆ
โฮฮฮฮฮ… ไม่รู้ว่าเสียใจหรือจะอิจฉาน้องเค้าดี แต่มันก็น่าอิจฉามากกว่าอยู่ดีที่เห็นเขาสนิทกันมากขนาดนี้ ตอนนี้รู้สึกตัวเองเหมือนคนนอกเลยแฮะ
แต่ว่า… คนเป็นแฟนกันเขาเรียกกันว่าไอ้… เลยเหรอ เห็นหน้าหงิม ๆ แบบนี้โหดไม่ใช่เล่นเหมือนกันแฮะ
“ก็แม่ให้เงินพี่ดินมาตั้งเยอะ แต่ตัวเองเอาไปซื้อปุ๋ยหมดอะ แล้วเอาเศษเงินมาซื้อของให้น้องสาวตัวเองเนี่ย มันใช่เรื่องไหมล่ะ ถ้าฟ้าไม่ขอพ่อเพิ่ม พี่ดินโดนแม่ด่าแน่”
ฉันที่ยืนฟังแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็พอจะจับใจความได้ว่าบทสนทนานี้มันแปลก ๆ อะไรคือแม่ให้เงิน เค้าเอาไป แล้วน้องสาว… สาบานว่าไม่ได้ตั้งใจฟังจริง ๆ แต่!
ฉันมองหน้าพวกเขาสองคนสลับกันไปมา จะว่าไปหน้าตาพวกเขาก็คล้ายกันหลายส่วนเลยนะ ทั้งตา จมูก ปาก… เดี๋ยวนะ นี่มันแผ่นดินเวอร์ชั่นผู้หญิงชัด ๆ! อย่าบอกนะว่าพวกเขาเป็น…
“น้องสาว เหรอคะ” ฉันเผลอพูดออกมาตามความคิดของตัวเอง เผลอจริง ๆ เพราะกำลังเบลอไปหมด
“อะไรนะคะ”
“น้องฟ้า เป็นน้องสาวของแผ่นดินเหรอคะ…”
“ใช่ค่ะ! พี่หลาไม่รู้เหรอคะ หน้าพวกเราเหมือนกันออก ที่จริงคือเหมือนกันทั้งบ้านเลย” น้องฟ้ายิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ที่เหมือนแผ่นดินไม่มีผิด
แล้วไอ้ที่ว่าแผ่นดินมีรุ่นน้องตามจีบที่ยายมิ่งบอกมาล่ะ…
ฉันใช้สมองที่เหลืออยู่อันน้อยนิดพยายามรวบรวมความคิดทั้งหมดของตัวเอง แล้วทุกอย่างมันก็ลงล็อค!
ไอ้มิ่งงงงงงงงง!!!
- Writer
