Chapter 1 บทนำ
1050 Words
Chapter 1
"เพล้ง!"
เสียงคล้ายแก้วแตกดังแว่วเข้ามาถึงในห้องนอน วาดจันทร์สะดุ้งตื่นผลุนผลันลุกนั่งเงี่ยหูฟังทิศทางที่มา...เสียงคนทะเลาะกันแว่วตามมาและฟังดูเหมือนจะรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ความเป็นห่วงกลัวว่าเรื่องราวจะบานปลายทำให้หญิงสาวตัดสินใจก้าวลงจากเตียงเพื่อออกไปดู
"ใบบัว!คุณจะไปไหน เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ"
"ใบบัวจะไปนอนบ้านคุณแม่ ดูสภาพคุณตอนนี้สิ บ้าเหมือนหมาบ้าไม่มีผิด ใบบัวทนไม่ไหวแล้วนะคะที่ต้องทนอยู่กับผัวขี้เหล้าเมาแล้วอาละวาดแบบนี้!"
น้ำคำไร้ซึ่งเยื่อใยเชือดเฉือนลงบนใจที่กำลังอ่อนแอ ตะวันวาดถึงกับยืนนิ่งหน้าชา ชายหนุ่มยืนมองภรรยาตัวเองยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า โดยไม่สนใจเสียงร้องไห้จ้าจากลูกสาวฝาแฝดวัยสามเดือนเศษ ด้วยเพราะหิวนมก็เลยตื่นขึ้นมาร้องหามารดา
ชายหนุ่มเดินไปอุ้มลูกสาวขึ้นมาปลอบ เขามีแค่สองมือและหนึ่งอ้อมแขน เมื่ออุ้มคนน้องคนพี่ก็ตะเบ็งเสียงร้องแข่งกันขึ้นมาบ้าง สองมือน้อยๆ ไขว่คว้าไปมาในอากาศเมื่อไม่ได้รับไออุ่นจากอ้อมอกที่คุ้นเคย…ท่าทีเมินเฉยของภรรยา ความสงสารลูกที่ยังเล็ก ทำให้ตะวันวาดเป็นฝ่ายยอมปรับอารมณ์ให้เย็นลงเพื่อยื้อไม่ให้เธอไป
"ใบบัว ผมขอโทษที่ทำใส่คุณแบบนั้น อย่าไปเลยนะลูกร้อง
เห็นไหม คุณไม่สงสารลูกบ้างเลยเหรอ ลูกต้องการคุณนะใบบัว"
"เราลองแยกกันอยู่สักพัก เผื่อคุณจะคิดอะไรได้มากขึ้น!"
หญิงสาวคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าเดินหนีอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มวางลูกน้อยลงในเปลทั้งที่ยังร้องไม่หยุด รีบปราดเข้าไปรั้งแขนภรรยาเอาไว้ ยื้อยุดเอาไว้ไม่ให้เธอไป
"อย่าไปเลยนะใบบัว ลูกต้องการแม่ ผมสัญญาว่ามันจะดีขึ้น"
"คุณพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่...มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย"
หญิงสาวสะบัดแขนออก หันหลังเดินหนีไม่สนใจเสียงร้องไห้จ้าของเลือดในอก...เท้าเรียวหยุดชะงักเมื่อเปิดประตูห้องเดินออกมาแล้วพบว่าน้องสาวตัวเองยืนแอบฟังอยู่หน้าประตู
"พี่ใบบัว พี่จะไปไหน อย่าไปเลยนะ"
ปานจันทร์ไม่ตอบ หล่อนสะบัดแขนจากการฉุดรั้งของน้องสาว เดินจากไปโดยไม่คิดจะหันหลังกลับมามองอีกเลย
ตะวันวาดผลุนผลันตามออกมา ชั่ววินาทีนั้นเขาชะงักเล็กน้อยที่เห็นน้องเมียยืนอยู่หน้าประตู หากแต่ว่าเขาไม่ได้สนใจหล่อนเท่ากับการรีบวิ่งตามภรรยาตนไป เรียกชื่อเธอซ้ำๆ แข่งกับเสียงร้องไห้ดังระงม
วาดจันทร์กัดริมฝีปากจนเจ็บชาเมื่อความสงสารเอ่อท้นขึ้น มาจนน้ำตาซึม...หญิงสาวชะเง้อมองเข้าไปในห้อง เสียงร้องที่ดังไม่หยุดฉุดรั้งสองขาให้ถือวิสาสะก้าวเข้าไปในห้องส่วนตัว เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้หลานฝาแฝดเงียบเสียงลง
สองมือน้อยๆ ที่ไขว่คว้าทำให้หล่อนรีบชงนมเพื่อให้ดื่มแทนน้ำนมจากอกแม่ ความตื่นเต้นจากเสียงร้องทำให้มือไม้เงอะงะทำอะไรไม่ทันใจเอาเสียเลย...จังหวะนั้นถือว่าโชคยังเข้าข้างที่แม่บ้านตื่นแล้วเดินมาดูเพราะได้ยินเสียงร้องไม่หยุด หล่อนยื่นนมให้แม่บ้านไปขวดหนึ่งเพื่อช่วยกันปลอบคนละคน
"ทำไมปล่อยให้ร้องแบบนี้คะคุณใบตอง โถ…ดูสิแม่คุณ ดูดแทบไม่หายใจเลย คงจะหิวน่าดู"
พิกุลรำพึงรำพันออกมา อ้อมแขนข้างหนึ่งประคองร่างน้อยๆ ไว้แนบอก อีกข้างจับขวดนมเอาไว้ ความหิวทำให้นมในขวดพร่องลงไปอย่างรวดเร็ว
"พี่แทนกับพี่ใบบัวทะเลาะกันอีกแล้วค่ะ คราวนี้พี่ใบบัวเก็บเสื้อผ้าออกไปด้วย"
น้ำเสียงคนพูดสั่นเครือ หยาดน้ำตาที่คลอขังเริ่มไหลรินผ่านร่องแก้ม ยามที่จับจ้องมองดูร่างน้อยๆ ในอ้อมกอดตน
"คุณใบบัวเธอไม่สนใจลูกเลยเหรอคะ โกรธพ่อแต่ทำไมไม่สงสารลูกบ้าง ยังเล็กแบบนี้คุณแทนจะเลี้ยงคนเดียวได้ยังไง"
"....."
"เข้ามาสุมหัวทำอะไรกันในนี้ ไป! ออกไปให้หมด!"
เสียงตวาดดังลั่นบ่งบอกถึงความฉุนเฉียวเกรี้ยวกราด แน่นอนว่ามันมาจากอารมณ์ที่ไม่ปกติของเจ้าตัว วาดจันทร์หันไปมองก็เห็นร่างสูงกำลังปราดเข้ามาทางตน
"ใครใช้ให้เธอมานั่งบนเตียงฉันฮึ! ไป ออกไป!"
"อ๊ะ! พี่แทน อย่า"
"อย่าค่ะคุณแทน ใจเย็นๆ"
"ออกไปให้หมด ไปเลย ทิ้งฉันไปให้หมด!"
ชายหนุ่มยื้อแย่งลูกสาวออกมาจากอ้อมอกวาดจันทร์ แล้วนำไปกอดไว้แนบอกคล้ายหวงแหนกลัวใครจะมาแย่งไปจากตน....แววตาของเขาแดงก่ำสั่นระริก แนวกรามที่บดเข้าหากันจนเป็นสันนูน เหมือนกำลังข่มความเสียใจที่อัดแน่นอยู่ในอก...วาดจันทร์รู้ดีว่าเขากำลังฝืนมากแค่ไหนที่ต้องข่มความอ่อนแอเอาไว้ไม่แสดงออกมา
+++++
กลิ่นหอมชวนน้ำลายสออบอวลกรุ่นอยู่ในครัว วาดจันทร์เทข้าวต้มหมูร้อนๆ ใส่ชามแล้วเหยาะพริกไทย ตามด้วยผักชีโรยหน้าพอสวยงาม ก่อนนำจานมารองแล้วใส่ถาดเดินถือออกไปจากห้องครัว หล่อนยิ้มกับตัวเองยามกำลังก้าวเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตะวันวาด…มันคือความสุขเล็กๆ เมื่อได้ดูแลคนที่ตนรักมาเนิ่นนาน แม้จะเป็นรักที่ไม่อาจเอื้อมถึงเลยก็ตาม
เสียงเคาะประตูห้องดังติดกันหลายครั้งจนน่ารำคาญ ตะวันวาดทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอเมื่อยามนี้เขาไม่อยากพบหน้าใครทั้งนั้น จนเมื่อทนการเซ้าซี้ไม่ไหวชายหนุ่มจึงวางเจ้าตัวเล็กให้นอนเล่นบนเบาะไปพลางๆ ยังดีที่แฝดคนน้องยังไม่ตื่นเขาจึงพอมีเวลาที่จะดูแลทีละคน
- Writer
