สยบรักเสือร้าย

11 | ดูแลกวางน้อย

"อื้อ~" เสียงในลำคอดังเล็ดลอดออกมาแผ่วเบาเมื่อตื่นจากห้วงนิทราความปวดร้าวตามร่างกายก็เล่นงานคนตัวเล็กทันที แพขนตางอนเริ่มกระพือไปมาก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆ เปิดออกปะทะกับแสงสว่างที่สาดส่องผ่านระเบียงเข้ามาในห้องนอน

เธอยกมือคลึงขมับที่หนักอึ้งของตัวเอง รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวตามร่างกายแถมยังมีไอร้อนจากลมหายใจพ่นออกมาราวกับไม่สบาย นัยน์ตาสีน้ำตาลพลันเห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเดินเข้ามา จึงหลบสายตาเขามองไปทางอื่น

"ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วมากินข้าว จะได้กินยาต่อ"

"...." พระพายเมินเฉย เธอพลิกตัวนอนหันหลังให้ออสตินแล้วปิดเปลือกตานอนต่อ การกระทำของอีกฝ่ายสร้างความไม่พอใจให้แก่ชายหนุ่มไม่น้อย เขาข่มอารมณ์โกรธ ไม่อยากพลั้งมือทำรุนแรงกับพระพายเพราะเธอไม่สบายอยู่

"ฉันไม่ได้มีความอดทนกับเธอมากขนาดนั้นนะพระพาย"

"...." ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตัวเล็ก ออสตินพ่นลมหายใจออกมาพรืดยาว วางถุงยาลง แล้วเดินตรงไปช้อนร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว

พรึ่บ!

"ว้าย! ทำบ้าอะไรของนาย!"

"บอกแล้วไงว่าอย่าอวดดี"

"ฉันอวดดีตรงไหน ก็แค่อยากนอนพักผ่อน"

"...." ออสตินไม่พูดอะไร เขาพาพระพายเดินหายเข้าไปในห้องน้ำหรูแล้ววางเธอลงเคาน์เตอร์ หยิบแปรงสีฟันอันใหม่พร้อมบีบยาสีฟันให้เรียบร้อย ก่อนจะยื่นให้พระพาย "แปรงฟันซะ"

"นายมันจอมเผด็จการ" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า รับแปรงสีฟันจากออสตินมา ทำตามที่เขาบอกอย่างไม่มีทางเลือก

ทุกการกระทำของพระพายตกอยู่ในสายตาของออสติน จนหญิงสาวไม่เป็นอันทำอะไร พวงแก้มทั้งสองแดงระเรื่อเพราะไม่เคยมีใครมายืนมองเธอนานขนาดนี้

"กินข้าวซะ"

"ฉันไม่หิว" เธอปรายตามองข้าวต้มในถ้วยแล้วเงยหน้าบอกออสติน เพราะพิษไข้ทำให้เธอกินอะไรไม่ลง

"ไม่หิวก็ต้องกิน เพราะว่าเธอต้องกินยาหลังอาหาร หรือจะให้ฉันป้อน?"

"ฉันกินเองได้" เธอจำใจฝืนกินข้าวต้มที่วางตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก กินไปได้สามสี่คำก็ต้องวางช้อนลงเพราะลิ้นตัวเองไม่รับรสแถมกินมากกว่านี้ไม่ได้ "อิ่มแล้ว"

"กินยาซะ"

"ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านี่ไม่ใช่ยานรกของนาย"

"ฉันจะให้เธอเป็นหนูทดลอง คงไม่ให้เธอมานั่งอวดดีกับฉันถึงตอนนี้หรอก"

"หมดหน้าที่ฉันแล้ว ฉันกลับได้รึยัง"

"กินยาแล้วก็ไปนอนพักผ่อนซะ เดี๋ยวฉันกลับมา" เขาหยัดกายขึ้นเต็มความสูงเตรียมเดินออกไป แต่ทว่าพระพายกลับลุกขึ้นไปขวางทางเสียก่อน

"ตอบฉันมาก่อน"

"ฉันพูดชัดเจนแล้วนะ กินยาแล้วไปนอนพัก"

"แต่วันนี้ฉันมีเรียน"

"ก่อนจะไปเรียนช่วยดูสภาพตัวเองด้วยว่าเป็นยังไง" พูดจบก็เดินเลี่ยงออกไป พระพายมองบานประตูที่ปิดลงด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะหยิบยาที่เขาวางไว้ให้มากินแล้วกลับมานอนบนเตียง เพราะพิษไข้บวกกับอาการอ่อนเพลียทำให้เธอผล็อยหลับลงไปอย่างรวดเร็วโดย

ออสตินกลับมาในตอนหนึ่งทุ่ม สายตาคมกริบมองไปยังพระพายซึ่งนอนขดตัวหนาวสั่นใต้ผ้าห่มผืนหนา เขาเดินตรงไปหาเธอแล้วใช้มืออังหน้าผาก พบว่าตัวเธอนั้นร้อนราวกับไฟ จึงรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้

"อื้อ~ นะ...หนาว มะ...ไม่เอา"

"อยู่เฉยๆ"

เขาใช้เวลาตรงนี้กับพระพายนานพอสมควรเพราะเธอนอนดิ้นแถมยังเอาแต่ขัดขืน จนเขาเช็ดตัวให้ไม่สะดวก เขานั่งเช็ดตัวให้พระพายกระทั่งตัวเริ่มเย็นลงจากเคยร้อนเป็นไฟ เขาหยิบเจลลดไข้ที่ซื้อมาแปะหน้าผากของพระพาย จากนั้นปล่อยเธอนอนพักผ่อน

ครืด ครืด~

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์พระพายทำให้เขาชะงัก หันไปมองเบอร์บนหน้าจอแล้วกระตึกยิ้มมุมปากก่อนจะถือวิสาสะกดรับสาย

"ไม่คิดว่าจะได้คุยกับมึงอีก"

(พระพายอยู่กับมึงใช่ไหม!)

"อยู่กับกูทั้งคืนเลยละ"

(กูขอร้องละออสติน ปล่อยน้องกูไปเถอะ ถ้าการที่พระพายยอมเอาตัวเองเพื่อแลกกับชีวิตกู มึงมาฆ่ากูเลย กูยอมตายดีกว่ายอมให้พระพายตกเป็นเบี้ยล้างของคนเลวอย่างมึง!)

"น้องมึงสมัครใจทำแบบนี้เอง แล้วมันก็คงยากถ้าจะให้กูปล่อยเธอไป"

(แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างกูกับมึง)

"กูรู้ แต่พระพายเป็นคนเดินเข้ามาหากูเอง รอวันไหนกูเบื่อพระพายแล้วกูจะคืนให้มึงนะ"

(ไอ้สารเลว!)

"บางทีสารเลวอย่างกู ในอนาคตอาจจะได้เป็นน้องเขยของมึงก็ได้ ใครจะไปรู้"

(กูไม่มีวันนับญาติกับมึง!)

"หึ แค่นี้นะครับพี่เขย พอดีพวกเราสองคนต้องการจะพักผ่อนสักหน่อย เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว"

ออสตินตัดสายจากพระเพลิงอย่างโดยไม่รอให้มันได้ตอบอะไรกลับมา จากนั้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกแล้วทิ้งลงตะกร้าผ้าเพื่อเตรียมอาบน้ำ เขาใช้เวลาทำธุระส่วนตัวราวสามสิบนาทีก็เสร็จ

ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำในสภาพมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวพอหมิ่นเหม่ มือหนาหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ในปากแล้วใช้ไฟแช็คลนปลายกระบอกจนควันคละคลุ้งทั่วบริเวณระเบียงห้องนอน

สิบห้านาทีต่อมา

"อื้อ~" คนตัวเล็กเริ่มขยับตัวไปมาหลังจากนอนหลับมาหลายชั่วโมง เธอยกมือขึ้นมาจับวัตถุบางอย่างที่แปะบนหน้าผากตัวเอง แล้วมองไปยังออสตินซึ่งนั่งเขี่ยโทรศัพท์อยู่โซฟา "นายแปะเจลลดไข้ให้ฉันเหรอ"

"ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร" อีกฝ่ายตอบกลับมาเสียงเรียบ เขาช้อนสายตามองไปยังพระพายแล้วพูดต่ออีกประโยคหนึ่ง "มากินข้าวแล้วจะได้กินยา"

"ฉันอยากกลับไปนอนที่คอนโดตัวเอง"

"อาการดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยกลับ" เธอลอบถอนหายใจเบาๆ ดึงผ้าห่มออกจากตัวแล้วเหวี่ยงขาลงจากเตียง

"นายไปไหนมา"

"เช็กของ"

"ยานรกน่ะเหรอ"

"กินข้าวแล้วกินยาซะ"

"นี่นายกำลังใจดีกับฉันอยู่เหรอ" เธอถามในตอนที่กำลังตักข้าวเข้าปาก ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกเหมือนเขาเช็ดตัวให้ แต่ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือว่าเธอแค่ฝัน

"บอกแล้วไงว่าถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันจะใจดีด้วย"

"...." เธอไม่พูดอะไรนั่งกินข้าวเงียบๆ

"เธอกับนายแบบที่ชื่อพร้อมเป็นอะไรกัน"

"เพื่อนร่วมงาน"

"มันตามจีบเธออยู่เหรอ"

"ไม่เชิง"

"เลิกยุ่งกับมันซะ"

"ถึงเลิกยุ่งก็ต้องทำงานร่วมกันอยู่ดี"

"หึ เรื่องนั้นฉันจัดการแล้ว เธอจะไม่มีวันได้ทำงานร่วมกับมันอีก"

"หมายความว่ายังไง" เธอหันไปมองหน้าออสตินอย่างไม่เข้าใจ เขาคงไม่ได้ส่งคนไปทำร้ายพร้อมเหมือนที่เคยให้คนทำร้ายพี่ชายเธอนะ "นายส่งคนไปทำร้ายเขาเหรอ"

"เปล่า แต่ถ้ามันยังวุ่นวายกับเธอไม่เลิก...อนาคตก็ไม่แน่"

"นายทำอะไรกับพร้อม"

"ก็แค่บอกผู้จัดการส่วนตัวของมัน ว่าไม่ให้รับงานคู่กับเธอ มีเธอที่งานไหนต้องไม่มีมัน"

"...."

"เธอเองก็ไม่ได้ชอบมันนิ ไม่ดีเหรอที่ฉันกีดกันมันออกจากชีวิตเธอ"

"อยากทำอะไรก็เรื่องของนายแค่ไม่ทำให้ใครต้องเจ็บตัวเพราะสาเหตุมาจากฉันก็พอ"

เธอแอบไม่สบอารมณ์อยู่บ้างที่เขาคอยบงการชีวิตเธอ แต่เธอไม่มีทางเลือกเลยต้องยอม ขอแค่เขาไม่ส่งคนมาทำร้ายพร้อมหรือคนใกล้ตัวเธอก็พอ