EP 07 หน้าที่ในทุกวัน Nc20+ {ด่าพระเอกได้ห้ามด่าไรท์} - EP 08 เอาคนที่ไม่ได้รักมาทำเมียไม่ได้

3125 Words

แบงค์ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายรีบเดินเข้ามา เพราะรู้ดีว่าในบ้านต้องเกิดเรื่องแน่ ๆ ดูจากการที่บลูเบลล์กลับมาแล้วเดาไม่ยากเลย ปกติเวทมนต์ไม่ใช่คนแบบนี้ ตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้นมันเปลี่ยนเด็กคนนี้ไปมาก จนแบงค์เห็นมันชัดเจนขึ้นเมื่อบลูเบลล์ย้ายเข้ามา “มีอะไรกันครับคุณเวทมนต์” “ไม่มี ลุงแบงค์ไปเถอะ” “ไม่ได้ครับ คุณเปลวสั่งไว้ชัดเจนห้ามคุณเวทมนต์รังแกหนูบลูเบลล์นะครับ” แบงค์ต้องอ้างเปลวเพื่อหวังว่าเวทมนต์จะสงบลง แต่เขาคิดผิด เพราะนอกจากจะไม่สงบแล้ว ยังดูเหมือนมันจะแย่ลงกว่าเดิมอีกด้วย “ทำไมกันนะ ใคร ๆ ก็รักเธอนัก ปกป้องเธอนัก ทั้งที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ พ่อแม่ผมไม่แปลกใจเลย แต่ลุงแบงค์ปกป้องเธอนี่มันยังไงครับ หรือว่าเธออ่อยลุง” เวทมนต์ที่ไม่ยอมเสียหน้าเริ่มดูถูกดูแคลนผู้หลักผู้ใหญ่จนลืมไปว่ามันไม่สมควร “คุณเวทมนต์ครับ ลุงไม่ใช่คนแบบนั้น และหนูบลูเบลล์ก็เหมือนกัน คุณควรคิดได้นะครับ เพราะหากเธอเป็นแบบนั้นคุณเปลวคงไม่ให้คุณหมั้นกับหนูบลูเบลล์” น้ำเสียงที่แบงค์เอ่ยค่อนข้างที่จะติดตำหนิ “หึ!” “ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง” บลูเบลล์รู้สึกไม่ดีที่ทำให้แบงค์ต้องเดือดร้อน อีกทั้งยังถูกว่าไปกับเธอ “ไม่ต้องแสดงละครเป็นคนดีหรอก ไม่ต้องมาทำเป็นนางเอก” “คุณเวทมนต์” แบงค์เรียกเวทมนต์เสียงแข็ง “ทำไม ลุงจะมีปัญหากับผมเหรอครับ หรือจะฟ้องพ่อ ก็เอาสิ” เวทมนต์กำลังพาล แบงค์ทำได้แค่ถอนหายใจและเลือกเดินออกไปเพราะมันไม่ใช่เรื่องของเขา เขาไม่สามรถเข้าไปยุ่งได้ หากเขาทำมากกว่านี้ เดาได้ง่ายเลยว่าคนที่จะรับกรรมคือบลูเบลล์เอง “ส่วนเธอ พาฉันขึ้นห้อง” “ค่ะ” บลูเบลล์เข้าไปประคองเวทมนต์เดินกลับขึ้นด้านบน ตามที่เขาต้องการ “ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ของฉันด้วย วันนี้ฉันจะให้เธอทำมากกว่าทุกวัน” “มะ..หมายความว่ายังไงคะคุณเวทมนต์” บลูเบลล์เริ่มหวาดกลัว เธอคิดว่าสิ่งที่เวทมนต์จะทำต้องเป็นเรื่องนั้นแน่ ๆ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร “ฉันสั่ง ไม่ใช่ให้เธอมาถาม” สุดท้ายเธอก็ต้องยอมทำตามที่เขาต้องการ โชคดีของเธอที่เขามองไม่เห็น ไม่งั้นเธอต้องอายมากแน่ที่ต้องแก้ผ้าต่อหน้าเขาบ่อย ๆ “ขึ้นมานั่งคร่อมตักของฉัน” บลูเบลล์เม้มปากแน่นด้วยความหวาดหวั่น “หนูไม่เคยทำแบบนี้” “ก็กำลังจะทำนี่ไง ขึ้นมา อย่าให้ฉันต้องพูดอีกครั้ง” เวทมนต์นั่งพิงหัวเตียง และเหยียดขาออก แก่นกายของเขากำลังตั้งชูชัน “ขะ..ขอโทษนะคะ” เธอค่อย ๆ ขึ้นไปนั่งคร่อมตักอย่างไม่เต็มใจ “อ้าขาออก” “คุณวะ..เวทมนต์ หนูกลัวแล้ว” เธอหวังว่าเขาจะหยุดและไม่ทำในสิ่งที่กำลังคิดอยู่ “กูบอกให้มึงอ้าขาไง!” นอกจากเขาจะไม่เปลี่ยนแล้ว เขายังไม่ใจดีอีกด้วย การที่เขาตวาดแบบนั้นทำให้น้ำตาของเธอล่วงหล่น “จับมันเข้าไป” “คุณ” “ถ้าฉันคลำกระแทกเข้าไปเอง เธอเจ็บหนักแน่บลูเบลล์” เวทมนต์ขบกรามแน่นเพราะเริ่มอดทนไม่ไหวกับไอนิสัยที่จะมาขอร้องให้เขาเห็นใจ “ฮึก” ร่างบางพยายามจะจับแก่นกายเข้าร่องรักของตัวเองที่ไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน “เอามันเข้าไปสักที” ความกำหนัดเริ่มเล่นงานเวทมนต์ เขาลุ้นจนตัวโก่งที่จะได้เข้าไปด้านในของเธอ “มะ..มันไม่เข้าค่ะ อึก” เธอพยายามแล้ว แต่แค่ปลายหัวเห็ดดันเข้าไปเล็กน้อย ความเจ็บปวดกลับแล่นเข้ามาเหมือนตัวเธอจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ “ยกเอวเธอขึ้น ฉันจัดการเอง” บลูเบลล์ทำตามอย่างว่าง่าย เวทมนต์รูดแก่นกายขึ้นลงสองสามทีและเริ่มดันส่วนหัวมันเข้าไป ความรู้สึกแบบนั้นที่เขาไม่เคยได้รับจากใคร ทำเอาเขาพอใจไม่น้อยเลย “เจ็บ ฮึก หนูเจ็บ” “อดทนหน่อย มันไม่ตายหรอก ก็แค่โดนเอา” เวทมนต์พูดเสียงดุ ๆ แต่เขาไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจดั่งตอนแรก เหมือนแค่พูดเพราะความรำคาญ “อ่าส์” มันเข้าไปได้ครึ่งทาง ชายหนุ่มจึงหยุดก่อนเพื่อให้เธอได้ปรับตัว แม้ว่าอยากจะกระแทกแรง ๆ เข้าไปทีเดียวให้เธอเจ็บอย่างทรมานก็เถอะ แต่หากทำแบบนั้นเลือดคงเปื้อนที่นอนของเขาแน่ ๆ และเขาไม่ต้องให้ความสกปรกแบบนั้นมาแปดเปื้อน “พะ..พอแล้วได้มั้ย ฮึก หนูไม่ไหว” “ฉันไม่พอ” พรวด! เพราะเธอร้องขอแบบนั้นชายหนุ่มจึงเลิกสนใจอย่างอื่น หากมันเปื้อนเธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ ท่อนเอ็นของเวทมนต์หายเข้าไปในตัวของบลูเบลล์จนสุดลำ เล็บสั้นของร่างบางจิกลงที่แผ่นหลังอย่างแรงโดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจ และชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าด้วย พอรู้สึกตัวเธอรีบคลายมันออก “แน่นชิบ!” ดูเหมือนจะมีคนพอใจในเซ็กครั้งนี้ ความจริงแค่ปากของเธอก็บำเรอให้เขาได้ดีมากพอแล้ว พอเป็นรูสวาทของเธอมันยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เส้นเลือดที่ปูดตามลำคอเพราะชายหนุ่มเกร็งมันดึงดูดให้คนตัวเล็กลูบไล้ “ติดใจหรือไง?” “ปะ..เปล่านะคะ” “ดี เพราะเธอก็แค่ของเล่นของฉัน เมียฉันกลับมาเมื่อไหร่ฉันไม่มีวันเอาเธอแน่” เอวสอบเริ่มขยับเล็กน้อยเพื่อจัดท่าให้เข้าที่ สองมือของเวทมนต์บีบไปที่เอวบางของบลูเบลล์และจับโยกตามใจตัวเอง “อ๊ะอื้อออ บะ..เบาหน่อย อึก หนูเจ็บ” “หุบปาก!” เขาไม่ได้ทำแรงมากเท่าไหร่ แต่เพราะครั้งแรกจึงทำให้เธอเจ็บมากกว่าปกติ และแน่นอนว่าเวทมนต์ไม่สนใจ เขาไม่ได้เจ็บ ทำไมเขาจะต้องแคร์ “อ่าส์ เสียวหัวชิบหาย อย่าตอด!” ร่างแกร่งสั่งเสียงดุ เพราะไม่อยากที่จะเสร็จเร็วมากขนาดนั้น “นะ..หนูทำไม่ได้ อึก คุณเวทมนต์ หนูจะฉี่” “ฉี่มา ปล่อยออกมา” ยิ่งเธอใกล้เสร็จ น้ำด้านในตัวของเธอมันยิ่งดันท่อนเอ็นของเขา มันเสียวกว่าตอนที่เขามีเซ็กกับคนรักเก่าอีก แต่เวทมนต์ไม่อยากยอมรับว่ามันคือสิ่งที่เขาชอบ และดูเหมือนจากนี้เขาจะต้องการเธอมากกว่าเดิม “ไม่ได้นะคะ หยุดที มันจะเลอะที่นอนของคุณ” “ฉันบอกให้เธอปล่อย” เมื่อเธอดื้อด้าน ชายหนุ่มจำต้องใช้วิธีของตัวเอง “อั้นให้ไหวแล้วกัน เก่งนัก!” ตับ!ตับ!ตับ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น นอกจากเขาจะตอกเอวของเธอลงมาอย่างแรงแล้ว ชายหนุ่มยังบดขยี้ที่จุดนั้นอีกต่างหาก ต่อให้เก่งแค่ไหนพยายามแค่ไหน สุดท้ายบลูเบลล์ก็ต้านทานความเสียวที่เขามอบให้ไม่ได้อยู่ดี ไม่นานน้ำรักของเธอก็ไหลมาตามร่องขา “ฮือ ฉี่แล้ว หนูฉี่แล้ว” เธอร้องไห้ด้วยความอับอาย เพราะเธอไม่ได้เสร็จแค่อยากเดียว แต่ยังฉี่ออกมาจริงอย่างที่พูดอีกด้วย “หึ! เธอนี่มันอ่อนชะมัด” ปากร้ายแบบนั้นใครจะรู้ว่าเขาภูมิใจในตัวเองแค่ไหน ขนาดเขามองไม่เห็นยังสามารถทำให้เธอเสร็จจนสุดได้ขนาดนี้เลย “ฉันยังไม่เสร็จ ทนต่อไป” เอวบางยังคงถูกขยับชึ้นลงอย่างต่อเนื่อง เวทมนต์ไม่หยุดแม้ว่าร่างกายของเขากำลังเปื้อนน้ำรักและน้ำอย่างอื่นของเธอ “ซี๊ด! เธอจะเสร็จอีกแล้วหรือไง ทำไมตอดอีกแล้ว” เขารู้สึกได้ถึงร่องรักที่บีบตัว “ค่ะ หนูอื้อ” บลูเบลล์ซุกหน้าลงที่ไหล่ของเวทมนต์เพราะเขาไม่รอให้เธอพูดต่อก็เด้งเอวสวนขึ้นมา แถมยังขยี้ซ้ำอีกครั้ง เธอเอวลอยทุกครั้งเวลาที่เขาส่ายเอวไปมาเบา ๆ “อื้ม อีกนิด ฉะ..ฉัน อึก ใกล้เสร็จแล้ว อ่าแตกแล้ว” ครั้งนี้เขาและเธอเสร็จจนสุดพร้อมกัน ตอนนี้ที่นอนเลอะไปด้วยน้ำรักของเขาและเธอเต็มไปหมด น้ำเธอที่ว่าเยอะ สู้น้ำรักของเวทมนต์ไม่ได้เลย มันทะลักออกมาเหมือนก๊อกแตก “พาฉันไปล้างตัว เสร็จแล้วมาทำความสะอาดด้วย อย่าให้สกปรกเหมือนเธอ” “ค่ะ” บลูเบลล์ค่อย ๆ ขยับตัวลงจากตักของเขา แม้ว่ากลางกายจะเจ็บมากแค่ไหน ก็ไม่อาจจะขอให้เขาเห็นใจได้ “อีกอย่าง หายาคุมมากิน ฉันไม่ใช่พระเอกในนิยายที่เมื่อเธอท้องแล้วจะตามง้อ” “ค่ะ หนูจะรีบกินยา” “ให้ดีก็ไปฝั่งยาซะ เพราะเธอยังคงเป็นที่ระบายกามของฉันอีกยาว หน้าที่ของเธอในทุกวันคือทำให้ฉันได้ปลดปล่อย” หลายวันต่อมา บลูเบลล์ได้ไปเรียนตามปกติในทุกวัน เพราะเธอทำตามที่เวทมนต์ต้องการทุกอย่างโดยไม่ขัด โดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกครั้งที่เธอไม่อยู่ เวทมนต์มักจะหงุดหงิดขึ้นจนใครในบ้านก็เข้าหน้าไม่ติด “วันนี้บลูเบลล์เลิกเรียนกี่โมง?” เวทมนต์เอ่ยถามแม่บ้านที่เอาข้าวมาเสริ์ฟ “ป้าไม่ทราบค่ะ” “ไม่ทราบ หมายความว่าไง ไม่ได้ถามหรือไง?” เวทมนต์เริ่มใช้น้ำเสียงที่ติดใส่อารมณ์จนแม่บ้านคนนั้นกลัว “หนูกลับมาแล้วค่ะ” โชคดีมากที่วันนี้คลาสที่เธอเรียนปล่อยเร็ว ทำให้เธอกลับถึงบ้านทันเวลาก่อนที่แม่บ้านคนนั้นจะถูกปีศาจร้ายกินหัว “ไปเถลไถลที่ไหนมาหรือเปล่า?” เขาถามเหมือนทุกวันที่เธอต้องไปเรียน “เปล่าค่ะ” “ถ้าฉันรู้ว่าเธอโกหก ฉันจะทำให้เธอร้องขอชีวิตแน่บลูเบลล์” ถึงแม้ไม่ได้ทำ แต่คำขู่พวกนั้นก็ทำให้เธอหวั่นใจ “เอาของไปเก็บ ฉันจะไปนั่งเล่นริมสระและเธอต้องเป็นคนพาไป” “ได้ค่ะ” บลูเบลล์รีบวิ่งเอากระเป๋าไปเก็บโดยไม่รอช้า และมาพาเวทมนต์ไปนั่งที่ที่เขาต้องการ “วันนี้ไปเรียนเป็นไง?” คำถามที่ค่อนข้างจะแปลกใจ อยู่กับมาครึ่งค่อนเดือนแล้ว เขาเพิ่งจะเปลี่ยนคำถาม “ก็ดีค่ะ อีกไม่กี่เดือนหนูก็จะจบแล้ว” เธอพูดด้วยความตื่นเต้น เพราะกว่าจะเรียนจบได้มันไม่ง่ายนักสำหรับเธอ “ดี จะได้ไม่ต้องรบกวนเงินพ่อแม่ฉันอีก” แต่รอยยิ้มก็ต้องหุบลงเมื่อเจอเวทมนต์เอ่ยออกมาแบบนั้น “หนูขอโทษนะคะ” “รำคาญ เมื่อไหร่จะเลิกขอโทษว่ะ” เธอผิดอีกแล้ว เธอมีความผิดในทุกวัน ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูเหมือนเวทมนต์จะไม่พอใจ “คุณอยากทานอะไรมั้ยคะ หนูไปหามาให้” “ทำไม ไม่ชอบที่ฉันด่าเลยจะหนีหรือไง?” “เปล่าค่ะ หนูแค่กลัวคุณหิว” บลูเบลล์รีบบอกก่อนที่เขาจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ “เธอรู้มั้ย ฉันรักผู้หญิงคนนึงมาก” จู่ ๆ เขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา “ไม่ทราบค่ะ” “งั้นฉันจะเล่าให้เธอฟัง” เพราะรู้ว่าเธอต้องเจ็บ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะพูดมันขึ้นมา คนนอนด้วยกันทุกวัน มีเซ็กกันทุกวันตั้งแต่วันแรกที่อยู่ด้วยกัน เวทมนต์คงไม่ใสซื่อถึงขั้นไม่รู้ว่าบลูเบลล์ต้องรู้สึก แต่นั่นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ เขาจะไม่ให้ความหวังเธอเด็ดขาด เพราะสำหรับเขาแล้วเธอไม่มีวันได้เป็นมากกว่านั้น “ฉันคบกับแฟนฉันมาปีกว่า ฉันกำลังจะขอแฟนฉันแต่งงาน” เขาเล่าแบบรวบรัด และดูเหมือนว่าพอพูดถึงคำว่าแต่งงานออกมา เวทมนต์ก็พูดต่อไปไม่ถูก “ทำไมถึงเลิกกันเหรอคะ?” เพราะความปากไวและความอยากรู้ที่มนุษย์ทุกคนต้องมี บลูเบลล์เลยพลั้งปากถาม “หึ! เพราะฉันตาบอดไง ฉันไม่โทษเขาที่ทิ้งฉันไปหรอกนะ เพราะฉันเข้าใจ เขากำลังมีอนาคตที่ดี แต่เดี๋ยวเขาก็ต้องกลับมา” พอเวทมนต์ได้พูดแบบนั้นรอยยิ้มที่บลูเบลล์ไม่เคยเห็นก็ผุดมาที่ใบหน้าของเวทมนต์ “เขารักฉัน และฉันก็รักเขามาก ตอนนี้เขาก็แค่คิดผิด พอเขาคิดได้และกลับมา เธอก็ต้องไป รู้ใช่มั้ย?” บลูเบลล์เงียบไม่ตอบ เพราะถึงแม้มันจะเป็นเรื่องเล่าสั้น ๆ แต่ใจความของมันชัดเจน “ฉันถามว่าเข้าใจมั้ย?” เวทมนต์ถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง มันไม่ใช่คำถามแต่มันคือการให้เธอจำใจยอมรับ “ค่ะ เมื่อเขากลับมา หนูจะไปแน่นอน” “ดีแล้ว รู้จุดยืนของเธอซะบลูเบลล์ ไม่ต้องเอาใจตัวเองลงมาผูกพันธ์กับเซ็กที่ฉันทำมันกับเธอ ฉันแค่อยาก และเธอก็แค่สนอง มันแค่นั้นสำหรับฉัน” ไม่รู้ว่ามีใครเคยบอกมั้ย แต่เวทมนต์เป็นคนเก่ง เก่งในเรื่องทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยคำพูด “หนูเข้าใจค่ะ หนูจะไม่คิดไปไกลถึงขนาดนั้น คุณเวทมนต์ไม่ตะ..ต้องเป็นห่วง” น้ำเสียงที่ติดขัดแบบนั้นไม่ทำให้เวทมนต์สงสารหรือเห็นใจ กลับกันเขาเฉยด้วยซ้ำ “เธออาจจะมองว่าฉันใจร้ายกับเธอ แต่สำหรับฉันถ้าได้รักฉันจะมั่นคง ต่อให้เธอจะรักฉันแค่ไหน สุดท้ายเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่นอนให้ฉันเอาฟรี ๆ เท่านั้น เพราะฉันไม่มีวันเอาเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไม่ได้รักมาทำเมียหรอก” น้ำตาของร่างบางไหลลงมาเป็นสาย การที่เขาด่าหรือดูถูกเธอมันไม่เจ็บเท่าที่เขาพูดว่าจะไม่มีวันรัก “หนูขอตัวก่อนนะคะ” บลูเบลล์เดินออกไปโดยไม่ได้รอให้เวทมนต์อนุญาต เพราะเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว วันนี้เธอรับคำพูดแย่ ๆ จากเขามามากพอแล้ว “ฉันยอมเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ทำร้ายเธอ ดีกว่าให้เธอเอาตัวเองมาจมปลักกับฉัน เพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าไม่มีวันเลิกรักเขาได้” ชายหนุ่มพูดเบา ๆ หลังจากที่ได้ยินเสียงเธอเดินออกไป เมื่อสี่เดือนก่อน เวทมนต์เป็นชายหนุ่มที่ผู้หญิงหลายคนต่างหมายปอง แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าเขามีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว น้ำฟ้าคือผู้หญิงคนนั้น เป็นคนที่เวทมนต์เลือกจะหยุดทุกอย่างที่ไม่ดี ปรับปรุงตัวเองตั้งแต่วันแรกที่ได้คบกับเธอ สองคนรักกันมาดีตลอด ในความคิดของเวทมนต์เป็นแบบนั้นมาเสมอ จนกระทั่งเขามั่นใจว่าน้ำฟ้าคือคนที่เขาอยากจะตื่นมาเจอทุกเช้า และนอนหลับไปด้วยกัน การตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิตของเวทมนต์จึงเริ่มเกิดขึ้น เขาเตรียมแผนเซอร์ไพรซ์แฟนสาวแต่งงานโดยมีเพื่อนหลายคนคอยช่วย “มนต์คะ ทำไมเดี๋ยวนี้งานยุ่งตลอดเลย?” น้ำฟ้าเริ่มเห็นถึงความผิดสังเกต ทุกเย็นโดยปกติเวทมนต์จะต้องมารับเธอไปกินข้าวแล้วค่อยไปส่งทีี่บ้าน แต่ช่วงอาทิตย์หลังมานี้เขาเพียงแค่ไปส่ง แต่ไม่ได้แวะกินข้าวด้วยกันเหมือนที่เคยทำ “ช่วงนี้งานมนต์ยุ่ง ขอโทษนะครับ” ชายหนุ่มตอบคนรักและจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเธอเพื่อขอโทษในใจที่ต้องโกหก แต่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อให้เธอมีความสุขมากที่สุดตอนเขาขอเธอแต่งงาน “ฟ้าไม่โกรธ แต่ว่ามนต์ต้องดูแลตัวเองด้วยรู้มั้ยคะ ถ้าไม่ว่างมนต์ไม่ต้องมารับฟ้าก็ได้นะ ฟ้ากลับบ้านเองได้ ไว้มนต์เคลียร์งานเสร็จให้เรียบร้อยก่อน” เพราะน้่ำฟ้าแสนดีและออดอ้อนเขาบ่อย ๆ เวทมนต์จึงไปจากเธอไม่ได้ ความน่ารักของเธอที่เขาเห็น เขาไม่รู้เลยว่ามีอะไรที่ซ่อนอยู่ “ไม่เอาครับ มนต์อยากมารับฟ้าทุกวัน ไม่เจอฟ้ามนต์ตายแน่ ๆ” “จริงเหรอ” น้ำฟ้าถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจะดีใจ “ใช่ครับ อีกวันสองวัน ทุกอย่างก็น่าจะเรียบร้อยแล้ว ฟ้ารอมนต์หน่อยนะ” “ได้สิคะ ฟ้ารอมนต์ได้” เธอตอบและยิ้มบาง ๆ แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากส่งแฟนสาวเสร็จในคืนนั้น ขากลับมันจะไม่ได้ราบลื่นอย่างเช่นทุกวัน เวทมนต์ขับรถด้วยความเร็วเหมือนที่ชอบทำ แต่จู่ ๆ เบรคของเขากลับขัดข้อง เมื่อต้องเข้าโค้ง ชายหนุ่มพยายามจะกดเบรคหลายต่อหลายครั้ง แต่มันไม่อยู่ ในที่สุดเขาก็เสียการควบคุม รถสปอร์ตคันหรูคู่ใหญ่พลิกคว่ำลงข้างทาง เศษกระจกที่แตกบาดเข้าไปที่ตาของคนขับโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เพราะหลังจากอุบัติเหตุเกิด ร่างของเวทมนต์ก็ไร้ความรู้สึกไปเลย ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นได้ยินเสียงจึงโทรตามรถพยาบาล เรื่องดีคือเวทมนต์ปลอดภัยและฟื้นสู่อ้อมกอดของครอบครัว แต่เรื่องร้ายคือหมอแจ้งว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นได้เพราะกระจกตาได้รับความเสียหายจากการบาดเจ็บ โลกทั้งใบของชายหนุ่มสลายลงไปเมื่อได้ยินแบบนั้น ซ้ำเขายังต้องเจ็บหนักเพราะแฟนสาวที่อยู่ในห้องเดินเข้ามาและบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลที่เขาทำใจได้ยาก “ขอโทษนะมนต์ แต่ฟ้าอยู่กับมนต์ไม่ได้จริง ๆ ถ้ามนต์มองไม่เห็นแล้วมนต์จะเอาปัญญาที่ไหนมาดูแลฟ้า เราเลิกกันเถอะนะ” “แต่ฟ้าครับ มนต์จะรีบรักษา ฟ้าอย่าทิ้งมนต์ไปเลยนะ” เวทมนต์พยายามจะคว้าเอามือของเธอมาจับ แต่ถูกเธอสะบัดออกไม่ไยดี “ขอโทษจริง ๆ ฟ้ามีอนาคตดี ๆ ที่รออยู่ ให้รอมนต์รักษากว่าจะหาย ฟ้าไม่สามารถมาลำบากดูแลมนต์ได้ อย่าฝืนเลย” และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้พูดได้คุยกับน้ำฟ้า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more