When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
เมื่อเราลงเครื่อง คนจากบริษัทเช่ารถ ก็นำรถมาส่งให้เราที่หน้าประตูทางออก ผมเลยให้ไอ้ต่อเอาของทั้งหมดขึ้นรถก่อนจะไปส่งคนตัวเล็กที่บ้านของเธอ ดูเธอตื่นเต้นสุดๆ ที่ได้กลับบ้าน ทางเข้าบ้านเธอมันช่างคับแคบ และแออัด พอขับมาถึงหน้าบ้านของเธอ เด็กมากมายเดินออกมาจากบ้านเพื่อวิ่งมาหาเธอ ผมเลยให้ไอ้ต่อเอาของหลังรถลงจะได้ไม่ต้องลำบากให้เธอต้องมายกเอง เด็กๆดูเหมือนจะดีใจมาก แต่ในระหว่างที่ผมจะออกรถ ดันมีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามากอดเธอ “ไอ้นี่มันวอนซะแล้ว” “นายจะลงรถไหมครับ” “ลง กูมีเวลาเท่าไหร่” “15 นาที ครับ ผมต้องเผื่อรถติดด้วย” 15 นาทีก็เกินพอ ผมเปิดประตูลงจากรถทันที คนที่กำลังกอดเมียผมอยู่หันหน้ามามองการมาของผม “ฟ้าใส!!” ผมตะโกนเรียกเธอเบาๆ ตอนเธอจะเดินมาหาผม กลับถูกไอ้หนุ่มนั่นดึงไว้ “พี่ฟ้าใส อย่ากลับไปเลย เมฆเรียนจบแล้ว เมฆจะเลี้ยงพี่กับน้องเอง พี่ไม่ต้องไปแล้วไม่ได้หรอ น้องๆทุกคนคิดถึงพี่มาก