เมื่อเราลงเครื่อง คนจากบริษัทเช่ารถ ก็นำรถมาส่งให้เราที่หน้าประตูทางออก ผมเลยให้ไอ้ต่อเอาของทั้งหมดขึ้นรถก่อนจะไปส่งคนตัวเล็กที่บ้านของเธอ ดูเธอตื่นเต้นสุดๆ ที่ได้กลับบ้าน ทางเข้าบ้านเธอมันช่างคับแคบ และแออัด
พอขับมาถึงหน้าบ้านของเธอ เด็กมากมายเดินออกมาจากบ้านเพื่อวิ่งมาหาเธอ ผมเลยให้ไอ้ต่อเอาของหลังรถลงจะได้ไม่ต้องลำบากให้เธอต้องมายกเอง เด็กๆดูเหมือนจะดีใจมาก แต่ในระหว่างที่ผมจะออกรถ ดันมีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามากอดเธอ
“ไอ้นี่มันวอนซะแล้ว”
“นายจะลงรถไหมครับ”
“ลง กูมีเวลาเท่าไหร่”
“15 นาที ครับ ผมต้องเผื่อรถติดด้วย”
15 นาทีก็เกินพอ ผมเปิดประตูลงจากรถทันที คนที่กำลังกอดเมียผมอยู่หันหน้ามามองการมาของผม
“ฟ้าใส!!” ผมตะโกนเรียกเธอเบาๆ ตอนเธอจะเดินมาหาผม กลับถูกไอ้หนุ่มนั่นดึงไว้
“พี่ฟ้าใส อย่ากลับไปเลย เมฆเรียนจบแล้ว เมฆจะเลี้ยงพี่กับน้องเอง พี่ไม่ต้องไปแล้วไม่ได้หรอ น้องๆทุกคนคิดถึงพี่มาก
