“คุณคริสต์นั่งอยู่ทางขวามือนะคะ”
ปิ่นแอบกระซิบบอกคุณหนูของเธอเกี่ยวกับคนที่กำลังจะต้องคุยด้วย เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเปรียบเพราะคุณหนูของเธอไม่อาจมองเห็นด้วยตัวเองได้
อีกฝ่ายอาจแอบหัวเราะได้ถ้าคุณหนูของเธอหันหน้าผิดทาง ด้วยความที่ตามองไม่เห็นนั้นก็เป็นได้
ในฐานะคนดูแล เธอจะต้องป้องกันเรื่องนี้ไม่ให้เกิดขึ้นเพื่อไม่ให้คุณหนูของเธอต้องอับอายใครๆ โดนเฉพาะคนที่ไม่หวังดี
“ขวามือเหรอคะ”
เมื่อได้ยินเสียงของป้าปิ่นบอกเธอมาแบบนั้น ใจดวงเล็กถึงกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะมองตรงไปทางนั้น
ใบหน้าของคนเป็นพ่อที่มักเคยใช้มือสัมผัสอยู่บ่อยๆ ชัดเจนขึ้นในความทรงจำอันแทนมืดมิดของเธอ
ด้วยผู้เป็นพ่อนั้นมักชอบนั่งตรงโซฟาตัวนั้นที่อยู่ทางขวามือของเธอเป็นประจำ มันเป็นโซฟาตัวเก่าและเก่งของคุณพ่อป้าปิ่นเคยเล่าให้ฟัง
และด้วยความเก่าของมันเลยทำให้ไม่เคยมีใครนั่งตรงนั้นมาก่อนนอกจากผู้ชายที่เธอรักและคิดถึงมากอยู่
