“คนใจร้าย”
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้าแต่ก็ยังคงความสง่างามน่ามองเอาไว้แม้ดวงตาของเธอจะไม่เคยเห็นการยืนขึ้นของตัวเองเลยสักครั้งก็ตาม
แต่เพราะถูกสอนมาตลอดว่าต้องลุกยืนแบบไหน ต้องนั่งยังไงตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่งถึงตอนนี้ มันก็เลยทำให้เธอติดเป็นนิสัยและมักทำอะไรได้เหมือนคนที่สายตามองเห็นทั่วๆ ไป
โดยมีป้าปิ่นของเธอรีบขยับกายเข้ามาหาเธอ และประคองร่างบางนั้นเอาไว้เพราะเธอไม่อาจเดินต่อไปเองได้ด้วยคงเดินได้ไม่กี่ก้าวคงจะชนพวกโต๊ะพวกเก้าอี้ล้มหน้าคว่ำลงไปแน่ๆ
ระหว่างที่เธอนั้นถูกประคองให้เดินออกจากห้องรับแขกที่วันนี้ไม่ได้ใช้รับแขกแต่ใช้ต้อนรับคนใจร้ายที่เธอไม่อยากคุยด้วยแทน
เธอนั้นพูดสิ่งที่ไม่น่าพูดออกมาระหว่างทางเดิน พูดสิ่งที่น่าจะระบายความอึดอัดในใจได้ออกมา
การได้พูดอะไรออกไปนั้นมันเหมือนได้ระบาย ทำให้เธอรู้สึกดีแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอึดอัดกลับขึ้นมาอีก เพราะเธอแทบจะไม่เคยต่อว่าใคร
