ขย้ำเด็ก

ตอนที่ 1

ร่างสูงใหญ่เดินโซซัดโซเซเนื้อตัวเปื้อนเปราะไปด้วยเลือดสีแดงสดและเศษดิน ใบหน้ามีรอยช้ำไม่ต่างจากส่วนอื่นของร่างกาย เสื้อผ้าขาดวิ่นแทบจะให้ความอบอุ่นในคืนหนาวเหน็บไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ท่อนขาใหญ่ก้าวเดินด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดก่อนจะหลบเข้าไปซ่อนตัวเองที่ตรอกเล็กๆรอพรรคพวกมารับตัวไปรักษาในรุ่งเช้าที่ใกล้มาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

ริมฝีปากหยักเม้มแน่นข่มกลั้นความรู้สึกเจ็บเอาไว้ แล้วลงมือฉีกกระชากเสื้อออกมาห้ามเลือดที่ต้นแขนใหญ่ให้เรียบร้อยถึงได้ยกมือขึ้นมาเช็คเหงื่อที่ไหลซึมออกมา

ลำคอแห้งผากกระหายน้ำอย่างหนักและท้องเริ่มร้องเรียกหาอาหารหลังจากที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงจนถึงตอนนี้ก็ใกล้จะเช้าของอีกวันแล้ว

คืนนี้แสงจันทร์ส่องสว่างไสวปลุกเหล่ามนุษย์หมาป่าให้กลายร่างออกมาปลดปล่อยตัวตนแล้วส่งเสียงหอนโหยหวนทำให้คนธรรมดารู้สึกหวาดกลัว บางคนเมื่อกลายร่างแล้วมักจะอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนควบคุมตัวเองไม่ได้ บางคนก็แค่ออกไปวิ่งเล่นในป่าใหญ่แถบชาญเมืองอันเป็นที่อยู่ดั้งเดิมของพวกเรา

ดังนั้นที่นี่จึงมีหน่วยลับเฉพาะคอยไล่ล่าและจัดระเบียบไม่ให้สร้างความเดือดร้อนจนเกินไปจากบุคคลซึ่งได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

เขาไม่ได้ทำร้ายคนหากไม่จำเป็น

รสชาติมนุยษ์แย่แถมยังอ่อนแอไม่เหมาะจะเป็นของเล่น!

ตัวเขาโดนรุมจากอีกฝูงที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหนแต่เท่าที่รู้คือพวกมันหัวรุนแรง ชอบอาละวาดไล่ล่าฆ่าทุกอย่างที่ขว้างหน้าเพื่อความสนุกสนานเท่านั้นเอง

คืนนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะออกมาแถวนี้หรอกแต่เพราะว่าตั้งใจว่าจะไปร้านอาบอบนวดเป็นครั้งแรกในชีวิต ความตื่นเต้นทำให้ลืมกินยาจนเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังจะกลายร่างถึงพึ่งนึกเรื่องสำคัญแบบนี้ออก แต่ว่ายาระงับที่พกติดตัวเป็นประจำดันหมดกะทันหันผลเลยออกมาอย่างที่เห็น

หมาป่าเดียวดายไร้ทางสู้เมื่อโดนรุม!

นี่ใกล้ตายรึยังนะ?

สิ่งที่ต้องการในตอนนี้คืออาหารหรือน้ำเพียงสักขวดช่วยดับกระหายให้มีแรงคิดว่าจะเอายังไงต่อให้สถานณ์สุ่มเสี่ยงต่อชีวิตดี ตัวเขากลายร่างกลับมาเป็นมนุษย์แล้วยากที่รับมือกับหมาป่าตัวสูงใหญ่เกินสองเมตรหกตัวพวกนั้นได้หรอก คืนนี้พวกหน่วยงานลับก็ยุ่งวุ่นวายตามเช็ดตามล้างในสิ่งที่พวกนั้นทำไว้ ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้นอกจากรอจนเช้าแล้วตามให้เพื่อนมารับไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลเฉพาะ

แต่หิวจังเลยนะ!

ถ้าตายทั้งที่ท้องว่างคงไม่ดีแน่

โลกหลังความตายจะมีอาหารให้กินไหมนะ?

ดวงตาปูดบวมใกล้จะปิดลงอยู่รอมร่อ เรียวแรงที่มีค่อยๆหมดลงไปอย่างช้าๆ เริ่มหายใจได้ยากยิ่งขึ้นกว่าเดิม อากาศเริ่มหนาวเหน็บมากยิ่งขึ้นไม่สามารถจะทรงตัวนั่งต่อไปได้ไหว เขาล้มตัวลงนอนพื้นสกปรกเต็มไปด้วยฝุ่นดิน ภายในใจนั้นได้แต่ภาวนาให้การทำดีเพียงน้อยนิดช่วยให้อยู่ที่โลกหลังความตายได้ง่ายขึ้นมาบ้าง

เขาทำความดีอะไรบ้างนะ?

เคยช่วยเด็กแกล้งเพื่อนนับเป็นความดีได้ไหม?

ในขณะที่ทุกอย่างนั้นพร่าเบลอสมองก็ฉายภาพสิ่งดีๆที่เคยทำมาบ้าง แม้ไม่รู้ว่าลมหายใจจะดับสิ้นตอนไหนแต่ถ้ายังได้ยินเสียงโครกครากจากในท้องก็แปลว่ายังมีชีวิตอยู่ มือเลื่อนขึ้นมากอดตัวเองเพื่อหวังจะลดความหนาวเหน็บลงไปบ้าง ในวินาทีนั้นเองก็ค้นพบว่าการตายอย่างหิวโหยและโดดเดี่ยวเพราะไร้คนรักมาดูใจก็ช่างอนาถเกินไป

นี่เขาจะตายทั้งที่ยังไม่มีเมียงั้นเหรอ!

ชีวิตช่างบัดซบอะไรขนาดนี้ถึงให้ตายทั้งที่ไม่เคยได้มอบความรักให้ใครสักคนและยังไม่มีใครสักคนมารักเลยด้วย ก่อนตายยังไม่ได้บีบขย้ำหน้าอกนุ่มๆให้เต็มที่สมกับวัยเจริญพันธุ์เลยด้วยซ้ำ อย่างน้อยก่อนตายเขาสมควรจะได้ใช้วิชาเพศศึกษาที่ร่ำเรียนมานานหลายปี แล้วจากนั้นก็ศึกษาเรือนร่างที่เย้ายวนเหล่านั้นให้จดจำถึงวิธีการเสพสุข วิธีการเอาอกใจเอาใจปรนเปรออีกฝ่ายให้หลงใหล และวิธีการทำรักให้หนำใจก่อนไม่ได้รึยังไงเล่า

ทำไมกันนะก่อนตายถึงคิดเรื่องผสมพันธุ์!

ต้องหาทางมีชีวิตสิ!!

"หอมจัง…"

"กลิ่นอะไรเนี่ย…หอมจังเลย"

เปลือกตานั้นปิดลงทำให้มองอะไรไม่เห็นแต่จมูกกลับเปิดออกกว้างสูดกลิ่นหอมคล้ายดอกไม้ในป่าลึกที่หายากลอยมาพร้อมกับสายลมวูบไหว เสียงฝีเท้าสม่ำเสมอเดินเข้ามาอย่างช้าๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทุกอย่างจะหยุดลงเพียงไม่กี่นาทีพร้อมกลิ่นอาหารที่โหยหามานานก็วางอยู่ตรงหน้า เปลือกตาหนักอึ้งพยายามจะเปิดออกมองด้วยความยากเย็นแล้วที่ตรงนี้ยังค่อนข้างมืดมากพอสมควร

รูปร่างผอมบางน่าขย้ำ!

อยากสืบพันธุ์กับเธอคนนี้จังเลย!!

"เอาอันนี้ไปกินแล้วห้ามลื้อขยะนะ"

"ขยะ…"

"แถวนี้ไม่ค่อยมีคนจรเยอะมากเท่าไรไม่มีใครมาแย่งหรอกไม่ต้องกลัวนะ ส่วนนี่ของฉันเองถ้าไม่รังเกียจจะกินต่อก็ได้หรือถ้ารังเกียจก็เอาเงินนี้ไปซื้อกินนะ อีกแค่ชั่วโมงนิดๆร้านอาหารจะเริ่มเปิดกันแล้ว"

"ผมไม่ใช่…ขอ…"

"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ"

"ชื่ออะไร?"

"ไอช่า"

"ลีอาห์"

"ฉันไปละนะลีอาห์แล้วอย่ารื้อถังขยะพวกนั้นนะ เพราะถึงคุณจะเป็นคนจรแต่พวกเจ้าหน้าที่ไม่สนใจหรอก ถ้าถูกดุด่าขึ้นมาจะแย่เอาได้"

ทำได้เพียงแค่มองตามเด็กตัวเล็กผมเปียที่โผล่มาในเวลาใกล้เช้า แล้วยังเข้าใจผิดไปใหญ่คิดว่าตัวเขาเป็นคนจรจัดเพียงเพราะเสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าปูดบวม เนื้อตัวสกปรกมอมแมมเพราะคลุกดินมาแล้วยังเต็มไปด้วยบาดแผลและนอนข้างถังขยะงั้นเหรอ

ดูยังไงก็ไม่เห็นเหมือนเลยสักนิดเดียว

ตาบอดรึไงกัน!!

แต่ถึงจะบ่นไปอย่างนั้นอาหารที่ยัยตัวเล็กวางไว้ให้แม้ว่าเป็นของที่กินเหลือแต่ก็หอมซะจนทนไม่ไหวต้องประคองตัวเองนั่งแล้วกินอย่างช้าๆ น้ำหวานนี่ก็รสชาติกำลังดีช่วยให้คิดอะไรได้นิดหน่อยถึงความเป็นจริงบางที่คิดพลาดเพราะกำลังขาดสติ เขาไม่ได้กำลังจะตายเพราะถูกรุมทำร้ายจากฝูงอื่น เนื่องจากว่ามีหน่วยงานลับมาช่วยทัน แต่หมดแรงเพราะไม่ได้กินอะไรต่างหากละถึงมีสภาพแบบนี้

ว่าแต่ดึกๆแบบนี้เธอมาทำอะไรแถวนี้นะ

เด็กขายตัวเหรอ?