ตอนที่ 5
1422 Words
คำถามเบาๆจากสมองมีผลต่อหัวใจให้สั่นไหวยิ่งขึ้น เธอแอบมองใบหน้าหล่อทะเล้นขณะเลือกของใช้อยู่บ่อยครั้งพร้อมกับยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว แล้วก็ไม่ว่าอะไรเลยสักคำที่เขาจับมือทั้งที่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดชัดเจนว่ารู้สึกยังไงกับเธอ นั่นทำให้นึกถึงตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาที่เราได้พบเจอ พูดคุยและกินขนมด้วยกัน ทุกอย่างนั้นทั้งน่ารัก สดใสและอบอุ่นมาก
เขากำลังจะทำให้เธอมีความสุขกว่าเดิมแน่นอน
แต่เขาจะรับตัวตนจริงๆได้รึเปล่า?
“เยอะเกินไปแล้วค่ะ”
"แค่นี้พอเหรอ?"
"ค่ะ"
"เอาขนมเพิ่มไหม?"
"ไม่ดีกว่าค่ะ"
"ผลไม้ละ?"
"นี่ก็เยอะแล้วเดี๋ยวจะถือขึ้นหอไม่ไหวพอดี ที่หอไม่ได้มีลิฟท์นะ แถมฉันยังอยู่ตั้งชั้นห้าแหนะ ลำพังแค่เดินขึ้นไปเองยังรู้สึกเหมือนขาจะหักเลยนี่ถ้าขนของไปเยอะกว่าจะถึงห้องคงได้ตายก่อนพอดี"
"พี่ก็ไม่ได้ให้ถือเองซะหน่อย พี่จะถือทุกอย่างให้เองแล้วจะอยู่กันอาหารเย็นก่อนกลับบ้านด้วย"
"ทำแบบนี้คนที่บ้านไม่น้อยใจแย่เหรอคะ?"
"พี่อยู่บ้านคนเดียว พ่อแม่ของพี่อยู่ชาญเมืองกันหมด"
"แล้ว…เหงาไหมคะ?"
"เมื่อก่อนก็มีบ้าง แต่เดี๋ยวนี้ไม่เหงาแล้วละ ทุกวันพี่จะได้พูดคุยกับไอช่าจนเกือบหลับถึงวางสาย แล้วนี่ยังไม่รวมกับที่พี่มาที่นี่ทุกวันด้วยนะ ตั้งแต่มีไอช่าเข้ามาในชีวิตพี่ก็ไม่ได้รู้สึกเหงาเลยสักนิด"
เธอทำได้เพียงยิ้มกว้างแล้วเดินไปพร้อมกับเขาโดยที่ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม พี่ลีอาห์จับมือไปเข้าร้านไหนก็ไม่ได้ขัดใจ เขาซื้อขนมหลายอย่างแล้วยังเดินไปเลือกผลไม้ต่ออีกเล็กน้อย เธอเดินออกไปในระหว่างที่เขาเลือกเพื่อซื้อน้ำผลไม้ปั่นร้านตรงกันข้ามแล้วเมื่อเดินกลับมาก็ต้องตกใจในสิ่งที่เห็น
ของเต็มรถเข็นเลย!
ต้องใช้เวลากินกี่วันถึงจะหมด!
“น้ำค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“ทำไมถึงได้ซื้อของเยอะขนาดนี้ละคะ แล้วฉันจะกินหมดไหมเนี่ย?”
“เดี๋ยวพี่ไปช่วยกินก็ได้ ยังไงช่วงนี้พี่ก็มีธุระอยู่แถวๆนี้อยู่แล้ว ถ้าแวะมาหาแล้วกินข้าวเย็นด้วยทุกวันจะว่าอะไรไหมครับ?”
“แต่ว่าจากบ้านของพี่ลีอาห์กับที่นี่อยู่คนละฟากเลยไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าลองคำนวนระยะทางแล้วน่าจะต้องขับรถชั่วโมงกว่าๆกว่าจะมาถึงที่นี่แล้วไหนจะขากลับอีก”
“ใกล้ๆแค่นี้ไม่ต้องคิดมากหรอก” เธอยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงบอกว่าใกล้ทั้งที่ความจริงไกลมากเลยนะ จริงอยู่ที่เมืองนี้ไม่ได้ใหญ่มากแต่ทางฟากของเขาจะมีความสมบูรณ์ของธรรมชาติมากกว่าแถวนี้ การจะขับรถไปกลับทุกวันต้องใช้เวลาอย่างต่ำก็ประมาณสองชั่วโมงแล้วแบบนี้จะไม่ให้คิดมากได้ไงเล่า
พี่ลีอาห์ขับรถมาส่งที่หอพักแล้วยังทำตามที่บอกทุกอย่างนั่นคือการถือของทุกอย่างให้โดยที่เธอไม่ต้องลำบากเลย เราใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะมาถึงชั้นห้าของหอพัก แล้วเมื่อเข้ามาในห้องก็เทน้ำเปล่าให้ดื่มดับกระหายก่อนเป็นอันดับแรก พี่ลีอาห์ไม่ปกปิดสายตาเมื่อมองไปรอบๆห้องคล้ายว่ากำลังสำรวจ เขาเดินไปหยิบหนังสือนิยายที่เธออ่านเล่นในช่วงว่างก่อนจะวางลงแล้วเดินไปที่ระเบียงห้องต่อ
“มองจากมุมนี้ตอนดึกๆคงสวยน่าดูเลย”
“ใช่ค่ะ ดึกๆถ้านอนไม่หลับฉันจะมานั่งเก้าอี้นอนตัวนี้แล้วมองดาวไปเรื่อยๆจนกว่าจะง่วง”
“นอนไม่หลับ?”
“แค่บางคืนน่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ย้ายมาแรกๆก็นอนไม่หลับแทบทุกคืน”
“จะไม่ย้ายไปไหนแล้วใช่ไหม?”
“คงอย่างนั้นแหละค่ะ แต่ทุกอย่างมันก็เป็นเรื่องของอนาคตที่ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อีกแค่เทอมเดียวก็จะเรียนจบแล้วต้องเตรียมตัวสำหรับการทำงานและอาจจะย้ายไปอยู่บ้านเช่าหรือไม่ก็คอนโดแถวนี้แทน”
“เรียนจบแล้วอยากทำอะไรเหรอ?”
“ไม่รู้เลยค่ะ”
“ถ้าไม่มีงานทำก็มาทำงานให้พี่ก็ได้นะ พี่เปิดร้านขายเสื้อผ้าอยู่ที่ห้างตรงโน้นแล้วก็มีร้านขายอาหารทะเลอยู่แต่มันจะวุ่นวายนิดหน่อย ส่วนงานอื่นก็ทำอยู่บ้านเป็นส่วนใหญ่ หรือมาเป็นเลขาของพี่ดีละไอช่า”
“เอ่อ…”
“ถ้าเป็นเลขาเราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา พี่ว่าตำแหน่งนี้เหมาะที่สุด”
“คิดไปไกลเกินไปแล้วนะคะ”
“พี่เพิ่มเงินเดือนให้เลย”
“ไม่เอาค่ะ”
“สวัสดิการดีนะ”
“ไม่อยากเป็นเลขานี่คะ”
“งั้นเป็นคนรู้ใจเลยดีไหม?”
“บ้า! ฉันไปจัดของดีกว่า”
เขายิ้มกว้างด้วยความเอ็นดูต่อท่าทีที่แสดงออกมาของเธอ แล้วก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นระรัวด้วยความสุขมากเกินไป แถมยังหน้าร้อนผาวด้วยความเขินทั้งที่เป็นคนหยอดคำพูดหวานๆเองแท้ๆ ไอช่าเดินกลับเข้าไปจัดของในห้องพร้อมทั้งเปิดเพลงฟังแล้วร้องตามเบาๆ แต่ว่าเสียงของเธอเพราะจัง!
เราช่วยกันจัดของอยู่ประมาณสิบห้านาทีก็เรียบร้อนแล้วจากนั้นก็นั่งพัก ตลอดชีวิตไม่ใช่ว่าไม่เคยมีโอกาสกับผู้หญิงตามลำพังแต่ว่านี่คือครั้งแรกกับคนที่ชอบมาก เขาแอบมองเธออยู่หลายครั้งจนถูกจับได้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ช่องว่างระหว่างเราก็ค่อยๆลดขึ้นมาทีละน้อย เพียงไม่นานตัวเราก็นั่งอยู่แนบชิดแล้วกุมมือไว้อย่างอบอุ่นและเขินมาก
หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาแล้ว!!
“อาทิตยหน้าที่นี่จะมีงานประจำปีจัดขึ้นแค่สามวัน ไปเที่ยวกับพี่ไหม?”
“ค่ะ”
“พรุ่งนี้พี่จะมาหานะ”
“ค่ะ”
“ไอช่า…รู้สึกอะไรกับพี่บ้างไหม?”
“คือ…ฉัน…”
“พี่ชอบไอช่ามากเลยนะ ชอบจนคิดว่านี่คือความรักไปแล้ว”
“งั้นเหรอคะ?”
“ใช่! ชอบตั้งแต่คืนนั้นที่เจอกัน ชอบทั้งที่เราไม่รู้จักกันมาก่อนและไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจออีกไหม หลังใช้เวลาอยู่ด้วยกันพี่รู้เลยว่ารักไอช่า ดังนั้น…อย่าพึ่งหักอกพี่นะ”
เธอหันไปมองหน้าเขาด้วยความประหม่าอย่างบอกไม่ถูกแล้วยังหน้าร้อนผาวหัวใจเต้นแรง ตัวเราใกล้กันมากแต่ใบหน้าที่หันมามองนั้นใกล้เข้ามาๆเรื่อยๆ สมองเริ่มอื้ออึงไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเหมือนว่าได้สลายหายไปเมื่อได้สบแววตาอบอุ่นที่เลื่อนเข้ามาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นตกกระทบผิว ปลายจมูกเสียดสีกันเล็กน้อย ก่อนจะหลับลงเมื่อริมฝีปากสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาแล้วค่อยๆบดเบียดอย่างใจเย็น
จูบแรกของเธอเป็นของเขาแล้ว
ลิ้นอุ่นชื้นละเลียดอย่างใจเย็นที่สุดเพื่อทะนุถนอมเด็กน้อยน่ารักแล้วสอนให้รู้ว่าจูบด้วยความรักมันเป็นยังไง เมื่อผละออกมาสบแววตาเบิกโตด้วยความตกใจปนเขินอายได้อย่างน่าเอ็นดู ก่อนจะยิ้มกว้างให้แล้วจูบซ้ำลงไปอีกครั้ง
ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยความตกใจในทีแรกเริ่มคลายตัวออกมาให้ลิ้นชื้นได้โลมเลียไล่ละเลียดและสอดแทรกเข้าไป สัมผัสอุ่นชื้นในปากจนหยุดไม่ไหว ลิ้นอุ่นตวัดพลิกพลิ้วในปากเล็กแล้วยังดูดและขบเม้มกลีบปากบางอยู่หลายครั้งจนเริ่มบวมเจ้อเมื่อผละออกมาเพื่อมองหน้าและสมตาอีกครั้ง
“พี่ขอจูบอีกได้ไหม?”
“อื้ม”
- Writer
