ขย้ำเด็ก

ตอนที่ 3

เช้าวันต่อมาเต็มไปด้วยความเร่งรีบเพราะตื่นสายและง่วงนอนเป็นอย่างมาก ไอช่าเข้าห้องสอบด้วยหัวสมองที่ว่างเปล่าไม่มั่นใจว่าจะทำได้ไหม ในใจเต็มไปด้วยความกังวลทุกอย่างทั้งที่บางเรื่องก็คุ้นตาอยู่บ้างแต่ข้อสอบมักจะมีเรื่องให้ประหลาดใจอยู่เสมอ อย่างเช่นเรื่องนี้อาจารย์สอนจริงๆรึเปล่า หรือทำไมคำตอบเหมือนจะถูกทุกข้อเลยทั้งที่มีข้อเดียวที่ถูก

เธอเดินออกจากห้องสอบเป็นคนแรกก่อนจะออกไปหาของหวานกินแก้เครียด แล้วเตรียมตัวอ่านหนังสือทบทวนความรู้ที่ต้องสอบอีกวิชาในตอนบ่าย

ใครว่าแค่มาเรียนแล้วไม่เหนื่อยกันนะ

รู้ไหมว่าแทบตายแล้ว!!

"น้ำแตงโมปั่นแก้วหนึ่งค่ะ"

"สักครู่นะหนู"

ในขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่งของร้านลีอาห์นั่งเท้าคางมองคนน่ารักที่ดูไม่ค่อยสดใสเลย ความจริงวันนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจจะแวะมาหรอก แต่เมื่อคืนหลังคุยกันจบแล้วก็ติดต่อเพื่อที่สอนอยู่มหาลัย เขารู้ว่าอาทิตย์นี้คือการสอบก่อนจะปิดเทอมแล้วยังรู้อีกด้วยว่ามหาลัยที่นี่มีระบบที่ค่อนข้างต่างจากที่อื่นเพื่อรองรับนักศึกษากรณีที่ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แต่ข้อมูลส่วนตัวขนาดนั้นไม่ได้เป็นที่เปิดเผยและทางมหาลัยไม่ต้องการรู้หากไม่สร้างความเดือดร้อนอะไร

เขาก็เรียนจบจากที่นี่เช่นกัน

เขาไม่ได้จะติดตามเธอเหมือนพวกโรคจิตหรอกแค่บังเอิญว่าเป็นทางผ่านเท่านั้นเอง แล้วอีกอย่างขนมที่บ้านก็หมดพอดีเลยต้องออกมาหาซื้อเพิ่ม ขาข้างขวายังเจ็บอยู่แต่ไม่ได้มากจนทนไม่ไหวแล้วการไม่เดินเลยก็รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดคือขับรถออกมาเดินเล่นเล็กน้อยแล้วค่อยกลับบ้าน การแต่งกายวันนี้ก็ค่อนข้างสบายๆไม่ได้ตั้งใจจะมาพบมาเจอหรือคิดหาทางเข้าใกล้เลยจริงๆ

แต่บ่ายนี้เธอมีสอบเขาจำได้

"โต๊ะนั้นสั่งอะไรเหรอครับ?"

"น้ำแตงโมปั่นน่ะ"

"ผมเอาแบบนั้นแก้วหนึ่งครับ"

เขานั่งใช้เวลาตลอดครึ่งชั่วโมงอย่างมีประโยชน์นั่นคือการแอบมองคนน่ารักอ่านหนังสือสอบเงียบๆคนเดียว ทุกอากัปกิริยาเต็มไปด้วยความน่าเอ็นดูเกินจะบรรยายออกมาได้ แล้วกลิ่นตัวยังหอมมาถึงโต๊ะของเขาจนอยากจะเข้าไปดอมดมแล้วซุกไซ้ ทุกอย่างรอบตัวเหมือนว่าจะไม่มีแรงมากพอที่จะดึงดูดความสนใจให้ละสายตาจากเธอได้เลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างน่ารักไปหมดจนกระทั่งเก้าอี้ตรงหน้าถูกเลื่อนออกแล้วมีคนมานั่งปั้นยิ้มหวานใส่

"ขับรถอ้อมมาไกลนะ"

"ไกลอะไรใกล้ๆแค่นี้เอง"

"เอาอะไรมาใกล้ว่ะ! บ้านมึงน่ะอยู่อีกฟากโน้นแล้วมหาลัยก็ห่างจากตัวเมืองไม่ใกล้ร้านของมึงด้วยซ้ำ"

"แค่ขับรถเพลิน"

"จริงดิ!? เพลินมาไกลขนาดนี้คงต้องไปเช็คสมองใหม่แล้วมั้ง!"

"แค่ออกมาหาซื้ออะไรกินเฉยๆ"

"โทรเรียกเอาก็ได้แล้วไหมละ! เมื่อวานขนมที่ซื้อไว้ก็เหลือตั้งเยอะ ของฝากที่กูเอาไว้ให้ก็เต็มบ้าน นี่ยังไม่รวมกับของสดที่แม่บ้านซื้อไว้ให้เต็มตู้เย็นอีกนะ ที่บ้านไม่น่าจะมีอะไรขาดเหลือนี่หว่า เผลอๆอยู่ได้อีกเกือบอาทิตย์เลยมั้ง!"

"แค่เบื่อเลยออกมา"

"ออกมาไกลขนาดนี้กลับบ้านพร้อมกูเลยไหมละ?"

"อื้ม เดี๋ยวจะนั่งรอแถวนี้"

"ได้ข่าวพวกที่ทำร้ายมึงไหม?"

"ไม่"

"กูได้ข่าวว่ามันน่าจะไปเมืองอื่นแล้ว นี่ยังไม่รู้เลยว่าที่ไหนจะจับได้"

"ทำเพื่ออะไรว่ะ?"

"อยากให้คนรู้ไงว่าพวกเราน่ะมีจริง"

"ไม่เห็นอยากให้ใครรู้เลย!"

“นั่นสิ!”

เขานั่งกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนเพียงไม่นานก็ต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง ตอนนี้ไอช่าก็เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนแล้วทำให้ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจ เขาสั่งน้ำแตงโมปั่นมาอีกแก้วถึงได้เดินเล่นแถวๆนี้ในระหว่างรอเพื่อนเลิกงาน ที่นี่ยังคงเหมือนเดิมแทบทุกอย่างทำให้รู้ว่าควรจะไปนั่งพักแถวไหนที่สงบๆดี

ไม่รู้ว่านั่งเล่นที่สวนสาธารณะอยู่นานเท่าไรถึงพึ่งเห็นว่ามีหอพักเปิดใหม่ ริมฝีปากเริ่มเบ้ด้วยความข้องใจในเรื่องที่หาคำตอบได้แต่ก็ไม่อยากจะเข้าใจเลย ทำไมกันนะตอนที่เขาเรียนถึงไม่มีหอพักใก้ลขนาดนี้แล้วยังมีสวนที่ร่มรื่นกว่าเดิมอีก

เพื่อนบอกว่าเพราะเขาจบที่นี่เลยเจริญ

มันเกี่ยวด้วยเหรอ?

“นั่นลูกหมาใครหลงมาแถวนี้?” ลูกหมาตัวสีน้ำตาลอ่อนสวมปลอกคอสีดำกำลังวิ่งไล่แมลงอยู่ เขานั่งมองอยู่เกือบสิบนาทีก็ยังไม่เห็นเจ้าของเลย เจ้าลูกหมาตัวนั้นก็ดูไม่เดือดร้อนอะไรถึงได้กระโดดไล่แมลงที่บินวนไปมาชนิดไม่เจียมขาสั้นๆเลย

ถ้าเขาเป็นหมาแล้วไอช่าจะชอบไหมนะ

อยากอยู่ใกล้ๆเธอจัง!

ในระหว่างที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเพื่อนก็โทรมาตามเพราะตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เขาหันไปมองหมาตัวนั้นอีกครั้งก่อนจะเดินไปลูบหัวเล็กด้วยความเอ็นดูมากเป็นพิเศษ หางสั้นๆส่ายไปส่ายมาอย่างน่ารักเกินทน แล้วยังกระโดดเกาะขาประหนึ่งว่าเราสนิทกันมาก่อนทั้งที่พึ่งจะเจอไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ จากนั้นโชว์ทักษะการอ้อนขั้นสูงด้วยแววตากลมแป๋วและน้ำเสียงเหาเบาๆแสนบ้องแบ๋วเหลือเกิน

หมาของใครก็ไม่รู้เอากลับบ้านไม่ได้

ขโมยเลยดีไหม?

"ซาบะ!"

"...เอ๋?"

"พี่ลีอาห์เราบังเอิญเจอกันอีกแล้วนะคะ แล้วนี่เล่นกับซาบะนานรึยังคะ?"

"พี่นึกว่าหมาหลงทางซะอีก นี่รู้จักเหรอ?"

"เป็นลูกหมาของลุงเฝ้าหอพักค่ะ ซาบะชอบออกมาวิ่งเล่นที่นี่ทุกวันอยู่แล้ว"

"อ่อ…แล้วเลิกเรียนรึยัง?"

"เลิกแล้วค่ะ"

"แล้วมาทำอะไรที่นี่ละ? หรือว่าอยู่หอพักตรงนั้น"

"ใช่ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวสิไอช่าถ่ายรูปพี่กับซาบะหน่อยสิ พี่ชอบหมาตัวนี้"

"เอ่อ…ได้ค่ะ"

"แต่ว่าโทรศัพท์ของพี่แบตหมดน่ะ ใช้ของไอช่าได้ไหมแล้วค่อยส่งมาให้พี่ทีหลัง"

"ก็…ได้ค่ะ"

เขายิ้มกว้างพร้อมให้กับอุ้มลูกหมาตัวเล็กขึ้นมาถ่ายรูปคู่กันด้วยความชอบใจมาก จากนั้นก็ปล่อยให้มันวิ่งเล่นแล้ววิ่งตามจนไอช่าต้องมาช่วยเพราะกลัวว่าจะหลุดออกไปถนนแล้วรถชนเอา ผ่านไปสิบนาทีไอช่าอุ้มลูกหมาขึ้นมาแล้วเดินไปหอพัก เขาเลยอาสาเดินไปเป็นเพื่อนเพื่อยื้อเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันให้นานขึ้น โดยอ้างว่าอยากจะเล่นกับน้องหมาต่ออีกนิด

ความจริงก็แค่หาเรื่องคุยกับเธอเท่านั้นเอง

คนอะไรนะ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งน่ารัก!

"งั้นพี่กลับละ"

"เดินทางดีๆนะคะ"

"พรุ่งนี้กินข้าวเย็นกันไหม?"

"พรุ่งนี้ไม่ว่างเลยค่ะ"

"ไม่เป็นอะไรครับ งั้น…พี่ไปละแล้วจะแวะมาหาไอ… เอ่อ! มาเล่นกับซาบะ"

"เดินทางดีๆนะคะ ฉันส่งรูปให้แล้วพี่ลีอาห์ไปเลือกเอาเองนะว่าชอบรูปไหนบ้าง"

เขาทำได้แค่พยักหน้าแล้วยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรที่สุดทั้งที่ไม่อยากจะไปไหนเลย เขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับเธอให้นานกว่านี้ แต่ปัญหาคือเราพึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานแล้วเธออาจจะรู้สึกไม่ปลอดภัย ถึงยังไงเขาไม่ควรจะรุกหนักเกินไปเพราะเธออาจจะกลัวเอาได้ ไอช่ายิ้มตอบกลับมาก่อนจะเดินเข้าไปในหอพักพร้อมกับลูกหมาตัวนั้น เธอคงเป็นคนที่รักสัตว์มากพอสมควร ถ้าอย่างนั้นเธอต้องรักเขาด้วยสิ! หากว่ากลายร่างเป็นหมาป่าตอนนี้เธอคนดีจะลูบหัว จะหยอกแล้วกอดแบบนั้นไหมนะ

ไม่อยากจะอวดหรอกนะว่าขนนุ่มมาก

อยากมีเจ้าของจัง!