มิราไม่กล้าสบสายตาคริสโตเฟอร์ที่ดูจริงจังและคาดหวังคำตอบมากเกินไป เธอเบือนหน้าหนีเขาอย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากเอิบอิ่มเบะคว่ำแสดงอาการไม่พอใจกับคำถามของเขา
"ก็ไม่ได้คิดว่ายังไงนี่คะ เพราะไม่ว่ายังไงคุณก็เป็นแค่ผู้จัดการโรงแรม" มิราตอบเสียงเรียบแม้หัวใจกำลังสั่นไหว
"นั่นคือสาเหตุที่คุณอายคนอื่นเขา และรักผมไม่ลงอย่างนั้นหรือ" คริสโตเฟอร์ส่ายหน้าแสดงความผิดหวังต่อคำตอบของเธอ
"ฉันไม่ได้อาย ฉันแค่กำลังพยายามดำรงชีวิตไปตามระเบียบแบบแผนที่ฉันวางเอาไว้ และคุณก็ไม่ได้มีรายชื่อในระเบียบการนั้น" เธอช่างเจ้ายศเจ้าอย่าง
"หมายความว่าผมไม่เคยมีความหมายอะไรกับคุณเลย" มือหนานุ่มถือวิสาสะเชยคางเรียวให้หันมาสบสายตาอันโกรธเกรี้ยวของตน
"ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง มันสับสนมากกว่า" เธอพูดเชื่องช้าติดขัด
"ก็ได้ แล้วคุณจะรู้สึกชัดเจนในไม่ช้านี้แหละ" พูดจบเขาก็ลุกจากเตียงและเก็บเสื้อผ้าของตนเดินตรงไปยังห้อ
