NEXTFRIEND08:โคตรหวงเพื่อน
2706 Words
NEXTFRIEND 08
*********************************
“พูดอะไรของนายอ่ะพิราบ”
“หรือไม่จริงล่ะ ตอนนี้เธอแม่งโคตรผอมเลย เวลาขึ้นเตียงจะมีแรงป่ะ?”
“ขึ้นเตียงอะไร พูดให้มันดีๆ หน่อย หรือถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็เลิกพูดเหอะ”
“เธอเหอะที่ต้องหยุดพูด ตอนนี้ฉันกำลังพูดกับจันตาอยู่” พิราบสั่งให้ฉันหยุดพูดเพราะเขาไม่อยากให้ฉันพูดอะไรมากกว่านี้ เพราะตอนนี้เขาอยากให้จันตารู้ว่าเราสองคนคบกันน้องจะได้เลิกมายุ่งกับเขา การที่จันตามายุ่งกับเขามากเกินไปมันทำให้เขารำคาญ ก็ใช่ไง ฉันถึงได้รำคาญเขาอยู่ตอนนี้ พิราบหันไปพูดกับจันตาต่อเมื่อดุฉันเสร็จแล้ว “ตอนนี้พี่กับต้องตาอาจจะเป็นเพื่อนกัน แต่ต่อไปเราก็คงพัฒนาความสัมพันธ์กันเรื่อยๆ อาจจะเป็นมากกว่าเพื่อนก็ได้”
“…”
“พี่น่ะรักต้องตามากเลยนะ จีบมาตั้งนานแล้วอีกไม่นานก็คงจะได้ใช้คำว่าแฟนแล้วล่ะ”
“พี่พิราบพูดจริงๆ เหรอคะ?”
“จริงค่ะ”
พิราบยิ้มให้จันตาเหมือนไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับคำพูดของตัวเอง จันตามองหน้าฉันกับพิราบก่อนจะวิ่งหนีไป พอเธอไปแล้วพิราบก็เอามือออกจากไหล่ฉันทันที เหมือนว่าเมื่อกี้ที่เขาทำก็แค่อยากทำให้จันตาเลิกตามตื๊อเท่านั้นเอง
พิราบหันหน้ามามองฉันแล้วยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากๆ ก่อนที่เขาจะเอาหน้าผากตัวเองมาชนหน้าผากฉัน ทำให้ฉันต้องถอยหลังให้ห่างจากเขาทันที
ทำบ้าอะไรของเขา
ยิ่งไม่ชอบก็ยิ่งทำ บางทีก็อยากด่าเขาเหมือนกันนะที่ทำแบบนี้ ถ้าเกิดว่าจันตาเกลียดฉันขึ้นมาจะทำยังไง การที่เขาอ้างชื่อฉันแบบนี้ไม่ชอบเลยนะ เข้าใจว่าไม่อยากให้น้องมายุ่งกับตัวเอง แต่เขาก็น่าจะอ้างชืื่อคนอื่นก็ได้ไม่เห็นจะต้องมาอ้างชื่อฉันเลย
“ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ ไม่ได้จะจูบเธอนะก็แค่อยากมองหน้าใกล้ๆ เท่านั้นเอง”
“นายรู้ตัวหรือเปล่าว่านายเองก็ทำตัวน่าเบื่อเหมือนที่นายเบื่อจันตานั่นแหละ”
“แล้วไงก็ฉันชอบของฉัน ฉันก็บอกเธอไปหลายครั้งแล้วไง”
“…”
“เมื่อกี้ที่พูดน่ะพูดจริงนะไม่ได้พูดเล่น”
น้ำเสียของพิราบดูจริงจังขึ้นมาเมื่อพูดถึงเรื่องเมื่อกี้ที่ได้พูดกับจันตา ฉันไม่กล้ามองสบตากับเขาที่มองฉันด้วยสายตาจริงจังแบบนี้ เพราะมันทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก แค่คำพูดของเขาก็ทำให้ฉันไม่อยากจะนั่งรถไปกับเขาอยู่แล้ว
พอเห็นว่าฉันไม่พูดอะไรพิราบก็หัวเราะออกมา ทำให้ต้องเงยหน้าไปมองเขาก็เห็นว่าเขายังคงมองฉันอยู่ เขาเดินไปขึ้นรถโดยไม่พูดอะไรทำให้ฉันงงกับการกระทำของเขา ฉันเดินตามขึ้นรถไปเงียบๆ
ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถก็เริ่มเกิดความอึดอัดขึ้นมาทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันรู้ว่าพิราบชอบฉันและคิดกับฉันมากกว่าเพื่อน ฉันก็ไม่เคยรู้สึกอึดอัดแบบนี้มาก่อนเลย
และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่การอยู่ด้วยกันสองคนกับเขามันเป็นอะไรที่โคตรจะอึดอัดที่สุด และฉันก็อยากกลับให้ถึงหอเร็วๆ ด้วย ไม่อยากนั่งในรถกับเขานานๆ ยิ่งอยากให้ถึงเร็วๆ เวลามันกลับเดินช้าเหมือนจงใจจะแกล้งกัน
พอรถจอดติดไฟแดงฉันไม่มีอะไรทำก็เลยหยิบมือถือออกมาเล่น ไม่อยากสนใจพิราบที่นั่งเงียบๆ ไม่พูดไม่จาอะไร เขาน่ะเวลาเงียบมักน่ากลัว ให้เขาโวยวายยังไม่อึดอัดเท่านี้เลย ฉันเปิดเข้าไปในไลน์ก็เห็นว่าพี่แวนส่งข้อความมาหาฉัน
พอดีตอนเรียนฉันกดปิดเสียงเอาไว้ก็เลยไม่รู้ว่าเขาส่งมา ฉันเปิดเข้าไปอ่านทันทีเพราะอยากรู้ว่าเขามีเรื่องอะไรอยากคุยกับฉัน
VANDY : ถ้าต้องตาว่างรบกวนติดต่อกลับหาพี่หน่อยนะครับ
VANDY : พี่มีเรื่องอยากคุยกับเราน่ะ
มีเรื่องอยากคุยกับฉันเหรอ?
ฉันหันไปมองหน้าพิราบที่ไม่ได้สนใจฉันแล้ว ก็เลยไม่คิดอะไรก่อนจะส่งไลน์ตอบพี่แวนกลับไป เพราะคิดว่าเขาน่าจะมีเรื่องอยากคุยกับฉันจริงๆ พี่แวนไม่ได้ทักหาฉันแบบนี้มานานมากแล้วนะ ข้อความไลน์เดิมที่เราคุยกันมันยังขึ้นว่าเราคุยกันล่าสุดเมื่อหกเดือนที่แล้วอยู่เลย เพราะตอนนั้นฉันอยากคุยกับเขามากก็เลยทักหาเขาทุกวัน และเราก็คุยกันจนกระทั่งฉันรู้ว่าเขามีแฟนแล้วฉันก็เลิกทักหาเขาอีกเลย จะทักไปก็แค่ขอปรึกษาเรื่องเรียนเท่านั้น เพราะถ้าจะให้กลับไปทักหาบอกฝันดีและทักไปปลุกเหมือนเมื่อก่อนก็คงจะทำไม่ได้ เพราะหน้าที่นั้นก็คือหน้าที่แฟนเขาต้องทำไม่ใช่ฉันอีกต่อไปแล้ว จะว่าไปก็ตลกดีเหมือนกันนะ เพราะตอนนั้นฉันก็คิดว่าพี่แวนอาจจะมีใจให้ฉันก็ได้ เพราะไม่ว่าฉันจะทักหาเขายังไงเขาก็ตอบกลับมาตลอดไม่เคยไม่ตอบเลย แต่แล้วก็ได้ยินข่าวว่าเขามีแฟนแล้วมันก็ทำให้ฉันเสียใจมากเหมือนกัน เพราะฉันชอบเขามากไง นี่กว่าจะทำใจได้ก็นานอยู่นะ
TongTa : พี่แวนมีอะไรหรือเปล่าคะ?
ฉันพิมพ์ส่งไปแค่ข้อความเดียวเท่านั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่แวนเปิดอ่านหรือยัง มือถือของฉันก็ไปอยู่ในมือพิราบเรียบร้อยแล้ว เขาก้มอ่านข้อความที่ฉันเพิ่งส่งไปเมื่อกี้ก็หันมามองหน้าฉันด้วยแววตาที่วาวโรจน์เหมือนเขาไม่ต้องการที่จะให้ฉันคุยกับพี่แวน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่แวนแล้วนะเราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่เรียนคณะเดียวกันเท่านั้น ฉันมองมือถือตัวเองที่ตอนนี้พิราบกำแน่นมากจนฉันกลัวว่ามันจะแหลกคามือเขาอยู่แล้ว
“ยังชอบมันอยู่เหรอคนที่ทำให้เธอเสียใจน่ะ?” เขากัดฟันถามฉันว่าฉันยังชอบพี่แวนอยู่เหรอ คำถามของพิราบทำให้ฉันเงียบไป การที่ฉันคุยกับพี่แวนนี่ต้องคิดว่าฉันกลับไปชอบเขาเหรอ คนเรามันจะต้องจมปรักแต่เรื่องเดิมๆ ตลอดไปเลยหรือไง หรือเขาคิดว่าฉันคุยกับผู้ชายคนไหนก็ชอบเขาไปหมดเลยงั้นเหรอ
“…” ฉันเงียบไม่ได้ตอบคำถามของคนตรงหน้า ที่เขาพูดว่าคนที่ทำให้ฉันเสียใจ เพราะตอนที่ฉันอกหักก็ได้พิราบนี่แหละที่อยู่ข้างฉันไม่ห่าง เขาบอกฉันว่าถ้าเขาสามารถเจ็บแทนฉันได้เขาก็อยากจะทำเหมือนกัน เพราะเขาไม่อยากเห็นฉันเจ็บเพราะคนอื่น พอเขาเห็นว่าฉันคุยกับพี่แวนแบบนี้เขาก็ยิ่งโกรธ เพราะคนที่ฉันกำลังคุยด้วยคือคนที่ทำให้ฉันเจ็บและเสียใจ เขาเลยไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับพี่แวนอีกไง
“เธอก็รู้ว่ามันมีแฟนแล้วแต่ก็ยังคุยกับมัน?” น้ำเสียงที่โมโหของพิราบทำให้ฉันแอบกลัวเหมือนกันนะ เพราะเวลาที่เขาโมโหเขามักจะคุมตัวเองไม่ได้แล้วเผลอทำอะไรรุนแรงมาก นี่ก็กลัวว่าเขาจะโยนมือถือใส่หน้าฉันหรือเปล่า ทำไมจะต้องโมโหกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ เรื่องที่ฉันแอบชอบพี่แวนมันผ่านมานานมากแล้วนะ เขาก็ยังจำฝังใจอยู่นั่นแหละ เข้าใจเขานะว่าเขาไม่อยากให้ฉันชอบใคร แล้วเขาล่ะเข้าใจฉันบ้างหรือเปล่าที่ไม่อยากให้เขามาบังคับฉันแบบนี้ ไม่ว่าฉันจะบอกเขากี่ครั้งเขาก็ไม่เคยฟังเลยว่าฉันไม่ได้รักเขา “ชอบมันมากขนาดนั้นเลยเหรอต้องตา?”
“ก็พี่แวนเป็นรุ่นพี่ฉัน แค่คุยกับเขามันคงไม่เป็นไรมั้ง”
“แน่ใจเหรอว่าเธอคิดกับมันแค่รุ่นพี่ ชอบมันมาก่อนไม่ใช่ไง?”
“…”
“ทำไมวะต้องตา ทำไมต้องเป็นมันที่เธอชอบ ฉันเคยทำอะไรให้เธอเสียใจป่ะเธอถึงไม่เคยมองฉัน ถึงไม่เคยเป็นฉันวะต้องตา ที่กูทำไปทั้งหมดคือกูแม่งไม่ดีไม่เคยอยู่ในสายตาเลยงั้น?”
“...” พิราบหน้าแดงมากแววตาของเขาดูสั่นไหวก่อนที่จะมีหยดน้ำใสๆ ไหลออกมาจากตาเขา นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นเขาร้องไห้เพราะฉันแบบนี้ เพราะทุกครั้งแล้วเขาจะโวยวายใส่ฉันแล้วไม่นานก็หาย แต่นี่กลับนิ่งและคำพูดของเขาเหมือนเขาเจ็บมากที่ฉันทำเหมือนเขาไม่เคยอยู่ในสายตาเลย เขากำลังเข้าใจผิดนะ ถ้าฉันไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาฉันจะยอมเขาแบบนี้มั้ย ส่วนเรื่องความรักเขาเองก็รู้ว่ามันห้ามกันไม่ได้ จะให้ฉันรักเลยมันไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปได้ไง เขาต้องให้เวลาฉันบ้างสิ ฉันก็บอกเขาไปแล้วว่าการที่เราจะรักใครสักคนมันต้องใช้เวลา ฉันที่มองเขาเป็นเพื่อนมาตลอดจะให้มองเป็นคนรักเลยมันไม่ได้ ทำไมเขาเป็นคนที่เขาใจอะไรยากอย่างนี้ก็ไม่รู้สิ ทั้งๆ ที่บอกฉันว่าไม่ได้เร่งรัดให้ฉันตอบรับเขา แต่สิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้คือการที่เขาบังคับฉันอยู่นะ เหมือนอยากให้ฉันต้องมีแค่เขาคนเดียว แล้วถ้าเกิดว่าคนที่ฉันชอบไม่ใช่เขาล่ะ เขาก็จะให้ฉันอยู่แบบนี้น่ะเหรอ มันไม่ได้ป่ะฉันเองก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกัน
“วันที่เธอร้องไห้เพราะมันมีเมียใหม่น่ะ ถามจริงมันรู้หรือเปล่าว่าเสียใจเพราะมันอยู่?”
“…”
“คนที่เสียใจไปกับเธอมันคือฉันเว้ยต้องตา ไม่ใช่มัน”
“…” ฉันได้แต่เงียบไม่ได้พูดอะไร เวลาที่พิราบโมโหน่ะเงียบไว้จะดีกว่าไง เพราะถ้าฉันพูดอะไรไปเราก็อาจจะทะเลาะกันอีก อย่างที่ฉันบอกนั่นแหละว่าเราแทบจะไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว เพราะสิ่งที่พิราบแสดงออกทั้งหมดมันเหมือนว่าเราเป็นแฟนกันเลย ต่อให้ฉันจะไม่ตอบรับเขาก็ตามไง
“พูดมาคำเดียวว่าไม่ต้องการกันแล้ว ฉันจะไปให้” พิราบยื่นมือถือคืนให้ฉันแล้วขอให้ฉันพูดว่าไม่ต้องการเขาแล้วเขาจะไปจากฉันทันที เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่ได้ให้สถานะกับเขามากกว่าเพื่อน ทั้งที่ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันเขายังไม่อยากอยู่ในสถานะนี้เลย คิดดูสิว่าถ้าเราคบกันแล้วไปกันไม่ได้เราก็คงต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน ทั้งที่เราเคยรักกันมากมาก่อน ฉันถอนหายใจกับสิ่งที่พิราบกำลังทำอยู่ เขาทำให้ฉันอึดอัดมากและเหนื่อยกับเขาที่สุด ทำไมต้องบังคับฉันแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอ ทำไมต้องอยากเป็นมากกว่านี้ด้วย ฉันเคยบอกเขาแล้วนะว่าถ้าเขาจีบฉันแต่ฉันไม่รักเขาสักทีก็ขอให้เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้ต่อไป เขาเองก็ตกลงด้วยซ้ำ แล้วทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ เรามองสบตากันอยู่นานก่อนที่เสียงไลน์ของฉันจะดังขึ้น ทำให้ต้องละสายตาไปจากพิราบ พี่แวนส่งไลน์มาหาฉันแต่ฉันไม่ได้กดเข้าไปอ่าน ฉันอยากเคลียร์กับพิราบให้รู้เรื่องก่อน เพราะถ้ายังคาราคาซังแบบนี้ฉันเองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน “พูดมาดิว่าไม่ต้องการฉันแล้วแค่คำเดียวแค่นั้น”
“ทำไมต้องบังคับฉันด้วย ไหนบอกว่าไม่อยากให้ฉันลำบากใจกับนายไง แต่สิ่งที่นายทำอยู่มันทำให้ฉันโคตรอึดอัดเลย”
“ก็เธอแม่งแรดไงเลยทำให้ฉันต้องบังคับเธอแบบนี้” ประโยคที่หลุดออกมาจากปากพิราบมันทำให้ฉันโกรธเขามากที่เขาบอกว่าฉันแรด เขาไม่เคยพูดแบบนี้กับฉันมาก่อนเลย และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาบอกว่าฉันแรด ก็ถ้าฉันแรดจะมายุ่งกับฉันทำไม อยากได้ฉันเป็นเมียทำไมล่ะ ฉันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ฉันน่ะไม่ได้แรดหรอกแต่มันเป็นเพราะเขาไม่ชอบให้ฉันยุ่งกับผู้ชายคนอื่นไงเขาก็เลยหาว่าฉันแรดไง
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?”
“ต้องตาคือฉัน…”
“ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกนะ เพราะฉันไม่อยากยุ่งกับคนที่ไม่มีเหตุผลอย่างนาย” พูดจบฉันลงจากรถไปเลย ฉันวิ่งข้ามถนนมาอีกฝั่งและสัญญาณไฟก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดีทำให้พิราบไม่ได้วิ่งตามฉันมา ฉันถอนหายใจอย่างออกมาอย่างเหนื่อยใจ ฉันไม่ได้อยากพูดทำร้ายจิตใจเขาแบบนี้หรอกนะ แต่ถ้าเขาคิดได้แค่นี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก เพราะฉันคิดว่าตัวเองไม่ผิด การที่ฉันจะคุยกับพี่แวนไม่ได้หมายความว่าฉันจะกลับไปหาเขา ถ้าพิราบเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่อยากคุยด้วย เพราะต่อให้คุยกันไปสุดท้ายก็เคลียร์กันไม่รู้เรื่องอยู่ดี ฉันเดินไปเรียกแท็กซี่กลับหอพักเอง พอมาถึงหอฉันก็ไม่เห็นรถของพิราบ แสดงว่าเขาไม่ได้กลับหอและหนังสือเรียนของฉันก็อยู่ในรถของเขาด้วย ฉันเดินมาที่ห้องก็เห็นถุงกระดาษถูกห้อยอยู่ที่ลูกบิดประตู ฉันเปิดดูก็เห็นว่ามันเป็นยานวดแก้ปวด เมื่อวานตอนไปนั่งดูหนังกับพิราบฉันบ่นกับเขาว่าปวดไหล่มากเพราะต้องนั่งทำงานนานๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาเอามาแขวนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดว่าน่าจะแขวนไว้ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ มีกระดาษโน้ตที่เขียนว่าเป็นห่วงด้วย ฉันจำลายมือของพิราบได้ พอเห็นแบบนี้ฉันก็หยิบมือถือออกมากดโทรหาเขาทันที แต่ปรากฎว่าเขาปิดเครื่องติดต่อไม่ได้ “ไปไหนของนายนะพิราบ”
ตอนที่ฉันพูดจาแย่ๆ กับเขาน่ะฉันเองก็โกรธเขาเหมือนกันที่เขาไม่ฟังอะไรฉันเลยแถมยังมาด่าฉันว่าแรดอีกด้วย แต่ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ควรไล่เขาแบบนั้นเลยนะ เพราะเขาก็เป็นของเขาแบบนั้นมาตั้งนานแล้วไง ฉันก็แค่โมโหแล้วเผลอพูดไปเท่านั้นเอง พอตัวเองใจเย็นแล้วก็รู้สึกผิดที่พูดอะไรไปไม่คิด ทั้งที่พิราบก็ทำอะไรเพื่อฉันหลายอย่าง บ้าที่สุดเลยแล้วนี่เขาไปไหนของเขาก็ไม่รู้ เวลาที่เขาโกรธเขาชอบขับรถเร็วด้วย นี่ก็เริ่มเป็นห่วงขึ้นมาแล้วนะ ฉันส่งไลน์ไปหาเขาทั้งที่ก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร เพราะเขาปิดเครื่องไปแล้ว
TongTa : กลับมาแล้วบอกด้วยนะเป็นห่วง
- Writer
