บทที่11
ขอโอกาส
แกร็ก!
เสียงประตูห้องฉุกเฉินดังขึ้นพร้อมกับรถเข็นวิลแชร์ที่บุรุษพยาบาลเข็นออกมา เนตรนภาถือถุงยาไว้ในมือเธอมองหน้าทุกคนแล้วถอนหายใจพ่อกับแม่เธอรีบเข้ามาถามอาการด้วยความเป็นห่วงส่วนมารุตเห็นเธอปลอดภัยพูดคุยได้เขาก็สบายใจแล้ว
"หมอว่าเป็นอะไรลูก พ่อกับแม่เป็นห่วงมากรู้ไหม"
"แค่เครียดมากไปหน่อยค่ะ ทานข้าวไม่ตรงเวลาพ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
"เพราะพี่อีกแล้วที่ทำให้เนตรป่วย"
"เนตรอยากกลับบ้านแล้วค่ะ"
มารุตรีบไปเอารถมารับแล้วพาทุกคนมาส่งที่บ้านส่วนตัวเขาเองก็ยังไม่ยอมกลับยังคงนั่งฟังคำพูดอบรมสั่งสอนจากพ่อเธอมากมาย เขายอมรับว่าตัวเองทำผิดกับเธอมาไม่น้อยและเขาก็พร้อมที่จะปรับปรุงตัวเองใหม่เพื่อเธอ
"เรื่องนี้เนตรว่ายังไงแม่กับพ่อก็คงว่าตามนั้น"
"ใช่พ่อรู้แบบนี้พ่อก็เสียใจนะ ลูกสาวพ่อ พ่อเลี้ยงมากลับมาถูกเราทำร้ายจิตใจ"
"ผมกราบขอโทษครับ ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ และเมื่อไม่นาน
