แต่สุดท้ายก็ปอดแหกเกินกว่าที่จะพูดความจริง ภีมพัฒน์เดินลงบันไดหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ เขามองเห็นเจ้าของแผ่นหลังบางที่กำลังจัดโต๊ะอาหารให้ บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารไทยที่สาวเจ้าฝึกทำ
“อ้าว! ลงมาไม่ให้สุ้มให้เสียง บัวเกือบตะโกนเรียกแล้วเชียว” ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยที่พูดจายิ้มแย้ม เขาละอายแก่ใจที่จะบอกความจริง ริมฝีปากหน้าแห้งผาก
“มาสิ...ยืนอึ้งอะไรคะ” เห็นว่าเขาไม่เดินมาเสียที เธอจึงเดินเข้าไปจูงแขน ให้เขามานั่งที่โต๊ะกินข้าว
“ถ้าอะไรไม่อร่อยก็บอกบัวได้เลยนะ” เธอหย่อนสะโพกลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับเขา หญิงสาวอยากมองใบหน้าหล่อเหลาให้เต็มตา อยากเห็นสีหน้าเวลาที่เขาชิมอาหารฝีมือของเธอ
“เยอะขนาดนี้...ผมคงชิมไม่หมด แต่จะพยายามนะครับ” ว่าแล้วก็ตักแกงพะโล้มาชิม ไม่รู้ว่าเธอตื่นกี่โมงถึงได้ทำอาหารเยอะมากขนาดนี้ได้
“เป็นไงคะ” ภีมพัฒน์กะพริบเปลือกตาปริบ ๆ ก่อนจะตักมาชิมอีกครั้ง “หือ...ถ้าไม่อร
