บทที่ 11 คนรัก...
2076 Words
“นาฬิกาปลุกน่ะ” ใยบัวเอ่ยพูดเสียงสั่นทั้ง ๆ ที่เขายังไม่ได้เอ่ยถามเลยสักนิด เธอทำตัวมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด ภีมพัฒน์เลื่อนสายตาไปมองนาฬิกาติดผนัง ก่อนจะเห็นว่ามันไม่ใช่เวลาที่เขาตั้งนาฬิกาปลุกไว้
“ยังไม่ถึงเวลานี่”
“อ้อ...” เธอกลืนน้ำลายลงคอ สายตาล่อกแล่ก ก่อนจะเอ่ยแก้ตัวน้ำขุ่น “ไม่รู้สิ ภีมตั้งเวลาผิดหรือเปล่า”
“_” ได้ยินอย่างนั้นใบหน้าหล่อเหลาก็พยักขึ้นลง คงตั้งผิดจริง ๆ เพราะเมื่อคืนก็เบลอ ๆ ด้วย ภีมพัฒน์เตรียมลุกขึ้นจากที่นอนแต่เรียวแขนเล็กก็โอบเอวของเขาไว้เสียก่อน
“ขอกอดหน่อยได้ไหม...สักพัก”
“หึ กอดนาน ๆ ยังได้เลย” ชายหนุ่มลูบศีรษะเล็กของเธอปอย ๆ เลื่อนมือลงไปลูบท้องกลมเบา ๆ อีกด้วย ราวกับกำลังสัมผัสลูกน้อยไปด้วย
“เดี๋ยวไปซาวนด์รอบนี้คงได้รู้เพศชัด ๆ กับผลดาวน์ซินโดรมด้วย”
“ใช่ค่ะ ตอนแรกหมอบอกผู้หญิง แต่ก็ยังไม่ชัดเท่าไร ลุ้น ๆ เหมือนกัน ภีมอยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”
“ชายหรือหญิงก็ได้” เขายังคงตอบเหมือนเดิม เหมือนกับครั้งก่อนที่เคยถามไป เหมือนว่าอีกฝ่ายจะเอายังไงก็ได้...ใยบัวยิ้มบาง ๆ ในอ้อมแขนแกร่ง ก่อนที่คนตัวโตจะกดปลายจมูกลงที่กระหม่อมบาง แต่พอเขาลุกขึ้น เธอก็ลุกตาม เดินไปกอดเอวหนาเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเขา
“อาบน้ำให้บัวด้วยสิ”
“หึ วันนี้ตัวเล็กงอแงเหรอ หรือแม่งอแงกันแน่นะ” เขาว่าน้ำเสียงสดใส ค่อย ๆ ถอดชุดนอนให้แม่ของลูก ก่อนจะถอดชุดของตัวเองออก ร่างของคนทั้งสองเปลือยเปล่า
“ขอจูบหน่อยได้ไหม” เธอเงยหน้าขึ้นมอง ยกแขนขึ้นโอบกอดรอบคอแกร่ง ก่อนที่เขาจะโน้มหน้าลงจูบริมฝีปากอวบอิ่ม จูบอย่างดูดดื่มอย่างที่เธอชอบ โอบกอดร่างอวบของภรรยาสาวเข้าหา ค่อย ๆ ลูบไล้เนื้อตัวของเธออย่างเบามือ ยิ่งเธอท้องก็ยิ่งมีเสน่ห์ดึงดูด ใยบัวนั้นอวบอัดขึ้นมาก
“อืม...” เธอครางเสียงเบา ๆ ยามนิ้วมือเลื่อนสัมผัสดอกไม้อวบอูมทางด้านล่าง ปลายนิ้วชี้ค่อย ๆ คลึงติ่งเกสรดอกไม้งาม จนร่างบางอ่อนระทวย แข้งขาอ่อนแรง ใยบัวถอนจูบออก ปล่อยเสียงครางกระเส่าไม่หยุด เธอเม้มริมฝีปากสบตากับสามีหนุ่ม
“ภีม...บัวรักภีมนะ” เธอเอ่ยเสียงอ่อน กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะติดต่อมาอีก กลัวว่าเขาจะไปจากเธอ “ภีมรักบัวหรือเปล่า”
“หือ...” เขาให้คำตอบไม่ได้ ชายหนุ่มสบตากับเจ้าของแววตาสั่นไหวนี้ เธอกำลังอยู่ในอารมณ์อ่อนไหวและต้องการความรักจากพ่อของลูก แต่เขาไม่อยากโกหกเธอ
“ภีมตอบไม่ได้เหรอ” ใยบัวน้ำตาไหลพรากออกมา เธอโผเข้ากอดเขาอย่างไร้เหตุผล อ่อนแอขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่ตรงนี้ อยู่กับคุณไง”
“ฮึก...” ภีมพัฒน์งงเลย กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม กำลังจะตั้งลำเธอกลับพลิกเรือของเขาล่มเสียอย่างนั้น กระนั้นลำที่ตั้งแล้วก็อยากสานต่อให้เสร็จ “ผมขอนะ...”
...ใยบัวไม่ได้ตอบอะไร เธอยังคงกังวลที่ผู้หญิงคนนั้นโทรหาคนเป็นสามี ไม่รู้ว่าหล่อนต้องการอะไร ทำไมติดต่อมาเอาป่านนี้ ตอนที่เขากำลังโอนเอนมาที่เธอ เหมือนว่าใยบัวจะได้แค่ตัวของเขาจริง ๆ เรือนร่างที่ผลัดกันเชยชม โอ้อวดต่อสายตาใคร ๆ ทะเบียนสมรสที่เซ็นไว้เตือนสติว่ามีเจ้าของแล้ว แต่ใครกันที่ครองหัวใจของเขากันแน่...
เวลาต่อมา...
ใยบัวมีท่าทีแปลก ๆ จนอดไม่ได้ที่จะเก็บมาคิด จะว่าเป็นเพราะเธอกำลังท้องก็คงไม่ใช่ หลังจากเสร็จกิจเธอก็เอาแต่ถามว่ารักเธอไหม ภีมพัฒน์ไม่อยากโกหก เขารู้แค่ว่าตอนนี้ก็มีแค่เธอกับลูกแค่นั้น
“เป็นไรวะ” สีหน้าบอกบุญไม่รับของเพื่อนทำให้ภาคินเดินเข้ามาทัก คนมีชนักติดหลังนั้นไม่สบายใจ
“ไม่รู้ว่ะ บัวแปลก ๆ”
“อ้อ...” ได้ยินอย่างนั้นคนเป็นเพื่อนก็รู้สึกไม่ดี ภาคินเม้มริมฝีปาก ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยปากสารภาพ “มึง...อันที่จริงแล้วคุณบัวมาถามกูเรื่องเมษาว่ะ”
“ห้ะ...”
“กูขอโทษที่ไม่ได้บอก แต่ตอนนั้นกูคิดว่าเธอรู้เรื่องของเมษาแล้ว นึกว่ามึงเล่าให้ฟังเยอะแล้ว กูเลยบอกไป...คร่าว ๆ”
“ไอ้คิน...ทำไมมึงพึ่งมาบอกวะ”
“ทำไมวะ เธอโวยวายเหรอ”
“เปล่า เธอน่าจะน้อยใจอะไรสักอย่างนี่แหละ เฮ้อ...กูบอกแล้วไงว่าอย่าเล่า” ภีมพัฒน์คิดว่านี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอว้าวุ่นแบบนี้
“เถอะน่า ยิ่งมึงเก็บ ยิ่งปิดบังเธอก็ยิ่งอยากรู้”
“_”
“แบบนี้แหละ แล้วค่อย ๆ ปรับจูนกันไป” ภีมพัฒน์กลอกตามองบน ก่อนที่เขาจะล้วงโทรศัพท์ออกมากดโทรหาภรรยาสาว ชายหนุ่มเดินเลี่ยงเพื่อนออกไปคุยข้างนอก บริเวณทางเดินของตึกศัลยกรรม รอสายสักพักแม่ของลูกก็กดรับ ทว่าขณะนั้นเองที่บานประตูลิฟต์ตรงหน้าเปิดออก การปรากฏตัวของคนที่อยู่ในลิฟต์นั้นทำเอาร่างหนาตัวแข็งทื่อทันที
“ภีม...”
[ฮัลโหล...ภีม] หัวใจของเขาชาวาบ มองใบหน้าของอดีตคนรักที่ยืนอยู่ตรงหน้า ขณะเดียวกันที่เสียงของแม่ของลูกในโทรศัพท์กำลังเรียกหา
[โทรมาแล้วไม่พูดเหรอ...หืม มีอะไรหรือเปล่า...]
ติ๊ด!
เขาเลือกที่จะตัดสายทิ้ง ชายหนุ่มทิ้งแขนลงแนบลำตัว ยืนมองร่างบางของอดีตคนรักที่เดินเข้ามาสวมกอด
“ฮึก นึกว่าจะไม่ได้เจอแล้ว...” ร่างบางสั่นระริกในอ้อมแขนของเขา ภีมพัฒน์ยังตั้งสติไม่ได้เสียด้วยซ้ำ เขาเลื่อนสายตามองศีรษะของเธอ เมษาร้องไห้จนตัวโยนราวกับว่าดีใจนักหนาที่ได้เจอเขาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เป็นฝ่ายทิ้งเขาไป
“เธอกลับมาทำไม”
“_”
“ทำไมกลับมาตอนนี้” น้ำเสียงของเขานั้นเลื่อนลอย มากกว่าที่จะดีใจ เธอกลับตาตอนนี้...ตอนที่เขาไม่ได้โสดแล้ว
“เมย์คิดถึงภีมนะ ฮึก เมย์มีเรื่องจะบอก” หญิงสาวว่าปนเสียงร้องไห้ การร้องของเธอทำให้เขาผละอ้อมกอดของเธอออก สบตากับดวงตาคู่สวยที่ตนตกหลุมรักมานานแสนนาน
“เมย์...ภีมแต่งงานแล้ว”
“_”
“ภีมมีลูกแล้ว” เขาบอกความจริงโดยไม่ปิดบัง เพราะยังไงเธอก็เป็นฝ่ายทิ้งเขาไป แล้วจะมาร้องไห้แบบนี้ไม่ได้
“เมย์รู้...ฮึก เมย์มองเห็นก็คิดจะบอกภีมเลย แต่ ฮึก เมย์เพิ่งรู้ว่าภีมแต่งงานแล้ว” เธอว่าพร้อมกับสะอื้นไห้ไม่หยุด แต่สิ่งที่เธอพูดเมื่อครู่นั้น
“มองเห็น? ...หมายความว่าไง” เธอพูดอย่างกับว่าที่ผ่านมามองไม่เห็นอย่างไงอย่างนั้น ภีมพัฒน์จูงข้อมือเล็กไปนั่งคุยที่ระเบียง เพราะตอนนี้สาวเจ้าเอาแต่ร้องไห้จนแทบจะพยุงตัวเองไม่ไหว
“มันเกิดอะไรขึ้น”
“เราป่วย...ฮึก SLE[1] อึก ภีมก็รู้ว่าโรคนี้รักษาไม่หาย แล้วเราก็เป็นหนัก เรามีภาวะม่านตาอักเสบ[2]เรามองไม่เห็นเลย ฮือ~” เธอว่าไปร้องไห้ไป ซึ่งคำตอบของเธอทำเอาภีมพัฒน์พูดไม่ออก
“เราไม่อยากเลิกกับภีมเลย แต่เราไม่อยากเป็นภาระให้ภีม เราตาบอดไปสองปี ฮึก เรามองอะไรไม่เห็นเลย ฮือ~”
“เมย์...” ภีมพัฒน์ใจหล่นวูบ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอป่วย ไม่รู้ว่าเธอต้องเผชิญกับความเจ็บป่วยเหล่านี้
“เราไม่รู้ว่าเราจะหายไหม เราคิดว่าเราจะตาบอดถาวร เราก็เลยบอกเลิกภีมไป ฮึก...พอหมอบอกว่าเราจะได้ผ่าตัด ฮึก เราก็ดีใจมาก แต่พอเรามองเห็น เราก็เพิ่งเห็นข่าวของภีม ไม่มีใครบอกเราเลย ฮือ~” เมษาร้องไห้อย่างหนัก จนอดีตแฟนหนุ่มทนไม่ไหว เขารั้งเธอมาสวมกอดด้วยความเป็นห่วง รวมถึงความรู้สึกที่ยังคงมีเยื่อใยต่อเธอ
“เธอคงลำบากมาก” เขาเห็นใจเธอ ฝ่ามือหนาลูบศีรษะของอดีตแฟนด้วยความรู้สึกสับสนปนสงสารจับใจ ไม่แม้นแต่จะรับสายแม่ของลูกที่กระหน่ำโทรกลับด้วยความแปลกใจที่สามีโทรหาแต่ไม่พูดนั้น
“ฮึก เมย์ไม่เข้าใจว่าทำไม อึก ภีมแต่งงานไวจัง แถมมีลูกแล้วด้วย”
“คือ...ภีมพลาดทำคุณบัวท้องน่ะ”
“ภีมเลยต้องรับผิดชอบงั้นเหรอ แสดงว่าภีมก็ไม่ได้รักเธองั้นสิ” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เขาให้คำตอบไม่ได้ ภีมพัฒน์เปลี่ยนเรื่องคุย
“เมย์รักษาตัวที่ไหนล่ะ” ที่แขนของเธอนั้นมีรอยจ้ำเลือด ราวกับว่าถูกเข้มทิ่มแทงมาหลายหน
“ที่เมกาน่ะ...เมย์ไม่อยากให้ภีมตามหาเมย์เจอ ฮึก แต่ภีมเข้าใจเมย์ใช่ไหม” ด้วยความที่ทั้งคู่เป็นแพทย์ ย่อมรู้จักโรคภัยเหล่านี้ดี แต่ไม่คิดว่าเธอจะทิ้งเขาไป
“ทำไมเมย์ไม่บอกภีม ถ้าเมย์บอก...ภีมก็ไม่ทิ้งเมย์หรอก” ไม่ว่าเธอจะเจ็บป่วยเจียนตาย เขาสาบานได้เลยว่าจะไม่มีทางทิ้งเธอไปเด็ดขาด
“เมย์ไม่อยากให้ภีมลำบาก แต่ตอนนี้เมย์รักษาให้อาการมันคงที่แล้วนะ ฮึก เรากลับมาคบกันได้แล้วนะ” เธอกอบกุมฝ่ามือหนาขึ้น มองเขาด้วยสายตาเว้าวอน
“มันสายไปแล้วอะเมย์ เราแต่งงานงานมีลูกแล้ว”
“แต่ภีมไม่ได้รักเธอนี่ ฮึก ภีมเลิกได้นี่” เมษาเขย่ามือของเขาด้วยความร้อนรน เธอต้องการคำตอบในทันที
“ภีมทิ้งลูกไม่ได้หรอก”
“อึก เมย์เข้าใจนะ งั้นเอาลูกภีมมาให้เมย์เลี้ยงนะ อึก เมย์รักภีมนะ...” เธอเพ้อเหมือนกับคนละเมอ หญิงสาวใจสลายตั้งแต่รับรู้ว่าเขาแต่งงาน ตลอดเวลาที่ทิ้งเขาไปเธอไม่เคยมีความสุขเลย ต้องเข้ารับการรักษาตลอด รับการรักษาเผื่อหวังว่าตนจะหายแล้วกลับมาหาเขาอีก ทว่าข่าวคราวของเขาก็ทำเอาช็อกไปตาม ๆ กัน
...ภายในหัวของหมอหนุ่มหนักอึ้ง นี่ก็เป็นผู้หญิงที่เขารักแถมเธอยังป่วยอีก ส่วนอีกคนก็เป็นแม่ของลูก เป็นผู้หญิงที่เสียสละทุก ๆ อย่างเพื่อลูก และการแต่งงานในครั้งนี้ก็ทำให้เธอเสียทั้งงานเสียทั้งตำแหน่ง ใยบัวเสียสละทุก ๆ อย่างเพื่อเขา ภีมพัฒน์ทิ้งไม่ลง
“ภีม...เมย์ขอโทษนะ ฮึก ภีมเข้าใจเมย์ใช่ไหม” เมษาพยายามเร่งรัดเมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป ซึ่งคำพูดของเธอนั้นชายหนุ่มก็พยักหน้ารับเบา ๆ แต่จะให้เขาตัดสินใจตอนนี้มันก็คงเร็วเกินไป
“เมย์ ภีมขอเวลาคิดหน่อยนะ”
“อึก ต้องคิดอะไรอีกเหรอภีม ก็ภีมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่...แต่เธอท้องอยู่” เขายังเชื่อว่าตนรักเมษา ผู้หญิงที่เป็นรักแรกและรักเดียวคนนี้
“ถ้าอย่างนั้นเราไปคุยด้วยกันเลยไหม อึก ตกลงเรื่องลูกแล้วภีมก็มาอยู่กับเมย์” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ ฟังดูเหมือนง่าย แต่มันคงไม่ง่ายสำหรับใยบัว เขานิ่งไปชั่วขณะ
“ถ้าภีมบอกว่าไม่รัก แล้วลังเลทำไมเหรอ”
“_” ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะลังเลไปทำไม
“ภีม...หรือภีมยังโกรธเมย์อยู่” หากถามว่าโกรธไหมก็คงตอบว่าโกรธ เพราะเธอเล่นทิ้งเขาไปไม่ติดต่อมา แต่พอรู้สาเหตุว่าเธอป่วย ความโกรธมันก็ทลายลงต่อหน้าต่อตาเลยทีเดียว
“ไม่ใช่ ภีมขอเวลารอให้ใยบัวเข้มแข็งก่อนนะ เมย์ไม่ต้องห่วง” ว่าแล้วก็รั้งเธอมากอดด้วยความคิดถึง เวลาที่ห่างหายกันไปนั้นไม่ได้พรากความรักที่มีต่อเธอไปเลยสักนิด...
- Writer
