บทที่ 6 ลึกซึ้ง
1386 Words
หลายวันต่อมา...
หนูน้อยในท้องเป็นผู้หญิง ในหัวของใยบัวอดที่จะจินตนาการถึงเสียงเล็ก ๆ เวลาลูกสาวเอ่ยเรียกไม่ได้ แค่คิดใจมันก็ตรงดิ่งไปที่ร้านขายเสื้อผ้าสำหรับเด็กแล้ว เธออยากไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกใจจะขาด
“ภีมมีชื่อลูกในท้องยังอะ” พอกลับมาถึงบ้านก็เอ่ยพูดกับสามีหนุ่ม เขาส่ายหน้าเบา ๆ
“คิดว่าเป็นผู้ชายซะอีก”
“ภีมอยากได้ลูกชายเหรอ”
“เปล่า แค่คิดน่ะ” ภีมพัฒน์ว่าพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ ให้เธอ เขาเดินเข้าไปในบ้านด้วยใบหน้านิ่งเรียบ พาเธอไปฝากครรภ์รอบนี้รู้เพศแล้ว
“เดี๋ยวบัวโทรบอกพ่อแม่นะ”
“ครับ”
“งั้นบัวบอกพ่อแม่ของภีมเลยก็แล้วกัน”
“โอเค...” เธอเป็นคนจัดการอะไรได้ดีเสมอ ทุก ๆ อย่างภายในบ้านใยบัวไม่ขาดตกบกพร่อง แม้นว่าเธอจะทำความสะอาดและทำอาหารไม่เก่งด้วยความที่ถนัดทำงานนอกบ้านมากกว่า แต่เธอก็บริหารเวลา จัดการเรียกแม่บ้าน ซื้อของเข้าบ้าน ทำทุกอย่างเป็นขั้นตอน ไม่แปลกใจเลยที่เธอเคยบอกว่าจะได้เลื่อนตำแหน่ง
“ใช่ค่ะ ผู้หญิงนะ หนูตื่นเต้นมากเลยแม่ ตอนหมอบอกอะ” เขานั่งอยู่บนโซฟา ฟังเสียงภรรยาสาวโทรคุยกับมารดา โดยที่เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา
“อือ แม่ขอคุยด้วยน่ะ” ใยบัวยื่นโทรศัพท์ให้คนเป็นสามี ซึ่งเขาก็รับเอามาแนบหู
“ครับ...” ชายหนุ่มเอียงคอด้วยความตกใจเล็กน้อยเมื่อใยบัวเอาหูมาแนบโทรศัพท์กับเขาด้วย เธอคงอยากฟัง
[บัวท้องลูกสาว หมอต้องใจเย็น ๆ นะ สมัยที่แม่ท้องบัวน่ะ แพ้ท้องหนักมาก และก็อารมณ์แปรปรวนสุด ๆ หมอเป็นหมอคงรู้ใช่ไหม]
“อ้อ ครับผม”
[แม่ฝากหมอดูแลลูกสาวแม่ด้วยนะ แม่มีลูกคนเดียว เวลาอ่อนไหวแม่อยากให้หมอใจเย็น ๆ]
“โอเคครับ” เขาเป็นคนใจเย็นอยู่แล้ว ภีมพัฒน์มั่นใจว่าตนจะไม่หัวร้อนใส่เธอเป็นแน่
[ถ้าหมอตอบรับแบบนี้แม่ก็สบายใจ เข้าใจคนท้องให้มาก ๆ นะลูกนะ]
“ครับผม...” ใยบัวที่ได้ยินทั้งหมดก็กลัวสามีหนุ่มจะอึดอัด เธอคว้าโทรศัพท์จากมือของเขามา
“แม่...เอาแต่สั่งอยู่ได้ ภีมเขาหนักใจนะ”
[อะไรนะ ดูสิคุณ...ลูกคุณเห็นผู้ชายดีกว่าแม่แล้วเนี่ย สั่งอะไรไม่ได้แล้ว ระวังเถอะได้ลูกสาวซะด้วย] เธอหัวเราะเบา ๆ เมื่อคนเป็นแม่พูดคุยกับผู้เป็นพ่อ
“แค่นี้ก่อนนะแม่ เดี๋ยวหนูโทรหาปู่กับย่าของยัยหนูก่อน” มารดาตอบรับพร้อมกับวางสายไป ก่อนที่เธอจะโทรบอกพ่อแม่ของเขาบ้าง
...ภีมพัฒน์มองริมฝีปากเล็กที่ขมุบขมิบพูดไม่หยุดนี้ พ่อแม่ของเขาก็ชอบเธอมาก ด้วยความที่สาวเจ้าเป็นคนช่างพูด เรียกได้ว่าชอบมากกว่าเมษาเสียอีก แค่นี้ก็สบายใจไม่มีปัญหาพ่อปู่แม่ย่ามารบกวนจิตใจ
“คุณแม่บอกว่าจะไปหาซื้อเสื้อผ้าให้ลูกเราเลย ฮ่า ๆ ดูจะเห่อเอามาก ๆ” เธอว่าด้วยน้ำเสียงสดใสหลังจากวางโทรศัพท์แล้ว สาวนักการตลาดอย่างเธอมีหรือจะพลาดเป้า เข้าหาพ่อแม่ของเขาไม่กี่วันก็ได้ใจท่าน ให้รักให้เอ็นดูทั้งตัวเธอและลูกในท้อง
“หึ ถ้างั้นก็รอของจากพ่อแม่เลย แม่ผมคงซื้อเยอะมาก” เขาว่าด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่เธอเองก็อยากมีโมเมนต์เดินซื้อของให้ลูกกับสามีตัวเองบ้าง
“แต่บัวก็อยากไปซื้อให้ลูกเองด้วย” เขาพยักหน้าให้ ไม่ได้ปฏิเสธความต้องการของเธอ ชายหนุ่มเข้าใจเป็นอย่างดี “เดี๋ยวเราหาวันว่างไปนะ ๆ”
“โอเคครับ ก็ได้” เธอว่าเสียงอ้อน ๆ แถมยังขยับมาหาด้วยสายตาอ้อน ๆ อีกด้วย ฝ่ามือบางวางลงที่หัวเข็มขัดหนังราคาแพง เลื่อนสายตามองลูกกระเดือกหนาที่มองทีไรก็รู้สึกเซ็กซี่เหลือคณา
“ภีม...อยากเข้าไปทักทายลูกหรือเปล่า” เธอว่าเสียงสั่นไหวเล็กน้อย น้ำเสียงความต้องการของเธอนั้นทำให้เขานึกขัน ภีมพัฒน์วางมือลงที่หลังมือของเธออีกที
“ไม่เหนื่อยเหรอ ตอนอยู่บนรถเห็นบ่นไม่หยุด” เธอหัวเราะ เพราะรอคิวพบแพทย์นานเลยบ่นยาวเลย แต่พอกลับมาบ้านก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
“หายแล้ว” ว่าเสร็จก็ยื่นใบหน้าขึ้นจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากหนา ก่อนที่เขาจะประคองท้ายทอยของเธอเข้าหา โน้มหน้าลงจูบริมฝีปากบางอย่างดูดดื่ม ภีมพัฒน์ไวต่อการสัมผัสมากเลยทีเดียว เครื่องฟิตสตาร์ตติดง่าย แตะเบา ๆ ก็พร้อมไปแล้ว
“อืม...” ฝ่ามือหนาเคล้นคลึงอกอวบผ่านเสื้อคอกระเช้าที่เธอสวมใส่ ขณะที่มือบางทางด้านล่างก็ปลดหัวเข็มขัดกางเกงของเขาออก ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความรวดเร็ว เหมือนกับครั้งแรกที่เจอไม่มีผิดเพี้ยน ร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนต่างปรากฏสู่สายตาของกันและกันด้วยความรวดเร็ว
...ภีมพัฒน์ไม่ได้ออกกำลังกายบ่อย แต่ก็ออกกำลังกายอยู่ตลอดเวลาหากว่ามีวันว่าง เขาจึงมีกล้ามเนื้อแน่นหนัดที่ลูบไล้ทีไรก็ทำให้หัวใจดวงน้อยระส่ำเต้นรัว เช่นเดียวกันกับเธอ...หุ่นยั่วยวนของเธอนั้นต้องตาของเขาตั้งแต่แรกเห็น
“ภีม...อือ~” ร่างอวบของคุณแม่ท้องสามเดือนนี้ทำให้เธอหนุบหนับขึ้นเป็นเท่าตัว ภีมพัฒน์สอดความใหญ่โตเข้าในร่องรักสีหวาน ก่อนจะค่อย ๆ ขยับจังหวะทะนุถนอมแม่ของลูกให้ได้มากที่สุด
...เธอนอนใต้ร่างโยกคลอนเบา ๆ ให้สามีหนุ่มคุมเกม เขามีใบหน้าแดงก่ำด้วยเลือดร้อนที่ไหลไปทั่วทั้งกาย เช่นเดียวกับคนใต้ร่างที่ครางเสียงกระเส่าไม่หยุด ยิ่งพอเขาใกล้พาไปเธอไปถึงฝั่งยิ่งเสียวซ่านไปทั้งตัว ชายหนุ่มประคองเอวบาง ยกสะโพกอวบอัดของเธอขึ้น ก่อนจะขยับจังหวะเร็ว ๆ ในห้วงอารมณ์สุดท้าย
“อ๊า...” เขาครางเสียงออกมาพร้อมกันกับเธอ ก่อนจะโน้มหน้าลงจูบริมฝีปากบางแรง ๆ ใยบัวตัวสั่นระริก เธอสายตาปรือจนแทบมองไม่เห็น ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออก
“ดีจัง...” หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันหลังพูดจบ สบตากับเจ้าของนัยน์ตาสีนิลนี้ด้วยความรู้สึกมีความสุขอย่างที่ปากพูดจริง ๆ ภีมพัฒน์ดึงความใหญ่โตออก เช็ดคราบรักที่ร่องรักสีหวานให้เธอเสร็จสรรพ ไม่ทิ้งให้เธอต้องทำความสะอาดเอง
...ภายในบ้านหลังใหญ่ในวันหยุดนั้นสองสามีภรรยาพูดคุยกันไม่หยุด ใยบัวมีเสน่ห์ยามที่เธอปริปากพูดราวกับว่ามีสาลิกาทาปาก เธอพูดกับลูกค้าทีไรใครต่างก็อยากลงทุนด้วย ไม่ต่างจากภีมพัฒน์ที่เริ่มคล้อยไปกับสิ่งที่สาวเจ้ากระทำให้ เธอเป็นผู้หญิงที่เหมาะแก่การเป็นแม่มากที่สุดคนหนึ่ง
“บัวพยายามทำกับข้าวค่ะ แต่ว่ามันออกมาห่วยมาก”
“จ้างแม่บ้านไหมล่ะ จะได้มีเพื่อนคุยด้วย อีกหน่อยก็ต้องลาคลอดหรือเปล่า”
“จริงด้วย...แล้วภีมจะลามาดูแลบัวหรือเปล่า” เขายิ้มให้เธอบาง ๆ
“แหงสิ แต่ไม่รู้ว่าจะเคลียร์คิวผ่าตัดได้ไหม”
“บัวอยากอยู่กับภีม...” เธอว่าเสียงอ้อน ๆ บอกเป็นนัยว่าอยากให้เขาเคลียร์คิวได้เยอะ ๆ
“โอเค ๆ เดี๋ยวผมขอให้เพื่อนช่วยด้วย” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม ด้วยความดีใจ อย่างน้อยสามีหนุ่มก็พยายามที่จะทำเพื่อลูก ใบหน้าเล็กยื่นเข้าหา หอมแก้มสากเบา ๆ อย่างคนดีใจ ทั้งคู่นั่งอยู่หน้าทีวีขนาดใหญ่ เปิดทีวีไว้แต่ใยบัวก็ชวนคุยไม่หยุด ยิ่งตอนนี้อายุครรภ์สามเดือน อารมณ์อ้อนคุณพ่อมาเต็มจนแทบจะห่างจากพ่อของลูกไม่ได้ เธอหลงรักเขาจนยากที่จะกู่กลับ ขณะที่อีกฝ่ายก็เริ่มจะหวั่นไหวกับความขี้อ้อนของเธอบ้างแล้ว...
- Writer
