ปิดหู ปิดตาข้างเดียว ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระนั้นแววตาก็ยังคงเป็นหน้าต่างของหัวใจเสมอ แม้แต่ที่บ้านของเขายังสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนไปของเธอ
“มีอะไรหรือเปล่า คุยกับแม่ได้นะ” อิงอรเห็นหน้าลูกสะใภ้หมองกว่าครั้งไหน ๆ ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนร่าเริง แต่ทำไมการมาหาครั้งนี้กลับมีสีหน้าและแววตาไม่สู้ดีนัก
“เปล่าค่ะ เหนื่อยมั้งคะ หนูขวัญงอแงเก่งมาก”
“ไม่หรอก ผู้หญิงด้วยกันดูออกนะ ไม่ว่าจะเลี้ยงลูกเหนื่อยแค่ไหน แค่ได้เห็นดวงตาแป๋ว ๆ ริมฝีปากที่ขมุบขมิบดูดนมเสียงจ๊วบ ๆ แค่นั้นก็ทำให้ความเหนื่อยทั้งวันมันหมดไป แต่อะไรกันล่ะที่ทำให้สีหน้าของหนูเป็นแบบนี้”
“...หนูกำลังลังเลบางอย่างค่ะ”
“แม่ถามได้ไหม” เธอยิ้มน้อย ๆ เลื่อนสายตาไปมองลูกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของคุณปู่ ดวงตาของเธอสั่นไหวพร้อมกับมีน้ำตาไหลออกมา
“ถ้าหนูตัวคนเดียวเพียงลำพัง...หนูคงตัดสินใจอะไรง่ายกว่านี้” ใยบัวร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาอย
