ตอนที่ 3 ปล่อยลมรถ
1144 Words
ตอนที่ 3 ปล่อยลมรถ
"กลับมาแล้วคร้าาา " ฉันส่งเสียงหวานดังขึ้นมาจากทางหน้าบ้าน และเดินคล้องแขนอาสิงเข้ามาในบ้านอย่างระริกระรี้
ใช่ค่ะ อาสิงไปรับฉันที่มหาวิทยาลัย เห็นไหมแล้วจะบอกว่าอาสิงไม่ได้คิดอะไรกับฉันได้ยังไง ก็ในเมื่ออาสิงน่ะ เช้าถึงเย็นถึงขนาดนี้ อิอิ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่หรอกค่ะ เพราะฉันลงทุนปล่อยยางรถตัวเองต่างหาก พอปล่อยเสร็จก็ไปตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จให้ยัยใบหม่อนฟังว่ารถโดนปล่อยลม แล้วคิดว่าใบหม่อนจะเชื่อไหมนะเหรอ หึหึ!! ระดับนี้แล้ว มันไม่เชื่อหรอก ฮ่าฮ่า นอกจากไม่เชื่อแล้วยังโดนด่ากลับมาด้วย แต่เอาเถอะ มันก็คุ้มแหละ เห็นไหมล่ะอาสิงมารับมาส่งเองกลับตัว คุ้ม!!
"ไอ้สิงทำไมมึงมาส่งลูกกูอีกแล้ว นี่มึงจะเอาให้ได้เลยใช่ไหม ปลายกระบอกปืนกูมันไม่ได้ออกมาแค่น้ำนะ แต่มันมีลูกตะกั่วออกมาด้วย หรือมึงจะเอา" เฮ้อ!! คุณพ่อขาคนที่จะเอาให้ได้น่ะ มันลูกสาวคุณพ่อคร้า ไม่ใช่อาสิงสักหน่อย อาสิงน่ะไม่ยอมให้ฉันง่าย ๆ หรอก ดูจากเรื่องของขวัญวันเกิดสิ ฉันแห้วไม่ไหวจะกิน แต่ใครแคร์ล่ะ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยกล ก็ต้องมนต์คาถา มูไหนใครว่าแน่ บอกแม่มาหน่อย
"พี่เหมคะ ทำไมไปพูดกับหมอสิงแบบนั้น อย่าไปถือสาเลยนะคะหมอสิง แล้วนี่ไปยังไงมายังคะ ถึงได้มากับยัยแสบได้แบบนี้" ดีค่ะคุณแม่ ดุคุณพ่อเยอะ ๆ มีอย่างที่ไหนจะเอาปืนมาขู่ว่าที่ลูกเขย ทำแบบนี้ไม่กลัวน้องเพิร์ลขึ้นคานหรือไง
"เจว่าลูกสาวคุณแม่นั่นแหละ ที่ไปเร้าหรืออาสิงแน่ ๆ " ไอ้เจแปน ไอ้อัศเหม อัครเดชาวงค์ แจแปนคือน้องชายของฉันเองค่ะ แปนอายุน้อยกว่าฉันสามปี ก็หมายความว่าอายุน้อยกว่าหม่อนสามปีเช่นกัน แปนน่ะมันชอบขัดฉันจะตาย แต่ติดหม่อนอย่างกะอะไรดี แต่ก็ดีแล้วล่ะ เนี่ยฉันจะบอกอะไรให้ บ้านฉันมีเรื่องตลก ๆ ด้วยแหละ คุณปู่ฉันนะชื่อเหมทัต คุณพ่อชื่อเหมราช ส่วนน้องฉันน่ะชื่อ อัศวเหม ดีนะฉันไม่ชื่อ เหมชนก คงจะตลกน่าดู อิอิ
"แปน ไอ้ญี่ปุ่นหน้าลาว อย่ามารู้มากไปไกล ๆ ไป " ฉันเอ่ยปากไล่ อย่างไม่สนใจ แหม๋..ใช่รู้ทันแล้วยังไง ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งนั้นแหละ เพราะฉันป่าวประกาศไปทั่วตั้งแต่ฉันอายุสามสี่ขวบแล้วนี่ เฟิร์สคิสของฉันก็อาสิงสุดหล่อนี่แหละ
"ก็บอกว่าอย่าเรียกแปนไง เรียกเจสิ แปนอะไรล่ะ เหมือนส้มแป้นกลม ๆ ไม่เอาหรอก เฮ่อะ รับไม่ได้ที่โดนรู้ทันหรือไง" ไอ้แปนมันโวยวายออกมา ฮ่าฮ่า ตลกชะมัดแปนก็น่ารักดีออกว่าไหม แต่มันไม่ชอบ มันชอบให้เรียกมันว่าเจ
"ไข่มุก ทำไมพูดจาไม่น่ารักแบบนี้ล่ะค่ะ " อุ๊ย! ฉันลืมไปได้ไงว่าคุณแม่ทับทิม ปรีดาภรณ์ ของฉันน่ะเรียบร้อยจะตายไป คุณแม่พยายามพร่ำสอนให้ฉันเป็นกุลสตรีไทย เหมือนที่ท่านเป็น แต่คนที่ซึมซับเอาคำสอนของคุณแม่น่ะคือคุณหนูใบหม่อนค่ะ ไม่ใช่คุณหนูไข่มุกคนนี้ ฉันรู้ว่าที่ใบหม่อนมันเป็นแบบนี้เพราะมันพยายามจะลบสายเลือดของแม่มัน หม่อนมันรู้ว่าแม่มันเป็นอย่างไรก็เพราะว่า แม่บ้านปากไม่ดีที่บ้านคุณตากับคุณยายเป็นคนพูด แต่คุณแม่จัดการเด็ดอย่างเด็ดขาด และครั้งนั้นคุณแม่น่ากลัวมากท่านดุจนพวกฉันตกใจเลยล่ะ หลังจากนั้นมาเหมือนใบหม่อนมันจะพยายามเป็นอย่างมาก ที่จะทำตัวไม่ให้มีปัญหาหรือมีปากเสียงอะไร แต่สำหรับฉันใบหม่อนก็คือใบหม่อน ใบหม่อนก็คือคนในครอบครัวของฉันเสมอ และทุกคนในครอบครัวก็คิดอย่างนั้น ทุกคนรักเธอเสมอ
"น้องเพิร์ล!! ทิมนี่ยังไงพี่บอกแล้วว่าให้เรียกน้องเพิร์ล ใบหม่อนเหนื่อยไหมลูก พาน้องเพิร์ลไปอาบน้ำ แล้วอยู่กันแค่บนห้องไป ถ้าไอ้สิงยังไม่กลับไม่ต้องลงมานะ"
"ค่ะคุณพ่อ" บอกแล้วว่าหม่อนมันเรียบร้อย สั่งอะไรมันก็ทำตามนั้นนั่นแหละ แต่เชื่อเถอะอย่างไรมันก็ต้องแพ้ลูกอ้อนฉันอยู่ดี
"ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ลูกมึงคงไม่ได้ลงมาแล้วล่ะ เพราะกูว่าจะนอนที่นี่" อาสิงพูดเสียงกลั้วหัวเราะออกมา ซึ่งมันทำให้ฉันตาโตขึ้นมาทันที นอนที่นี่เหรอ กุ๊กกิ๊กภายใต้หนวดคุณพ่อ ก็เป็นอะไรที่เสี่ยงตายดีเหมือนกัน
"อาสิงจะนอนที่นี่เหรอคะ เดี๋ยวไข่มุกไปเตรียมห้องนอนให้นะคะ " ฉันรีบไปเกาะแขนอาสิง และทำสายตาวิบวับอย่างถูกใจ
"น้องเพิร์ล ปล่อยแขนไอ้สิงเดี๋ยวนี้นะ ไอ้แก่ตัณหากลับ มึงคิดจะทำอะไรลูกกู" คุณพ่อรีบมาดึงฉันออกจากแขนของอาสิง พร้อมกับชี้หน้าเพื่อนตัวเองอย่างเอาเรื่อง ฉันละกลอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย
"ไปเถอะหม่อนไร้สาระปล่อยไข่มุกมันบ้าผู้ชายอยู่ตรงนี้แหละ หม่อนไปสอนเจทำการบ้านหน่อยสินะ" ฉันหันไปเบะปากใส่ไอ้น้องตัวดี มันไม่สนใจหรอกเพราะมันลากแขนยัยหม่อนไปแล้วโน้น มันจะเรียนหมอน่ะ แปนมันก็เลยเรียนหนักกว่าทุกคนเลย แต่มันเก่งฉันก็ว่ามันจะสอบได้ไม่อยากหรอก
"พอแล้วค่ะ เลิกทะเลาะกันเหมือนเด็ก ๆ ได้แล้ว หมอสิงมานั่งนี่ดีกว่าค่ะ ทิมทำเค้กรัมผลไม้ไว้ ลองมาชิมให้ทิมหน่อยสิคะ ไข่มุกไปตักมาให้อาสิงหน่อยลูก" คุณแม่รีบเข้าไปห้าทัพ คุณแม่บอกว่าเมื่อก่อนก็สามัคคีกันดีอยู่หรอก คุณพ่อกับอาสิงน่ะ แต่พอตอนที่ฉันเกิดมาคุณพ่อก็เริ่มไม่ลงรอยกับอาสิง คงเพราะเห่อลูกนั่นแหละ
"ค่ะ..อาสิงขาไข่มุกจะตักด้วยความรักทั้งหมดที่ไข่มุกมีเลยค่ะ" ฉันบอกออกไป พร้อมกับส่งจูบพิมพ์ใจไปให้ แต่จังหวะที่ฉันกำลังเป่าจูบของฉันไป คุณพ่อนะสิ ท่านมาดักหน้าเอาไว้ และยังทำท่ายื่นมือไปรับเอาจูบฉันยัดใส่กระเป๋าซะอย่างนั้น เฮ้อไข่มุกเซ็ง
- Writer
