6
1096 Words
6
“เรื่องอะไร” ภัทรียาถามเสียงเนือย ไม่ยินดียินร้ายกับทีท่าดีใจของเพื่อน
“ฉันได้งานแล้วนะ เมื่อกี้นี้บริษัทที่ฉันไปสมัครงานเพิ่งโทร. มาบอกผล ฉันเลยรีบมาบอกแก หมอดูต้นมะยมทายไว้แม่นจริงๆ” สุมณฑารีบบอกข่าวดีที่เพิ่งได้รับมาสดๆ ร้อนๆ
“อืม ฉันดีใจด้วย”
คนที่กำลังตกอยู่ในอาการดีใจชะงักกึก เมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อน รวมทั้งได้ยินน้ำเสียง ทำให้เธอรู้ทันทีว่าภัทรียากำลังทุกข์ใจ
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าปราง หน้าแกดูไม่ดีเลย” สุมณฑาถามเพื่อน
ภัทรียาเงยหน้ามองเพื่อนรัก น้ำตาคลอเบ้าทันใด เธอโผกอดสุมณฑาราวกับว่ากำลังหาที่พึ่งทางใจ
“เสี่ยหมีให้เวลาฉันแค่สี่วัน ให้หาเงินมาให้ทั้งต้นทั้งดอก ฉันจะทำยังไงดีล่ะแก ถ้าหาไม่ได้ค่ายมวยของพ่อก็จะถูกยึด ไม่เห็นเหมือนกับที่หมอดูต้นมะยมบอกเลยว่าฉันจะรักษาค่ายมวยของพ่อไว้ได้ ฮือ”
พอได้ยินเรื่องทุกข์ใจของภัทรียา สุมณฑาก็ทุกข์ตามไปด้วย จะว่าไปเรื่องนี้ก็ยืดเยื้อมานาน เสี่ยหมีผ่อนปรนมาถึงสี่ปี ถ้าจะถึงเวลาที่เขาเฉียบขาดขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ระยะเวลาเพียงแค่สี่วันมันก็ดูเหี้ยมโหดไปหน่อยสำหรับคนที่ไม่มีเงินพอ
“เอาน่าแก แกอย่าเพิ่งหมดหวังสิ เหลืออีกตั้งสี่วันไม่ใช่เหรอ บางทีอาจมีปาฏิหาริย์กับแกก็ได้นะ ใจเย็นๆ นะปราง”
สิ่งที่สุมณฑาทำได้ก็มีแค่ปลอบใจ ฐานะของครอบครัวเธอกับภัทรียาก็ไม่ต่างกัน มีหนี้สินล้นพ้น บ้านที่เธออยู่ตอนนี้ก็เช่าเขา
“ปาฏิหาริย์มีจริงเหรอกระแต ฉันว่าไม่มีหรอก”
“มีจริงสิแก ไม่งั้นเขาจะมีคำคำนี้ในพจนานุกรมเหรอ แกใจเย็นๆ นะ ทุกทางตันมักมีทางออกเสมอ”
“แต่ทางตันของฉัน ฉันคิดว่ามันไม่มีทางออกนะ ตันแล้วตันเลย” ผู้พูดดันร่างตัวเองออกห่างร่างของเพื่อน ใช้มือปาดน้ำตาแห่งความทุกข์ที่ไหลอาบแก้ม ภัทรียาพูดอย่างท้อแท้ใจ เธอคิดว่าตัวเองไม่อาจหาเงินได้ตามกำหนดแน่นอน
“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะสาวๆ” เสียงที่ดังมาก่อนตัว ทำให้สองสาวที่ปรับทุกข์หันไปมองเจ้าของเสียงที่เดินนวยนาดเข้ามาในค่ายมวย
“อ้าวพี่จุ๋ม หาทางกลับบ้านได้ด้วยเหรอ”
สุมณฑาทักรุ่งราตรี ลูกพี่ลูกน้องทางมารดาที่ไม่ค่อยกลับบ้านบ่อยนัก ล่าสุดที่กลับมาก็เมื่อเดือนก่อน
“แหม แกนี่ปากเหลือเกินนะ เจอหน้าฉันแทนที่จะทักดีๆ ไม่มีเลย พูดประชดประชันตลอด” รุ่งราตรีโวยใส่ญาติ
“ก็พูดความจริงนี่นา” สุมณฑาสวนกลับ “ว่าแต่มาที่นี่ทำไม หรือแค่ผ่านมาเลยแวะมาทักทาย”
“เปล่าทั้งสองอย่าง ฉันตั้งใจมาหาปราง”
คำตอบของรุ่งราตรีเรียกความฉงนให้สองสาวจนต้องมีถามต่อ
“พี่จุ๋มมาหาปราง มาหาเรื่องอะไร” ภัทรียาสงสัยไม่น้อยที่อีกฝ่ายมาหา
“พี่มีข้อเสนอมาให้ปรางพิจารณา แล้วคิดว่าปรางจะต้องรับข้อเสนอแน่นอน” รุ่งราตรีเริ่มเรื่อง
“อย่าบอกนะว่า พี่จุ๋มจะชวนปรางไปเป็นของเล่นให้ผู้ชายเหมือนพี่น่ะ ถ้ามาชวนอย่างที่ฉันพูดละก็ แม่ตบคว่ำจริงๆ ด้วย” สุมณฑาทำเสียงและท่าทางขึงขัง เพราะอาชีพของอีกฝ่ายทำให้เธอคิดเช่นนั้น
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ชวนแกกับปรางลงเหวอย่างฉันหรอก แล้วฉันก็รู้ว่าแกสองคนไม่คิดจะทำแบบฉันหรอก” รุ่งราตรีปฏิเสธทันควัน ถึงเธอจะทำตัวไม่ดี แต่ก็ไม่คิดจะชักนำให้ญาติหรือคนรู้จักเดินตามแน่นอน ยิ่งเป็นสองสาวนี้ด้วยแล้วยิ่งไม่มีทางเข้าไปใหญ่ “ฟังที่พี่จะพูดก่อนนะปราง ฟังให้จบแล้วปรางค่อยตอบพี่”
“พี่จุ๋มจะพูดว่าอะไรล่ะก็พูดมาสิ”
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ…” รุ่งราตรีเล่าเรื่องราวที่ขันอาสา ภัทรียากับสุมณฑานั่งฟังไปอ้าปากค้างไป ไม่คิดว่าจะมีเรื่องเช่นนี้จริงๆ เป็นเรื่องเหลือเชื่อ เหนือความคาดหมายเป็นอย่างยิ่ง และไม่คิดว่าจะมีคนใช้วิธีนี้ตบตาบุพการีเพียงเพื่อไม่ให้โดนคลุมถุงชน
ทั้งสองสาวไม่คิดว่ายุคสมัยปัจจุบันจะยังมีเรื่องนี้อยู่อีก แถมคนที่กำลังประสบปัญหาหาเมียให้แม่เป็นถึงเจ้าของเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อดังติดอันดับขายดีระดับประเทศและอีกหลายประเทศ มันเหลือเชื่อมากจริงๆ
“พี่บอกหมดแล้ว คราวนี้พี่ขอคำตอบจากปรางบ้างว่า จะตกลงไหม แต่พี่คิดว่ามันไม่น่ามีอะไรเสียหายนะ เหมือนปรางทำงานรับจ้างงานหนึ่งที่ได้ผลตอบแทนสูง ต้องรับมือกับคุณหญิงแม่ของคุณอ๋องที่พี่เชื่อว่าไม่ธรรมดา”
“แล้วทำไมพี่จุ๋มถึงเลือกปราง ทั้งที่พี่จุ๋มรู้จักคนเยอะแยะ แล้วยังคิดว่าปรางจะทำได้ล่ะ” สุมณฑาถามเรื่องที่คาใจ
“ก็เพราะปรางต้องการเงินไปใช้หนี้ไง ในขณะเดียวกันคุณอ๋องก็ต้องการหาทางออกให้ตัวเอง มันก็เหมือนได้ประโยชน์ร่วมกันทั้งสองฝ่าย คุณอ๋องจ่ายค่าจ้าง ปรางก็ทำหน้าที่เมียจัดฉากให้คุณอ๋อง คุณอ๋องฝากมาบอกปรางด้วยว่า งานนี้เขาทุ่มไม่อั้นนะ ปรางเรียกค่าจ้างได้เลยว่าต้องการเท่าไหร่” รุ่งราตรีตอบ “อ้อ...แล้วอีกเหตุผลนึงที่พี่เลือกปรางให้รับงานนี้คือ พี่เชื่อว่าปรางจะต้องรับมือแม่ของคุณอ๋องได้ ถ้าให้คนอื่นทำงานนี้พี่ว่าแผนพังเพราะคงทนแม่คุณอ๋องไม่ได้”
สองเพื่อนรักมองหน้ากันเมื่อได้รับคำตอบ ในความคิดของสุมณฑา เรื่องนี้เป็นเรื่องเหลือเชื่อ ที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวของเธอ แต่ก็ถือว่าเรื่องการว่าจ้างครั้งนี้ได้ช่วยเหลือภัทรียาที่กำลังจะจมน้ำตาย
“เรื่องนี้แกตัดสินใจเองนะปราง ว่าแกจะรับทำงานนี้หรือเปล่า” สุมณฑาบอกภัทรียา
“คุณอ๋องไว้ใจได้ไหมพี่ แล้วเขาจะให้ค่าจ้างเท่าไหร่ และจะให้ตอนไหน” ภัทรียาถามข้อมูลเพิ่มเติม และเป็นข้อมูลที่เธออยากรู้ที่สุด
- Writer
