เมียเลี้ยง

แรงแค้นฝังใจ

ตอนที่ 3

“งั้นก็ได้ ” รับเอาเอกสารของหล่อนมาไว้ในมือ

“งั้น คุณต้องทำสัญญากับผมก่อน ทุกอย่างเลยนะ กันเบี้ยวไง ผมไม่ไว้ใจพวกคุณหรอก ทั้งผัวทั้งเมียนั่นแหละ เพราะมันขายลูกกินได้ อีกหน่อยคงขายตัวหากินทางนี้แหละ ”

เขาเยาะเย้ยสบประมาทหล่อนได้แสบสันยิ่งนัก ดาววลัยเองก็รู้ตัวดีว่า หล่อนกลายเป็นผู้หญิงไม่ดีในสายตาของเขาแล้ว

“ ได้ค่ะ ” หล่อนพยักหน้า

“งั้น ตกลงทำเป็นสัญญานะ มีทนายความของผมช่วยเป็นพยานด้วยเดี๋ยวผมจะโทร.ให้เขามาที่นี่ด่วนจากนั้น คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ ห้ามมารบกวนเรื่องเงินกับผมอีกผมถือว่าผมซื้อขาดแล้วนะราคามิตรภาพในฐานะเพื่อนเก่า ที่ยังเหลือความรักให้คุณบ้าง แต่ว่าลูกของคุณ ผมจะเอาไปฆ่าไปแกงยังไงก็เรื่องของผมนะ ผมมีสิทธิ์เป็นเจ้าของคนเดียวแล้ว ไม่รู้ว่า โตขึ้นมานี่ จะแรดเหมือนแม่มันอีกหรือเปล่า แต่ผมไม่สนใจหรอกเลี้ยงได้ก็จะเลี้ยง ถ้าเลี้ยงไม่ได้ก็จะถีบหัวส่ง ไงล่ะ มันเหมาะสมไหม มันมีคุณค่าไหมกับการที่คุณทำลายลูกของตนเองโดยเสนอขายให้อย่างถาวร ไปบอกไอ้ผัวน่าโง่ของคุณได้เลยนะดาววลัย ผมเหี้ยมเกรียมพอ ที่จะแก้แค้นมัน เอาลูกของมัน มาเป็นเพื่อนเล่นไง หรือไม่ก็เป็นเครื่องสนองบนเตียงนอน ”

ดาววลัยแทบจะเป็นลมใส่ ไม่นึกว่าเขาจะเป็นคนเช่นนี้ เธอนึกว่าเขาเป็นเทวดานักบุญผู้วิเศษ ที่แท้เขาเป็นคนที่จมอยู่กับความอาฆาตแค้น นี่ไม่รู้หล่อนคิดดีหรือคิดผิด ที่หล่อนจะให้ลูกแพรแก่เขาทั้งชีวิต

“ถ้างั้น ดิฉัน เปลี่ยนใจคะ ว่าน ฉันขอค*****นให้คุณ ฉันไม่ยอมให้ลูกเป็นเครื่องมือเติมเชื้อความแค้นของคุณแน่ ”

เขามองไปที่หล่อนพร้อมหยันเยาะใส่

“ฮึ คุณคิดผิดแล้ว ดาววลัย เพราะผมซื้อแล้วนะ ผมจะไม่มีทางคืนคุณแน่ ในเมื่อคุณคิดจะขาย ไม่ใช่หรือ ผมก็ทำตัวเป็นผู้ซื้อ นะสิ ยุติธรรม ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ กลับไปซะ เมื่อคุณได้เงินส่วนนี้ไปแล้ว”

เขายิ้มเหี้ยมเกรียม ทำท่าจะไล่หล่อนด้วย หล่อนไม่รู้ว่าจิตใจของเขาสวมสัตว์ซาตานไว้ข้างใน เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว อภิวานต์ครุ่นคิดเรื่องราวในอดีตที่ห่างหายจากใจเขานานแล้ว การที่มีดาววลัยมาที่นี่อีก เหมือนการจุดเชื้อ

พลางคร่ำครวญในใจผมไม่นึกเลยว่าอุปนิสัยของผู้หญิงจะเป็นอย่างนี้เหมือนกันหมด แล้วทำไม ผู้ชายอย่างผม ต้องหลงรักหล่อนมากมายในอดีต ผมถึงกับกำมือแน่น อยากจะทุบระบายไปที่โต๊ะ อนิจจาการได้มาพบกันอีกครั้ง ของเธอและเขาคือ การที่เธอมาหยิบยื่นให้ ข้อเสนอ ในการขายลูกกิน

ทีแรกคงคิดจะขายตัวคิดหรือว่าผมจะยอมซื้อถ้าหากว่าดาววลัยรู้ถึงนิสัยของผมแล้ว ดาววลัยจะไม่กล้าทำอย่างนั้นแน่นอน แล้วเงินที่ได้นี่ ผมคิดแน่ว่า เธอจะต้องไปปรนเปรอไอ้ผัวจนตรอกของเธออย่างแน่นอน นี่ผมไม่นึกเลยว่า ดาววลัยจะหลงรักผู้ชายคนนั้นมากอย่างนี้ อ๋อ ที่บอกว่ายังมีลูกอีกคนมันฟังขึ้นหรือเปล่า ผมไม่รู้หรอกว่าเธอพูดจริงหรือพูดเล่น

“อ้าว คุณว่าน คะ นั่นจะออกไปไหน” แม่บ้านเก่าแก่คนเดิม ถามผมอีกแล้ว ผมพูดตอบเพียงสั้นๆ

“มีธุระออกไปข้างนอกอยู่เฝ้าบ้านให้หน่อยนะ แล้วจะรีบกลับ”

นาง ล้อม แม่บ้านวัยสี่สิบเอ่ยบอกเขาว่า

“ตะกี้นี้ล้อมเห็นผู้หญิงคนนั้นเอ้อเพื่อนของคุณว่าน เธอเดินออกไป ร้องไห้ด้วยนะคะ คุณว่านไม่รู้เธอเป็นอะไรของเธอ”

แม่บ้านช่างสังเกตพฤติกรรม เอ่ยถามเขาอีก

เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คงไม่เป็นไรหรอก เขา คงแค่ เคืองตาหรือเปล่าล่ะ ล้อม ฝุ่นผงเข้าตา เลยร้องไห้ออกมา”

เขาหาทางแก้จนได้ ทั้งๆที่รู้ความจริงว่าเป็นอย่างไร

นางล้อมได้แต่นิ่งมองครุ่นคิดเพราะภาพที่เห็นสาวใหญ่เดาได้ว่า เธอร้องไห้ออกมาจริง ท่าทางมีเรื่องขัด เคืองใจอะไรสักอย่าง แต่ไม่อยากจะยุ่งเรื่อง ของเจ้านาย เดี๋ยวจะถูกตำหนิดุอีก นางควรจะอยู่ในหน้าที่ของตนเองมากกว่าจะก้าวก่ายงานของเขา

“ล้อมเห็นว่า คุณดาว เดินออกไปทางไหน” เขาถาม

นางชี้ไปให้ “ตรงประตูเล็กคะ ล้อมเป็นคนไปเปิดให้เธอเอง คงจะเดินออกไปปากซอย เพราะในซอยลึกอย่างบ้านคุณว่านนี่ แท็กซี่ไม่ค่อยมีอยู่แล้วนี่คะ ”

“อืมส์ ล้อม ฉันขอบใจมาก” นางล้อมยืนงงอยู่เช่นเดิม ไม่เข้าใจว่า เจ้านายเอ่ยอะไร

แต่เมื่ออภิวานต์ผละจากตรงนี้ไปรีบขึ้นห้องของตนเองเขาคะเนว่าปากซอยทางเข้าหมู่บ้านมันไกลพอสมควร

ดาววลัยคงยังไม่ถึงปากทางแน่ชั่วครู่นี้เพราะอารมณ์โกรธและโมโหหล่อน เขาจึงได้ไล่ตะเพิดให้ออกจากบ้าน นึกไปแล้วก็สงสารหล่อนเหมือนกัน ที่หากต้องเดินตากแดดเปรี้ยงกลับออกไป

กว่าจะถึงปากซอย มอเตอร์ไซค์รับจ้างไม่มีเสียด้วย มันเป็นหมู่บ้านของเหล่ามหาเศรษฐีพักอาศัยกัน ส่วนมากจะมีรถส่วนตัวกันทุกหลัง เขารีบคว้าเสื้อผ้าที่ดูดีมีสง่าราศีและสีสันเหมาะกับตัวเขา จากนั้นก็ปลดถอดเสื้อผ้าที่อยู่กับบ้าน ใส่เสื้อผ้าใหม่เอี่ยมอ่องสะอาดสะอ้าน

เพราะเขาชอบแต่งกายดี ไม่ว่าไปไหนมาไหนก็ตาม แม้เขาจะไม่ชอบยิ้มให้ใคร ดังนั้นเมื่อแต่งกายเสร็จสรรพ มองดูหน้าของตนเองในกระจกและความเรียบร้อยอื่นๆ จากนั้นก็คว้ากระเป๋าสตางค์ ซึ่งมีบัตรเอทีเอ็มกับบัตรประจำตัวประชาชนของเขาเท่านั้น เงินสดอีกเพียงสามพัน ลิ่วเดิน ตรงดิ่งไป ที่ รถด้วยท่าทางรีบเร่ง ขับรถพรวดออกไป

ผมมองเห็นเธอแล้ว ร่างของดาววลัยเดินใกล้จะถึงปากซอย ขณะเดียวกันก็มีแท็กซี่คันหนึ่ง ที่แล่นมาก่อนหน้าผม เธอโบกมือเรียกรถแท็กซี่คันนั้นจอดรับ ตอนนี้ผมไม่มีเวลาอธิบายอะไรบอกกับตัวเองตรงๆว่าผมจะต้องตามรถแท็กซี่คันนั้นไป คลาดกันแค่นิดเดียว

บางที ผมนึกฝันถึงฤดูหนาวอันแสนจะโรแมนติก ที่ถนนแทบทุกสายมักจะเต็มไปด้วยใบไม้แห้ง ที่หล่นเกลื่อนกลาดริมถนนหนทางอย่างชมพูพรรณทิพย์แก้วหรือดอกคูน ผมไม่ได้กลับไป ที่บ้านหลังนั้น ที่เคยฝันและวาดหวังเอาไว้เสมอว่าบ้าน ที่จะเป็นเรือนหอ ตั้งอยู่บนถนนผาสุกเขตประเวศตอนนั้นคิดว่าน้องชายของผมจะยังอยู่ในเมืองไทย