บทที่ 5 กลับบ้าน
1230 Words
หญิงสาวเดินทางกลับมายังบ้านของชายหนุ่ม เธอได้ยินเสียงร้องไห้งอแงเป็นอันดับแรก ที่หนูน้อยร้องโยเยเพราะไม่เห็นเธอ แม่นมพยายามปลอบเท่าไรก็ไม่เป็นผลเลยซึ่งแม่นมก้พยายามปลอบใจคุณหนูน้อยอย่างหนักเพราะเข้าใจว่าเวลานี้หยิงสาวดูแลนาธานอยู่
"โอ๋ๆ คนดีไม่ร้องนะคะ"
“คุณคาร่ากลับมาแล้ว” แม่นมยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อรู้ว่าหญิงสาวกลับมา
"ฮือ ฮึกๆ" สาวน้อยกอดเธอแนบแน่นแถมยังเอาใบหน้าน้อยๆแนบที่อกอบอุ่นของเธอ หญิงสาวทำการกล่อมและโยกตัวเบาๆ น้องเองเจิลก็หลับลงไปอีกครั้ง เธอรอเวลาที่ชายหนุ่มจะได้ออกจากโรงพยาบาล
หญิงสาวไปเยี่ยมชายหนุ่มที่โรงพยาบาลทุกวันตอนเย็นหลังจากปิดร้านเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็ตรงไปที่บ้านของชายหนุ่มเพื่อพักผ่อน เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วพรุ่งนี้คงได้ฟังข่าวดีว่าเขาสามารถออกจากโรงพยาบาลได้
"โอเค เอาตามนั้น ฝากขอบคุณคุณตำรวจด้วย"
"ครับนาย" ชายหนุ่มกดวางสายเมื่อเห็นว่าคนที่รอคอยเดินเข้ามา
"ใครโทรมาหรอคะ"
"ลูกน้องน่ะครับ โทรมาบอกว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว คนร้ายถูกจับหมดแล้ว"
"เฮ้อ โล่งใจจัง ฉันหวังว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะคะ มันอันตรายจริงๆค่ะ"
"เป็นห่วงผมหรอครับ"
"เป็นห่วงลูกต่างหากค่ะ กลัวจะไม่มีคนดูแล"
"อ้าว"
"ก็ถ้าขาดคุณไปจะเป็นยังไงต่อละคะ"
"เพราะผมรู้ว่ายังไงก็ยังมีคุณไงครับถึงสบายใจได้"
"มั่นใจไปแล้วค่ะ ฉันอาจจะหอบลูกไปหาพ่อใหม่ก็ได้"
"โอ้โห้ มันหยามกันชัดๆถ้าผมรู้มันไม่ตายดีแน่"
"ฮ่าๆ เพราะฉะนั้นคุณก็ห้ามเป็นอะไรไปอีกเข้าใจไหมคะ"
"รับทราบครับผม ขอกอดหน่อยครับสิ คิดถึงจะแย่"
"ของ่ายๆอย่างนี้เลยหรอคะ ตั้งแต่นอนโรงพยาบาลดูจะอ้อนขึ้นเยอะเลยนะคะ" หญิงสาวถามออกไปยิ้มๆ
"พอดี...ผมเป็นคนตรงๆน่ะครับ"
"บางทีก็ตรงไปค่ะ" เธอพูดไปอย่างนั้นแต่ขาก็ก้าวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มช้าๆ เขาอ้าแขนออกกว้างรอคอยอ้อมกอดของเธออย่างโหยหา
"โอ๋ๆ ไม่เศร้าไม่ซึมนะลูก" หญิงสาวแกล้งโอ๋เขาเหมือนกับเขาเป็นเด็กน้อย ชายหนุ่มผู้แสนจะเสน่ห์แพรวพราวก็เล่นตามบทที่เธอวางให้ทันที
"ถ้าเป็นลูกอย่างนี้...แม่ต้องให้หม่ำๆนมนะครับ"
"มะ หม่ำ หม่ำนมอะไรคะ" หญิงสาวไม่รู้เขาหมายความว่าอย่างไรแต่ความคิดสิบแปดบวกในหัวของเธอตีกันวุ่นไปหมด นั่นส่งผลให้แก้มของเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ
"ฮั่นแน่ คิดไปถึงไหนครับเนี่ยแม่ทูนหัวของผม หืม" ชายหนุ่มเอ่ยแซวหญิงสาวไปอย่างนั้น ทั้งที่ในใจก็แอบคิดจริงๆนั่นแหละ แต่เปลี่ยนสถานการณ์ได้ก่อนเธอ
"ปะ เปล่าซะหน่อย"
"ฮ่าๆ เวลาคุณเขินน่ารักจังเลยครับ ฟอดด" เขาหอมแก้มเธอเบาๆ
"..."
"ผมหมายถึงนมกล่องนั้นต่างหากครับ" เธอหันไปมองตามตำแหน่งที่เขาบอก แล้วก็ต้องหน้าแตก เพราะมันคือนมกล่องนั่นเอง
"ผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยครับ ขอนมรองท้องก่อนแล้วกันนะครับ"
"ค่ะ แล้วทำไมไม่รีบบอกตั้งแต่แรกละคะ เอาผลไม้ด้วยดีกว่าเดี๋ยวฉันปอกเปลือกให้นะ" หญิงสาวบอกออกไปด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ เธอจัดเตรียมผลไม้ให้เขาสองสามอย่าง
"อร่อยไหมคะ"
"อร่อยที่สุดครับ โดยเฉพาะคนปอก"
"เคยกินหรอคะถึงได้รู้ว่าอร่อย" หญิงสาวถามออกไปอย่างยียวน เธอละคิดว่าเขาเนี่ยหยอดเก่งที่สุดในโลกเลย
"ฮ่าๆ อยากลองอยู่เหมือนกันครับ แต่กลัวจะโดนทุบ"
"มาเฟียอย่างคุณใครจะกล้าทุบละคะ" หญิงสาวตอบกลับน้ำเสียงติดประชด
"คาร่า"
"คะ?" หญิงสาวงงๆจู่ๆเขาก็เปลี่ยนโหมดอารมณ์กระทันหันเลย เธอตามไม่ทันแล้ว
"เราเปลี่ยนชื่อเรียกกันไหม"
"ชื่อเรียกหรอคะ จำเป็นด้วยหรอ ว่าแต่ชื่อว่าอะไรดีคะ"
"สรรพนามการเรียกน่ะครับ ผมพูดผิด"
"อ๋อ"
"เรียกพี่ว่าพี่ธานนะครับ แล้วก็เรียกแทนตัวหนูว่าคาร่านะแบบนี้โอเคไหม"
"พี่ธานขา แบบนี้ดีไหมคะ" เห็นเขาจริงจังแบบนั้นเธอเลยแกล้งๆเรียก
"โอ้ว มันดีที่สุดเลยครับ ฟอดด โดยเฉพาะถ้าเราสองคนอยู่บนเตียงด้วยกัน" ชายหนุ่มกระซิบน้ำเสียงแหบพร่า จนหญิงสาวรู้สึกว่าเธอขนลุกแปลกแล้วล่ะ
"อะ เอ่อ เอ่อ คาร่าว่า คาร่าต้องไปถามคุณหมอถึงอาหารของพี่ธานก่อนดีกว่าค่ะ" ว่าแล้วเธอก็วิ่งจู๊ดออกไปเลย
"ฮ่าๆๆ"
วันรุ่งขึ้นชายหนุ่มได้รับการตรวจอาการอีกครั้งก็พบว่าแผลแห้งสนิทดีแล้ว คุณหมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้ เธอไม่ได้มารับเขาออกจากโรงพยาบาลหรอก เพราะเขามีลูกน้องคอยดูแลแล้ว ส่วนเธอก็ไปจัดเตรียมเรื่องที่บ้านแทน เมื่อรถขับเข้ามาจอดในบริเวณบ้าน เหล่าบรรดาลูกน้องก็ช่วยกันประคองเขาเข้ามายังห้องนั่งเล่น ชายหนุ่มรอคอยหญิงสาวมาทั้งคืน เธอไม่ยอมตอบแชทเขาด้วยซ้ำ
"มาแล้วค่ะ คุณพ่อกลับมาแล้วนะคะ"
"แอ๊ แอ้ๆ พะ"
"อะไรนะลูก หนูจะพูดแล้วหรอ ไหนลองเรียกพ่อสิคะ พ่อ คุณพ่อ"
"พะ หม่ำๆ"
"ฮ่าๆ คงยังเรียกได้แค่หม่ำๆนี่ละครับ ไม่เจอกันหลายวันอ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ย" ชายหนุ่มเอ่ยแซวสาวน้อยยิ้มๆ
"ต้องอ้วนสิคะ คุณหนูรู้ไหมว่าหนูคาร่าดูแลคุณหนูน้อยอย่างดีเลย"
"ขอบคุณนะครับ เองเจิลขอบคุณคุณแม่หรือยังครับ" ชายหนุ่มจับมือของลูกสาวขึ้นมาทำท่าพนมมือ
"คะ คุณแม่หรอคะ" แม่นมถามออกมาอย่างตื่นเต้น
"แน่นอนสิครับ แฟนผมก็ต้องเป็นแม่ของเองเจิลด้วยจริงไหมครับคาร่า"
"จริงค่ะพี่ธาน" เธอตอบรับอย่างเขินอาย
"ตายจริง นมละดีใจที่สุดเลยค่ะคุณหนู ยายขอบคุณคุณคาร่ามากนะคะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเลยจนถึงตอนนี้ นมวางใจได้หน่อยที่คุณหนูจะมีคนดีๆมาดูแล"
"พูดเหมือนจะหนีผมไปยังไงยังงั้นเลยครับ"
"โธ่ ใครจะกล้าหนีละคะ ดุซะขนาดนี้"
"ผมนี่น่ะหรอครับดุนม ไม่จริงหรอกครับ"
"นมล้อเล่นค่ะ คุณหนูทั้งใจดีมีเมตตานมจะหนีไปไหนได้จริงไหมคะคุณคาร่า"
"ค่ะ" เธอตอบสั้นๆแต่ได้ใจความมาก
"มะ แม่"
"แม่หรอลูก เรียกแม่หรอคะ แม่ได้ยินไม่ชัดเลย ทุกคนได้ยินเหมือนคาร่าไหมคะ"
"ครับ/ค่ะ"
"เรียกแม่ก่อนเลยนะ ไม่รักพ่อเลยหรอ"
"โธ่ อย่าน้อยใจไปเลยนะคะ ลูกคงรักแม่มากกว่าจริงไหมคะ ฟอดด" ยิ่งพูดชายหนุ่มก็ยิ่งหน้าบูดส่วนหญิงสาวและแม่นมทำได้แค่ยิ้มขำ ไม่คิดว่าเขาจะมีมุมแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ
- Writer
