สะดุดรักมาเฟียพ่อลูกอ่อน

"โอ๊ยย หนวกหู ทำไมเสียงดังโวยวายแต่เช้าเนี่ย" ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเป็นคนนอนดึกตื่นสาย แต่เช้าวันนี้กับถูกรบกวนจากเสียงคนงานในบ้าน ปกติทุกคนก็รู้นี่ว่าเขาเกลียดเสียงดังขนาดไหน คอยดูเถอะต้องมีคนรับผิดชอบ "เสียงดังอะไรกัน" "คุณหนู คุณหนูของนมมาแล้วว" พอคนเป็นนมพูดเสียงอ่อนเข้าหน่อยเขสก็ไม่กล้าดุอีกต่อไป "มีอะไรกันครับ ทำไมต้องเสียงดังด้วย พวกแกก็โวยวายกันทำไมห่ะ" เขาหันไปว่าลูกน้องคนอื่นๆแทน เพื่อระบายความโมโห "เบาๆสิคะ มาดูนี่ก่อนค่ะ" แม่นมพยายามโน้มน้าวชายหนุ่มให้ใจเย็นและพาไปดูอะไรที่หน้าตื่นเต้น "นะ นี่... อะไรกันครับนม" "นมก็ไม่ทราบค่ะ อยากทราบเหมือนกันเพราะมีจดหมายน้อยมา คุณหนูอ่านสิคะ นมจะได้หายสงสัย" หญิงชรายื่นซองจดหมายเล็กๆให้ผู้เป็นนาย แม้พ่อและแม่ของชายหนุ่มจะเสียหมดแล้วแต่หล่อนก็ยังยินดีจะดูแลชายหนุ่มที่เธอเฝ้าเลี้ยงมากับมือ "ครับ ขอเวลาสักครู่" ชายหนุ่มแยกออกไปอ่านจดหมายอย่างใช้สมาธิ แล้วเขาก็ค้นพบว่ากำลังจะเกิดปัญหาใหญ่ที่ยากจะแก้ไขขึ้นแล้วตอนนี้ ถึงคุณ นาธาน เอวิงตัน เมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้ฉันก็คงไปยังดินแดนที่ไกลแสนไกล ฉันป่วยค่ะ ฉันไม่สามารถเลี้ยงดูแกได้ และคิดว่าคุณในฐานะพ่อจะดูแลแกได้เป็นอย่างดี ฉันขอตัวไปท่องโลกก่อนที่จะหมดโอกาส ลาก่อนค่ะ เงินที่คุณเคยให้ฉันไว้ยังไม่หมด ฉันขอไปใช้มันให้คุ้มค่าก่อน ลาก่อนค่ะ เราคงไม่ได้พบเจอกันอีก ชายหนุ่มพับจดหมายเก็บในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับยกมือขึ้นมากุมขมับ เขาแก้ปัญหาง่ายยากงานเสี่ยงตายทั้งหลายมาก็มาก แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะกังวลได้มากมายถึงเพียงนี้ เขาเชื่อว่าเด็กคนนี้เป็นลูกเขา ก็หน้าตสถอดแบบมาขนาดนี้จะปฎิเสธได้อย่างไรกัน หญิงสาวที่เขามีสัมพันธ์เธอเสนอตัวให้กับเขา และเขาเองก็ติดใจเธออยู่ในช่วงเวลานั้น สุดท้ายเขาคิดว่ามันจะเลยเถิดก็เลยรีบตัดบท ให้เงินเธอไปหนึ่งก่อนพร้อมกับการก้าวออกไปจากชีวิตของเขา แต่ใครจะคิดละว่าเธอยอมไปจริงๆแต่ดันฝากผลผลิตของเธอเอาไว้ให้เขาได้ดูแล "เห้อ.." "ถอนหายใจทำไมคะ เด็กคนนี้เป็นลูกใครกันนะ แต่นมว่าจากหน้าตาแล้วมันเหมือนจะ เหมือนจะ..." แม่นมไม่กล้าที่จะพูดออกมาเพราะกลัวจะทำให้คนตัวโตไม่พอใจ "ไม่เหมือนจะหรอกครับ เขาเป็นลูกผมเอง" ชายหนุ่มตอบกลับอย่างปลงๆ เขาไม่มีทางหลีกหนีได้เลยในเมื่อดีเอ็นเอมันชัดซะขนาดนั้น "ละ ลูกหรอคะ จริงหรอคะ" แม่นมถามกลับอย่างไม่อยากจะเชื่อ "ครับ" "แกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายละครับ" "ผู้หญิงค่ะ" "นึกซะว่ามีคนในองค์กรเพิ่มละกันนะครับ" "สวรรค์เมตตา นมจะดูแลแกเองจ้ะ" แม่นมบอกออกไปด้วยรอยยิ้ม รู้สึกตกหลุมรักหนูน้อยตั้งแต่แรกเห็น "ขอบคุณครับ งั้นผมไปนอนต่อได้แล้วใช่ไหมครับ" "ค่ะ เชิญเลยค่ะ" เขาเดินกลับไปนอนโดยที่ไม่ได้สนใจทารกน้อยคนนี้อีกเลย หน้าที่ดูแลนี้เขายกให้กับแม่นมคอยดูแล ซึ่งสาวน้อยก็ดูจะแผลงฤทธิ์ไม่น้อยเช่นกัน แน่นอนว่าเลือดเนื้อของนาธานต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเลย แม่นมพยายามกล่อมเท่าไรก็ไม่เป็นผล นางจริงต้องไปเรียกคุณท่านของบ้านให้ช่วยเหลืออีกครั้ง "ก๊อกๆ" "ครับ มีอะไรอีก ผมยังไม่ทันได้หลับดีเลย" "คะ คือ.. คือ.." "ทำไมครับ" "แกไม่ยอมนอนค่ะ พอวางก็จะร้อง คุณหนูดูแกหน่อยไหมคะ" "ไหนครับ อุ้มยังไง" หนุ่มโสดเจ้าสำราญโดนรบกวนเวลาอีกครั้งหนึ่ง เจ้าตัวเล็กมองหน้าเขาอย่างสนใจ เขาในตอนนี้มีเวลาพิจารณาสาวน้อยในอ้อมกอดคนนี้ ชั่งเหมือนกันเขาเสียจริง ดูตาสิอ่อนหวาน ดูคิ้วนั่นอีกด้วยความที่เขาเป็นลูกครึ่งจึงพิสูจน์ได้ไม่ยาก "ว่าไง ทักทายกันหรือยัง ชื่ออะไรละเรา" "..." "ถามไม่ตอบหยิ่งหรือไง ฮึ" "อะเอ่อ สาวน้อยยังพูดไม่ได้ค่ะคุณหนู" "อ่อ ผมลืมไป" "ตั้งชื่อว่าอะไรดีคะ" "เองเจิลละกันครับ เป็นนางฟ้าละกันชอบไหม" "คิก" "แกหัวเราะด้วยค่ะ แกคงชอบนะคะ ตายจริงคุณหนูน้อยของนมน่ารักเสียจริง" "น่ารักก็ต้องเลี้ยงให้ดีนะครับ อย่ากวนผมบ่อย" "ค่ะ ได้ค่ะ แต่อยู่กับคุณหนูคุณหนูเองเจิลเธอนิ่งเลยนะคะ" "คิดไปเองหรือป่าวครับ แล้วนี่ยังเด็กขนาดนี้เรื่องนมยังไงดีละครับ" "นมจะหาทางเองค่ะ" "ขอบคุณครับ" แม่นมพยายามเสาะหาหญิงแรกคลอดที่ให้นมบุตร นางหวังเพียงขอแบ่งนมจากอกมามาให้คุณหนูน้อยของนางบ้าง เขาว่ากันว่าน้ำนมแม่มีประโยชน์เกินกว่าจะคาดคิด เธอหวังจะสร้างภูมิคุ้มกันให้กับร่างกายของคุณหนูน้อย จนพบเจอกับหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง นางจึงไม่นอช้าที่จะเข้าไปทักทาย "สวัสดีจ้ะ" "สวัสดีค่ะคุณยาย มีอะไรหรือป่าวคะ" "อะ เอ่อ ยายขอถามอะไรหน่อยสิจ๊ะ น้ำนมในขวดนั่นใช่นมจากอกแม่หรือป่าวจ๊ะ" "ใช่แล้วละค่ะ" "นี่สาวน้อยหรือหนุ่มน้อยละจ๊ะ" "หนุ่มน้อยค่ะ ชื่อน้องตริน น้องตรินสวัสดีคุณยายก่อนเร็ว" สาวสวยทักทายหญิงชราในแบบของเธอ "หน้าตาหล่อเหลาเชียวหนูเลี้ยงลูกคนเดียวหรอจ้ะ" "อ่อ หนูลืมบอกไปค่ะ นี่ไม่ใช่ลูกหนูหรอกนะคะ" "อ้าว" "ลูกพี่สาวค่ะ" "อ่ออ แล้วพี่ละ" "ออกไปซื้อของน่ะค่ะ หนูเลยเฝ้าไว้ให้" "อย่างนี้นี่เอง ยายก็มีสาวน้อยน่ารักอยู่หนึ่งคนนะ" "หลานหรอคะ" "ไม่ใช่หรอกจ้ะลูกเจ้านาย แต่ดันอาภัพ แม่ของเด็กทิ้งไปน่ะสิ" "น่าสงสารจังเลยค่ะ แล้วอย่างนี้เรื่องทานนมละคะ" "เรื่องนี้แหละที่ยายกังวล อยากให้คุณหนูน้อยได้ดื่มนมแม่บ้าง เขาว่าดีใช่ไหมจ้ะ" "ดีมากเลยละค่ะ เอาอย่างนี้ไหมคะ หนูจะแบ่งนมให้" "จริงหรอจ้ะ แล้วอย่างนี้พี่สาวหนูไม่ว่าหรอ" "ไม่ค่ะๆ ไม่ต้องกังวงนะคะ รายนั้นน่ะยิ่งชอบทำบุญเลย" "ขอบใจมากนะจ๊ะ ขอให้หนูมีแต่ความสุขนะ" หญิงสาวยกถุงน้ำนมสำรองให้กับคุณยายไปด้วยความเต็มใจ "ว่าแต่หนูชื่ออะไรจ้ะ" "ชื่อคาร่าค่ะ" "ชื่อเพราะจังเลย สวยด้วย" "ชมเกินไปแล้วละคะ" "ยายพูดจริงๆนะ" หญิงสาวยิ้มรับไม่ได้ตอบกลับอะไร แม่นมรีบนำน้ำนมที่ได้ ไปจัดเตรียมใส่ขวดให้คุณหนูเองเจิลดื่ม ซึ่งสาวน้อยก็สามารถดื่มนมได้ในระยะเวลาอันรวดเร็ว ดูจะชอบใจมากๆ ชอบใจกว่านมชงแน่นอน เวลานี้ชายหนุ่มออกไปทำงาน เหลือแต่คนแก่ๆอย่างแม่นมกับสาวใช้อีกสองสามคน "ช่วยกันดูคุณหนูให้ดีนะ ฉันขอตัวไปพักก่อน" "ได้ค่ะ" ทุกคนช่วยกันดูแลคุณหนูอย่างดีจนกระทั่งวันหนึ่ง สาวใช้จับความผิดปกติได้ สาวน้อยตัวร้อนมาก "แย่แล้วค่ะๆ คุณหนูเป็นอะไรไม่รู้ มีผื่นแดงๆขึ้นแล้วก็ตัวร้อนมากเลยค่ะ" "ไปๆเราต้องพาคุณหนูไปหาหมอ เรียกรถเร็วเข้า" "ค่ะ" เมื่อไปถึงโรงพยาบาลคุณหมอก็ทำการตรวจอย่างละเอียด แม่นมนึกโทษตัวเองที่ไม่รอบคอบ ดูแลสาวน้อยได้ไม่ดีพอ "อย่าร้องไห้ไปเลยจ้ะคุณนม เดี๋ยวคุณหนูก็จะดีขึ้น" "ฮือออ ฉันผิดเอง ฉันมันไม่รู้เรื่อง" "เอ๊ะ คุ้นๆจัง" "ใครกันคาร่า" มิเชลถามอย่างสงสัย "เหมือนคุณยายที่น้องเคยให้นมพี่ไปเลยค่ะ น้องขอเข้าไปดูหน่อยนะว่าใช่หรือเปล่า" "ได้สิ พี่ไปรอชั้นล่างนะ เดี๋ยวตาหนูจะงอแง" "ค่ะ" "คุณยายคะ" "ฮืออ ฮึกๆ อะ อ้าว หนูคาร่า" "ค่ะ คาร่าเอง มีเรื่องอะไรหรือป่าวคะ ร้องไห้ทำไม" "คือ คุณหนูน้อยไม่สบายค่ะ ตัวร้อนและก็มีผื่นแดงค่ะ นมไม่ได้เรื่องเองหาอะไรมาให้คุณหนูน้อยดื่มก็ไม่รู้ นมไม่เคยเลี้ยงเด็กอ่อนจริงๆค่ะ สมัยยายเลี้ยงคุณพ่อของคุณหนูน้อย นายหญิงก็ยังมีชีวิตอยู่ ท่านให้ดื่มนมจากอกๅของท่าน ยายเลยไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย" "อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ แล้วแม่ของคุณหนูละคะ" "แม่ของคุณหนูน้อยทิ้งแกไปแล้วค่ะ" "ขอโทษที่ถามค่ะ พ่อแกละคะ" "ตะ ติดงานค่ะ" "ติดงาน! ลูกอาการแย่แล้วยังห่วงงานหรอคะ เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องจริงๆเลย" "อย่าไปว่าคุณหนูเลยนะคะ" "ไม่ได้เรื่องค่ะ อย่างนี้ใช้ไม่ได้เลยนะคะคุณยาย" "นมขอแค่ให้คุณหนูน้อยปลอดภัยก็พอค่ะ" รอไม่นานคุณหมอก็บอกมาอธิบายทุกอย่าง สาวน้อยไม่ได้แพ้นมอย่างที่เข้าใจ แต่เกิดจากอาการนมไม่ย่อยเกิดผิวหนังอักเสบ ซึ่งคุณหมอให้นอนดูอาการสองคืน "ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ" "คุณคงเป็นแม่ใช่ไหมครับ ไม่ทราบว่าได้ให้น้องดื่มนมของคุณแม่หรือเปล่าครับ" "อ่ะ เอ่อ ไม่ใช่หรอกค่ะ" สาวโสดถึงกับยิ้มเขินหน้าแดง "คนรู้จักน่ะค่ะ" "อ่อ งั้นหมอขอโทษทีครับ แต่หมออยากจะฝากไว้นะครับคุณยาย หมออยากให้คนไข้ได้ดื่มนมแม่บ้าง ขอตัวก่อนนะครับ" "ค่ะ" ทั้งสองหน้าซีดลงจะทำอย่างไรดี ระหว่างที่เธอกำลังครุ่นคิดชายหนุ่มรูปงามก็ปรากฏตัวขึ้น เขาตรงเข้ามายังเธอและคุณยาย "เองเจิลอยู่ไหนครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" "หน็อยย คุณนี่เองที่เป็นพ่อของหนูเองเจิล คนไม่ได้เรื่องลูกไม่สบายขนาดนี้ยังมีจิตใจจะทำงานอีกนะ" "..." "เอ่ออ นะ นาย.." "คะ คุณหนู จะใจเย็นๆก่อนนะคะ" "นี่ใครครับ" "จะใครก็ชั่งแต่ก็หวังดีกับลูกของคุณละกันเหอะ ไม่ได้เรื่อง" "นะ นี่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวสะบัดหน้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว "ใครกันครับ มาว่าผมอย่างนี้ได้ไง" "คนที่นมเคยเล่าให้ฟังไงคะที่เคยแบ่งน้ำนมให้มา" "อ่อ สวยครับ แต่น่าเสียดายที่มีครอบครัวแล้ว" "ไม่ใช่ค่ะ คุณหนูคงเข้าใจผิดแล้ว น้ำนมนั่นของพี่สาวเธอค่ะ" "เหรอครับ งั้นก็ดี" สายตาเจ้าเลห์ชวนขนลุกของเขาปรากฎอีกครั้งหลังจากที่มันถูกซุกซ่อนมานาน แล้วเจอกันแม่สาวน้อย ฮึฮึ ชายหนุ่มคิดในใจแต่แสดงออกทางสายตาให้แม่นมเห็นชัดเจนว่าคงจะเกิดเรื่องปวดหัวตามมาอย่างเช่นเคย "เขาชื่ออะไรครับ" "คาร่าค่ะ" คาร่าปรึกษากับพี่สาวเรื่องของน้องเองเจิล ได้ข้อสรุปว่าพี่สาวของเธอยินดีที่จะมอบน้ำนมให้กับน้องเองเจิลได้ดื่ม วันรุ่งขึ้นเธอจึงเดินทางไปโรงพยาบาลอีกครั้ง เมื่อไปถึงเธอก็พบกับคุณยายผู้ดูแลสาวน้อย "สวัสดีค่ะ มาทำอะไรแต่เช้าคะเนี่ย" "คาร่าตั้งใจมาหาคุณยายค่ะ มีข่าวดีจะบอก" "อะไรหรอคะ" "พี่สาวของคาร่ายินดีแบ่งน้ำนมให้น้องเองเจิลได้ดื่มค่ะ คาร่าจะเป็นธุระให้เอง คาร่าสงสารหลาน คาร่าอยากให้แกแข็งแรงๆค่ะ" "เจ้าประคุณ ยายขอบคุณมากนะจ๊ะ ยายขอบคุณจริงๆ มาๆเข้ามาพักข้างในเถอะ" "ค่ะ ขวดนมน้องอยู่ไหนคะ" "อยู่นี่ค่ะ" "เดี๋ยวคาร่าจัดการเองค่ะ คุณยายไปพักก่อนก็ได้นะคะ" "งั้นเดี๋ยวยายขอลงไปซื้อของข้างล่างสักครู่นะคะ" "เชิญตามสบายเลยค่ะ ทางนี้ไม่ต้องห่วงนะคะ คาร่าดูแลเด็ดเล็กๆได้สบายค่ะ" "นางฟ้าจริงๆแม่คุณ เดี๋ยวยายมาจ้ะ" "คนเก่งหนูหิวหรือยังลูก" "แอ๊ๆ " "หิวแล้วแน่เลย มาหม่ำๆนมกันนะคะ" หญิงสาวอุ้มสาวน้อยขึ้นมาดื่มนมแนบอก ทำให้สาวน้อยรู้สึกสบายและปลอดภัยมากขึ้น เธอส่งขวดนมไปจ่อที่ปากของสาวน้อย สาวน้อยก็อ้าปากกว้างรับขวดนมอย่างง่ายดาย แกคงจะหิวมากแน่ๆเลย เพราะหลังจากที่การย่อยเป็นปกติความหิวก็กลับมาเยือนอีกครั้ง ชายหนุ่มพอจัดการเรื่องงานเสร็จสิ้นก็รีบตรงมายังโรงพยาบาลพอดี เขาตรงไปยังห้องของลูกสาว มือกำลังจะเอือมไปเปิดประตูแต่ก็ต้องค้างมันเอาไว้เพราะภาพตรงหน้านี้ เขาแอบมองผู้หญิงคนหนึ่งที่ตนนึกสนใจตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ นั่นคงเป็นเพราะความกล้าบ้าบิ่นของเธอละมั้ง เขาไม่เคยวโดนใครที่ไหนมาชี้หน้าว่าฉอดๆ เธอน่ะคนแรกเลย แต่แปลกที่เขาไม่โกรธกลับนึกขำ เธอเหมือนกระต่ายตัวน้อยๆที่กำลังโกรธเพราะเจ้าของไม่ให้อาหาร "เป็นไงลูก อิ่มแล้วใช่ไหม น้าอุ้มเรอดีกว่านะคะ" หญิงสาวอุ้มน้องเองเจิลเดินไปรอบๆ ไม่นานสาวน้อยก็เรอออกมาเสียงดัง "ฮ่าๆ เรียบร้อยเนาะ ไปนอนต่อดีกว่านะคะคนดี" เธอเป็นใครกันนะ ทำไมถึงมีน้ำใจมาดูแลคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติกันแบบนี้ ทีแรกก็แค่สนใจรูปร่างหน้าตาแต่ตอนนี้แม้แต่นิสัยใจคอของเธอเขาก็อยากรู้เช่นกัน "ก๊อกๆ" "กลับมาเร็วจังค่ะคุณยาย อะ อ้าวคุณ!" "มาแต่เช้าเลยนะครับ" "แน่ละสิคะ น่าสงสารน้องเองเจิลนะคะ มีพ่อก็ไม่ค่อยได้เรื่อง" "อะ อ้าว พูดอย่างนี้ก็หาเรื่องกันสิครับคนสวย" "อี๋ ไม่ต้องมาคนสงคนสวยอะไรเลยนะ คุณควรจะเอาเวลามาใช้กับลูกให้มากกว่านี้นะคะ ไม่ใช่มัวแต่อยู่กับสาวๆ" "ถ้าคุณอยากให้เป็นอย่างนั้นก็มาช่วยผมดูแลตลอดเลยดีไหมครับ สาวๆผมก็จะไม่ยุ่ง" "เชื่อไม่ได้หรอกค่ะ คนอย่างคุณฉันเคยได้ยินชื่อเสียงมานาน" "ทำไมครับ คนอย่างผมมันทำไมเหรอ" "ก็เจ้าชู้ บ้าอำนาจ ไม่มีความเมตตา ไม่มีความ..อุ๊บ" ชายหนุ่มก้มลงไปขโมยหอมแก้มหญิงสาว จนเธอตกตะลึงตาค้างด้วยความตกใจ "กรี๊ดดด คนบ้า คุณมีสิทธิ์อะไรมาหอมแก้มฉันไม่ทราบ กรี๊ดดด" "อื่อๆๆ อ่อยนะๆ" "เบาๆสิคุณ เดี๋ยวลูกตื่นนะ " ชายหนุ่มยกมือปิดปากหญิงสาวเอาไว้เพราะเธอร้องโวยวายไม่เพียงแต่จะทำให้ลูกสาวตัวน้อยของเขาตื่น แต่นั่นอาจเป็นเหตุให้คนทั้งชั้นให้ความสนใจห้องพักผู้ป่วยห้องนี้ หญิงสาวได้สติจึงเงียบเสียงของตนเองลง เธอหันกลับไปมองที่สาวน้อยก็พบว่ายังหลับสนิทอยู่ เธอจึงหันกลับมาเล่นงานชายหนุ่มอีกครั้งโดยไม่ได้ส่งเสียง "โอ๊ยยย โอ๊ยๆคุณ พอก่อน" เธอหยิกเขาที่ข้างเอวของเขา ทำให้เขาเจ็บปวดร้องขอให้เธอหยุด "จำไว้นะว่าคุณจะฉวยโอกาสกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอน ไอ้คนโรคจิต" พอปล่อยมือเธอหนีออกมาจากห้องทันทีเพราะกลัวเขาจะไล่ตาม "อ้าว คุณหนูมาแล้วหรอคะ แล้วหนูคาร่าละคะ" "กลับไปแล้วครับ" "ว้า นมซื้อของมาเยอะแยะเลยเสียดายจัง คุณหนูว่าคุณคาร่าน่ารักใช่ไหมคะ" "ครับ แต่แสบเกินไปหน่อย" "ไม่หรอกมั้งคะ คุณหนูไปทำอะไรให้คุณคาร่าไม่พอใจหรือป่าวละคะ" "ผมหอมแก้มเขาครับ" ชายหนุ่มบอกออกไปตรงๆเพราะมันไม่ใช่ความลับอะไร "ตายจริง บังคับจิตใจหนูคาร่าใช่ไหมคะ" "เห็นผมเป็นคนยังไงครับเนี่ย ไม่ได้บังคับหรอกครับ" "แล้วนี่หนูคาร่ายอมหรอคะ" "ช่วงเขาเผลอน่ะครับ" "นั่นไงนมว่าแล้ว ไปทำอย่างนั้นเกิดหนูคาร่าไม่พอใจไม่อยากมาหาอีก คุณหนูน้อยของนมก็แย่น่ะสิคะเนี่ย" "ยังไงครับ" "ก็คุณคาร่ายินดีที่จะแบ่งบันน้ำนมของพี่สาวเธอให้คุณหนูน้อยดื่มทุกวันไงละคะ" "จริงหรอครับ" "ค่ะ นี่เธอคงจะป้อนจนอิ่มแล้ว คุณหนูน้อยถึงได้นอนหลับพริ้มมีความสุข" "ครับ ผมแอบมองเธออยู่ตอนเธอป้อนครับ" "แปลกๆนะคะ" "แปลกยังไงครับ ไม่คุยกับนมดีกว่า ไปดูลูกก่อนนะครับ" ชายหนุ่มเดินไปนั่งลงข้างเตียงนอนของหนูน้อย สาวน้อยใส่สายน้ำเกลือดูชั่งน่าสงสาร เขาอยากจะเจ็บแทนเสียจริง เขาหอมแก้มหนูน้อยเบาๆ แล้วก็เหมือนน้องเองเจิลเองจะสัมผัสได้จึงยิ้มเบาๆ ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของลูกสาวเพื่อบอกแผนการลับ ซึ่งอยากให้ลูกสาวร่วมมือรวบหัวรวบหางหญิงสาวมาเป็นของคนทั้งคู่ให้ได้ งานนี้ไม่รู้จะรอดหรือล่วง หญิงสาวเดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ไม่ใช่ว่าเป็นครั้งแรกที่ถูกผู้ชายหอม แต่มันรู้สึกแตกต่างจากอดีตที่ผ่านมามาก แฟนเก่าของเธอเธอว่าเธอยังไม่หวั่นไหวขนาดนี้เลย สงสัยจะเป็นเพราะหน้าตาที่หล่อเหลาของเขาละมั้ง แล้วอีกอย่างตอนวัยรุ่นสำหรับเธอมันไม่ใช่ความรักมันเป็นแค่เพียงความหลงใหล เธอยกมือขึ้นมากุมข้างแก้มที่รู้สึกเหมือนมันจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ เห้อเธอต้องไม่หวั่นไหวให้กับผู้ชายอย่างนั้นสิ วันนี้เป็นวันที่น้องเองเจิลสามารถกลับบ้านได้แล้ว วันนี้เธอมีธุระต้องไปจัดการเลยไม่ได้ช่วยคุณยายพาคุณหนูน้อยกลับบ้าน "อ้าว วันนี้คนสวยของผมไม่มาหรอครับ" "หนูคาร่าติดธุระค่ะ" "งั้นเรากลับกันเถอะครับ อยู่โรงพยาบาลนานๆก็รู้สึกไม่ค่อยจะดี" "ค่ะ แน่สิคะก็คุณหนูมีเรื่องฝังใจนี่หน่า" "ขอบคุณที่เข้าใจผมครับ" เมื่อหญิงสาวเธอมีเวลา เธอก็รีบตรงดิ่งมาหาสาวน้อยทันที "มาแล้วค่าา น้องเองเจิลหิวหรือยังคะ" "เริ่มงอแงแล้วล่ะจ้ะหนูคาร่า" "มาค่ะ มาดื่มนมเลยนะคะ" หญิงสาวจัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพ พร้อมทั้งขนน้ำนมสำรองมาให้หนูน้อยดื่มเวลากลางคืนด้วย "หนูคาร่าน่ารักจังเลยนะคะ ยายไม่เคยเห็นใครใจดีเท่านี้มาก่อนแล้วค่ะ" "นั่นก็เวอร์ไปแล้วล่ะค่ะ" "ไม่เวอร์นะคะ เรื่องจริงค่ะ นี่ถ้าหนูคาร่ามีลูกเองคงจะดูแลอย่างดีเลย" "ค่ะ คาร่าก็คิดว่าอย่างนั้นนะคะ แต่คงยังไม่มีหรอกค่ะ ยังหาสามีไม่ได้เลย" "ตายจริง นี่ข่าวดีเลยนะคะ ยายดีใจแล้วก็มีหนุ่มจะแนะนำค่ะ" "ใครกันคะ" แม่นมเดินไปค้นรูปใบหนึ่งมาส่งให้หญิงสาว หญิงสาวจ้องมองก็รู้สึกคุ้นมาก "นี่..." "ทายสิคะ" "คุ้นมากค่ะ ใครน้าน่ารักจัง" "คุณนาธานไงคะ น่ารักสุดๆไปเลย" "ฮ่าๆว่าแล้วเชียวคนอะไรหน้างอได้ขนาดนี้ ว่าแต่ทำไมเขาถึงร้องไห้ละคะ" หญิงสาวหัวเราะชอบใจออกมาเสียงดัง ชายหนุ่มฉายแววหล่อเหลามาตั้งแต่เด็กๆ "คุณหนูโดนบังคับให้ฉีดยาค่ะ คุณหนูน่ะกลัวเข็มมาก ไม่ชอบ อย่าเรียกไม่ชอบเลยค่ะ เรียกเกลียดดีกว่า" "ตัวใหญ่อย่างนั้นทำไมกลัวเข็มไปได้เนี่ย" "คุณหนูเขามีปมค่ะ" "อะ เอ่อ.." "เล่าได้ค่ะ จริงๆก็ไม่ใช่ความลับอะไรอยู่แล้ว" "ค่ะ" "ตอนคุณหนู 8 ขวบ คุณหนูประสบอุบัติเหตุพร้อมกับคุณท่านทั้งสองค่ะ ท่านทั้งสองเสียชีวิตแต่คุณหนูรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ต้องทำการรักษาต่างๆนาๆทำให้คุณหนูของนมที่ดูเข้มแข็งอย่างนั้นก็อ่อนไหวนะคะ" "เสียใจด้วยค่ะ คุณยายเลี้ยงเขามาตลอดเลยหรอคะ" หญิงสาวตอบกลับน้ำเสียงแผ่วเบา ท้ายประโยคหันไปถามคนตรงหน้าสายตาชื่นชม "ใช่ค่ะ เหมือนเป็นลูกเป็นหลานในสายเลือดของยายเลย ถึงยายจะไม่มีลูกหลานจริงๆแต่ยายก็รักคุณหนูจากหัวใจ" "คุณนาธานโชคดีมากๆค่ะที่คุณยายรักเขามากขนาดนี้" "รักมากก็อยากให้เขาเจอคนดีๆไงคะ มีแต่ผู้หญิงหิวเงินเข้ามาเกาะคุณหนูทั้งนั้นเลย" "สักวันคาร่าเชื่อว่าเขาก็คงเจอรักแท้ค่ะ" "ยายก็เชื่อว่ามันจะเป็นจริงค่ะ ถ้าหนูคาร่าจะพิจารณา" "คะ?" "หมายถึงหากหนูจะสนใจคุณหนูของยายบ้างไงละคะ" แม่นมตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "อะ เอ่อ.." "นะคะ พิจารณาหน่อยนะคะ" แม่นมพยายามขอร้องอีกฝ่ายให้ช่วยเห็นใจ "คาร่าไม่ชอบคนเจ้าชู้ค่ะ" "ไม่ได้เจ้าชู้นะคะ แค่เรียกว่ายังไม่เจอคนที่ตรงใจ" "ว้าา คุณยายเข้าข้างเขานี่หน่า" หญิงสาวตอบกลับยิ้มๆ "ฮ่าๆ ขอโปรโมตนิดนึงนะคะคุณคาร่า" แม่นมหัวเราะชอบใจออกมาเบาๆ "ขอเวลาคาร่าทบทวนก่อนนะคะ" "ได้เลยค่ะ นานแค่ไหนก็ทนได้ค่ะ" ทำไมคนบ้านนี้ถึงจู่โจมเธอเหมือนกันเลยนะ เอาซะเธอตั้งตัวไม่ทันเลย คนอย่างเขานะหรอจะมาสนใจผู้หญิงธรรมดาๆอย่างเธอ ไม่ได้เซ็กซี่เหมือนผู้หญิงแต่ละคนที่เขาควง คิดแล้วก็ยิ่งสงสัยไปกันใหญ่ ไม่เอาๆเธอต้องรีบหยุดคิดแล้วนอนพักผ่อนสมองที่เหนื่อยล้ามาทั้งวัน ด้านชายหนุ่มรีบจัดการงานของตนให้เรียบร้อย เพื่อจะได้มีเวลามาอยู่กับนางฟ้าตัวน้อยของเขา เขาขอบคุณแม่นมของตนมากที่ดูแลสาวน้อยอย่างดีเลยในทุกๆวัน แม่นมอายุเยอะแล้วแต่ก็ยังยืนยันว่าจะดูแลเขาต่อจนกว่าจะไม่ไหว เป็นระยะเวลาหลายเดือนแล้วที่เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้ ในทุกๆเช้าเธอจะสละเวลาของตนมาหาสาวน้อยก่อนไปทำงานที่ร้านอาหารของพี่สาว เธอรับหน้าที่เป็นผู้จัดการร้านรวมถึงดูเรื่องของบัญชีรายรับรายจ่ายต่างๆด้วย เอาจริงๆร้านก็เป็นของเธอนั่นแหละเพียงแต่คนออกเงินลงทุนให้คือพี่สาว พี่สาวของเธออยากทำฝันของเธอให้เป็นจริงเท่านั้นเอง "ว่าไงคะคนสวย หม่ำๆหรือยังเอ่ย" "แอ๊ๆ" "หิวหรอคะ คุณยายทำอะไรให้ทานคะวันนี้" "แอ๊" น้องเองเจิลคุยอ่อแอ๊กับหญิงสาวทั้งที่ยังพูดไม่ได้แต่ก็อยากพูดคุย เรียกเสียงหัวเราะจากเธอได้ตลอดเวลา วันนี้มีเมนูแครอทกับฟักทองบดสาวน้อยชอบใจมากๆ ยิ้มหวานขอเพิ่มตลอดเลย "สวัสดีครับ คนสวยของพ่อ วันนี้คุณแม่มาหาแต่เช้าเลยนะครับ" "นะ นี่ อย่ามาโมเมนะ" "อ้าว คุณไม่สงสารน้องเองเจิลหรอครับ น่าสงสารออกนะครับ" หญิงสาวมองตามที่ชายหนุ่มบอกก็ต้องใจอ่อน สาวน้อยส่งสายตาวิบวับมายังเธอ เธอจะไม่หลงได้ยังไงละเนี่ย น่ารักซะขนาดนี้ "ฉันมีเรื่องจะขอคุณค่ะ" "อะไรครับ คุณขออะไรผมก็ให้คุณได้หมดนั่นแหละ" "ไม่ต้องมาหยอดค่ะ ฉันไม่หลงกล ฉันแค่จะขอพาน้องเองเจิลไปที่ร้านด้วยกันวันนี้ พี่สาวฉันอยากเจอแกบ้างค่ะ" "ได้สิครับ ให้นมตามไปช่วยคุณดูละกันนะ" "ขอบคุณค่ะ งั้นฉันจะพาไปเลยนะคะ" "ครับ ผมก็จะขอตัวไปทำงานก่อน เดี๋ยวตอนเย็นผมไปรับกลับเองครับ" "เอาตามนั้นก็ได้ค่ะ" หญิงสาวเดินทางมาถึงร้านก็พบว่ายังไม่ค่อยมีลูกค้ามากมายนัก พี่สาวของเธอแวะมาหาพร้อมกับพาหลานชายมาด้วย กลายเป็นว่าน้องเองเจิลกับหลานชายของเธอเลยมาเล่นกันอย่างสนุกสนาน หลานของเธอสามารถยืนเกาะขอบได้แล้ว ส่วนหนูเองเจิลก็สามารถนั่งเองได้แล้ว เธอรอลุ้นให้สาวน้อยค่อยๆยืนแล้วก็เดินได้ "น่ารักจังเลยลูก น่ารักน่าชัง" "ไม่ดื้อใช่ไหมคะ" "แอ๊" สาวน้อยเขินซบลงที่อกของหญิงสาว เมื่อเริ่มรู้ความน้องเองเจิลก็ตัวติดเธอหนึบ นี่เป็นสาเหตุให้เธอต้องหอบหิ้วสาวน้อยมาด้วย ไม่อยากทิ้งให้ร้องไห้งอแงอยู่ที่บ้านกับแม่นม ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อแสนจะอิจฉาเธอเพราะสาวน้อยติดเธองอมแงม "คาร่า" "คะ" "พี่ขอถามอะไรหน่อยสิ" "ว่ามาเลยค่ะ" "คาร่าคิดยังไงกับคุณนาธาน" "คะ คิดยังไงหรอคะ หมายความว่าไง" "ก็น้องสาวของพี่น่ะ ชอบคุณนาธานเขาหรือป่าวน่ะสิ" "ปะ ป้าวว " "ทำไมเสียงสูง" "เฮ้อ จะบอกพี่ยังไงดีละคะ" "บอกมาเถอะ เราเป็นพี่น้องกันมีอะไรต้องพูดคุยปรึกษากันนะ" "ค่ะ จะว่าชอบก็คงชอบมั้งคะ แต่เขาคงไม่ชอบคาร่าหรอก" "รู้ได้ยังไงละฮึ" "รู้สิคะ สาวๆที่เขาชอบไม่ใช่แบบคาร่าสักนิด" "เอาน่าๆ ถ้าร่างนั้นพี่ก็ไม่รู้แต่ถ้าเรื่องของจิตใจเนี่ย น้องสาวของพี่ชนะขาดลอยเลย" "ฮ่าๆ อย่าอวยกันเลยค่ะ" "สวัสดีครับ ขอขัดจังหวะของสองพี่น้องหน่อยนะครับ" สองสาวหันไปตามเสียง "อ้าว ธีมาได้ยังไงเนี่ย" "กลับมาเมืองไทยเมื่อไรจ้ะเนี่ย" "มาได้ครึ่งปีแล้วครับพี่มิเชล" "มานั่งก่อนสิ สั่งอะไรดี เราเลี้ยงเอง" "โอ้โห้โชคดีจังมาถึงเจ้าของร้านก็เลี้ยงเลย" "แน่นอนสิ เพื่อนมาก็ต้องต้อนรับน่ะจริงไหมละ" "จริงครับ" "อร่อยจัง ว่าแต่นั่นลูกพี่มิเชลหรอครับ แต่ทำไมตัวติดกับคาร่าจัง" "อ่อ ไม่ใช่หรอกจ้ะ ลูกพี่คนนู้นตั้งหาก เป็นผู้ชายจ้ะ ส่วนนั่น..เรื่องมันยาว" "มีอะไรให้ช่วยไหมคาร่า สาวน้อยคุณลุงขออุ้มหน่อยสิครับ" สาวน้อยเกาะหญิงสาวหนึบไม่ยอมปล่อย หญิงสาวเองก็งงๆกับอาการของสาวน้อยเช่นกัน "ฮ่าๆ แกคงจะกลัวน่ะค่ะ ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน" หญิงสาวนั้นพยายามพูดแก้ต่างให้ "อ่อ ครับ ว่าแต่...สาวน้อยคนนี้เป็นลูกใครหรอครับ" ชายหนุ่มถามออกไปด้วยความสงสัย "เป็นลูกของ..." "ผมเองครับ ผมนาธานเป็นพ่อของน้องเองเจิล" ชายหนุ่มผู้เฝ้ามองผู้ชายคนหนึ่งที่ตามตื้อหญิงสาวที่เขาชอบถึงกับควันออกหูเมื่อไอ้หมอนี่ยังพยายามที่จะแยกลูกสาวเขาออกจากอกของเธอให้ได้ แต่ลูกของเขาก็ถือว่าทำได้ดีที่ขัดขืนไม่ยอมให้อุ้ม "คุณนาธาน! ทำไมมาก่อนเวลาละคะ" "ก็มารับคุณกับลูกกลับบ้านไงครับ" ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงอบอุ่น "ลูกอะไรกันครับ ผมไม่เคยได้ยินว่าคาร่าแต่งงานมีครอบครัวแล้ว" "อะ เอ่อ นั่นก็จริงค่ะ คาร่ายังไม่ได้แต่งงาน" "นั่นไงว่าแล้วเชียว แม่เด็กไปไหนละครับคุณนาธานถึงต้องให้คาร่าคอยดูแล" "..." "คุณจะอยากรู้ไปทำไม" "แน่นอนสิครับ เพราะผมจะเดินหน้าจีบคาร่าแล้ว" ชายหนุ่มบอกกับอีกฝ่ายตรงๆอย่างไม่คิดจะปิดบัง "ไม่ได้!" "ทำไมจะไม่ได้ คุณไม่ได้เป็นอะไรกับคาร่านี่" ประโยคนี้มันตอกย้ำเขาเสียจริง เขาไม่เคยต้องเสียหน้ามาก่อนเลยนะ หญิงสาวเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ค่อยจะดีจึงพยายามเปลี่ยนเรื่องและเดินหนีไปหาพี่สาวทันที ทั้งสองจ้องมองกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ วันนี้คงได้เกิดศัตรูใหม่หนึ่งคู่แล้วล่ะ หญิงสาวแค่คิดก็ปวดหัวเสียจริงๆ สาวน้อยกวักมือเรียกผู้เป็นพ่อให้มาหา เขารีบเดินไปทันที ทิ้งให้อีกคนมองตาม "คิดถึงพ่อใช่ไหมลูก พ่อก็คิดถึงครับ" ชายหนุ่มก้มลงไปหอมแก้มสาวน้อยทำให้เหมือนหอมเธอไปด้วยเพราะอยู่ใกล้ชิดกัน หญิงสาวใจเต้นระรัว แก้มเริ่มขึ้นสี "ขยับออกไปได้แล้วค่ะ คุณใกล้ฉันมากเกินไปแล้วนะ" หญิงสาวกระซิบแกมดุชายหนุ่ม "โธ่ ลูกแค่อยากอยู่ใกล้ๆพ่อกับแม่ไงครับ" ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ "คนฉวยโอกาสสิไม่ว่า" หญิงสาวตอบกลับหน้างอ เขาเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจที่สุดเลย "ฮ่าๆ ผมยอมโดนคุณว่าตลอดชีวิตเลยครับถ้าได้อยู่ใกล้ๆกับคุณแบบนี้" ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจเสียงดัง หากวันหนึ่งหญิงสาวตัดสินใจจะอยู่เคียงข้างกับเขาก็คงจะดีไม่น้อย ตึกตักๆ ตึกตักๆ ใจน้อยๆของเธอหวั่นไหวมากมายเหลือเกิน เธอจะทำอย่างไงดีนะ