“วันที่น้ำค้างไปดูภาพที่หอศิลป์พ่ะย่ะค่ะ ตอนแรกน้องแค่ชอบๆ รู้สึกว่าเธอน่ารัก แต่พอได้กอด ได้จูบกลับรู้สึกว่าเธอคือคนที่น้องรอ คนที่จะทำให้ชีวิตของน้องเต็มได้ด้วยเสียงหัวเราะและความสุข ท่านพี่เชื่อไหมว่าบรรดานักท่องเที่ยวทั้งหลายที่มาชมภาพวาดของน้อง ไม่มีใครมองภาพวาดภาพที่น้องนั่งกอดของเล่นมองท่านพี่ทั้งสอง แล้วร้องไห้น้ำตาหยดเป็นทางสักคน ทุกคนล้วนแต่พูดว่าภาพนี้สวยงดงาม ลงรายละเอียดสีแสงและเงาได้ชัดเจนไม่มีที่ติ แต่ไม่มีใครสักคนที่จะพูดว่าสงสารเด็กน้อยคนที่นั่งกอดของเล่น น้ำค้างเป็นคนแรกที่ร้องไห้ ให้กับภาพวาดภาพนี้ แถมเธอยังมองออกด้วยว่าแม้น้องจะเศร้าเสียใจมากเพียงใด ที่ไม่ได้ไปนั่งฟังนิทาน แต่สายตาของน้องก็ยังเปี่ยมไปด้วยความจงรักภักดีที่มีต่อท่านพี่และพระบิดาเสมอ”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายองค์เล็กแห่งราชวงศ์ประดับไปด้วยรอยยิ้ม ขณะได้พูดถึงสาวน้อยแสนหวานที่เข้าถึงจิตใจของเขา แค่เพียงได
