“รอนานไหมคะ”
เสียงหวานใสของไอรดา ที่เดินก้าวขาเรียว ๆ เข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องรับรองที่พาทิศนั่งอยู่ เธออยู่ในชุดแซกสั้นผ้าชีฟองสีชมพูโอรสบางเบา ขับผิวขาว ๆ ของเธอให้ดูโดดเด่น ราวกับร่างกายเปล่งประกายความออร่าออกมาได้เอง ผมรวบตึงก่อนหน้านี้ถูกปล่อยสยายดัดเป็นลอน คาดด้วยที่คาดผมเล็ก ๆ ประดับด้วยผีเสื้อรูปคริสตัล
แต่ใด ๆ รอยยิ้มหวาน ๆ บนใบหน้ารูปไข่ของเธอต่างหาก ที่ดึงเอาภวังค์ของพาทิศที่หลุดลอยไปในอดีตก่อนหน้านี้กลับมาอยู่กับความเป็นจริงบนใบหน้าสวยหวานของไอรดา แต่ทว่ากลับถูกดึงให้จมในภวังค์ในความสวยของเธออีกครั้ง
“คะ? รอนานไหม”
ร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหรูไม่ตอบ ส่งผลให้ไอรดาต้องถามเขาย้ำเป็นรอบสอง
“ฮะ แฮ่ม ไม่นานครับ” เสียงกระแอมในลำคอเล็กน้อยเพื่อดึงภวังค์ของตัวเองให้กลับมา ก่อนที่เขาจะขยับตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ส่งผลให้ในรอบนี้ไอรดาเป็นฝ่ายชะงักแทน
คนขับรถที่เธอจ้างมา
