รุ่งเช้า
ไอรดาลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะพบว่าตัวเองก็เป็นฝ่ายนอนกอดเขาเช่นกัน แต่..
เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ไม่กล้าแม้แต่จะกรีดร้องเหมือนตอนแสดงหนัง พอเจอสถานการณ์จริงได้แต่นอนตัวแข็งทื่อจนทำอะไรไม่ถูก
โชคดีที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ แต่ที่โชคร้ายคือดันจำคล้ายว่าตัวเองเป็นฝ่ายดึงมือใครสักคนเอาไว้ และที่ร้ายสุดคือจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรที่น่าอายออกไปบ้าง
นึกเท่าไหร่…ก็นึกไม่ออก~
ช่วงเวลาที่สับสนว่าควรจะทำยังไงดี อยู่ๆ ชายหนุ่มที่นอนกอดกันอยู่ก็ตื่นขึ้น ไอรดาต้องแกล้งหลับต่อ ไม่ใช่อะไรเธออายจนไม่กล้าสู้หน้า
“ยังไม่ตื่นอีกเหรอ”
เสียงทุ้มจากคนตรงหน้าพูดขึ้น พร้อมกับที่เขากำลังขยับท่อนแขนออกจากเอวบางของเธอ เขาทำอย่างกับกลัวเธอตื่น หารู้ไม่ว่าตื่นก่อนเขาไปตั้งหลายนาทีที่แล้ว
รอให้เขาขยับตัวออก แต่ทว่าเขากลับไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น ยังคงปล่อยให้เธอนอนหนุนแขน และนอนอยู่แบบนั้นนิ่ง ๆ เหมือนว่าเขากำลั
