ทะลุมิติมาเป็นแม่หัวใจแกร่ง ยุค 80

บทที่ 5 อยากได้ของคนอื่น

เมืองกุ้ยโจว มณฑลเจียงซี หมู่บ้านอิงซู

พนักงานไปรษณีย์ขี่รถมาจอดหน้าบ้าน ร้องเรียกให้คนในบ้านออกมารับจดหมาย

“มีใครอยู่ไหม มีจดหมายมาส่งครับ”

กุ้ยจื่อหลงอยู่บริเวณบ้านพอดีจึงเดินออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นไปรษณีย์จึงคิดว่านี่คงเป็นจดหมายของลูกสาว แม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีจดหมายของกุ้ยหนิงอันส่งมาบอกว่าได้งานทำแล้วก็ตาม

ตัวเขาและภรรยายังคงเฝ้ารอจดหมายของลูกอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าการใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงของอันอันนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง จะอยู่จะกินอย่างไร มีคนรังแกลูกสาวเขาหรือเปล่า ความกังวลของพ่อแม่นั้นย่อมมีเวลาลูกห่างไกลจากอก

ทว่าพอเห็นว่าไปรษณีย์มาส่งจดหมาย เขากลับไม่คิดถึงเรื่องเงินที่ลูกสาวส่งกลับมา หวังเพียงว่าจะรับรู้ความเป็นอยู่ของเธอก็พอ

“ผมกุ้ยจื่อหลงครับ ไม่ทราบว่าจดหมายมาส่งถึงใครครับ”

“เช่นนั้นไม่ผิดครับ หน้าซองจ่าถึงคุณกุ้ยจื่อหลง ในนี้มีธนาณัติอยู่ด้วยนะครับ การไปรับเงินไม่ทราบว่ารู้แล้วใช่หรือไม่ว่าต้องเอาเอกสารไปด้วย”

ไปรษณีย์คิดว่านี่คงเป็นธนาณัติที่ลูกของชายตรงหน้าส่งมาให้ เขาจึงอธิบายเรื่องการไปรับเงินให้อีกครั้งจะได้ไม่มีความผิดพลาด

“ใช่ครับ นี่จดหมายของลูกสาวผมเอง ต้องขอบคุณมากเลยนะครับที่บอกวิธีการไปรับเงิน”

กุ้ยจื่อหลงขอบคุณอีกครั้งก่อนจะเซ็นเอกสารรับจดหมายมา ใบหน้าของชายวัยกลางคนได้แต่ยิ้มและกอดจดหมายไว้แน่น เขาไม่ได้ดีใจที่มีธนาณัติมาด้วยกันกับจดหมาย แต่เขาดีใจที่จะได้อ่านความเป็นอยู่ของลูกสาวที่อยู่ห่างไกลในเวลานี้

“ใครมาเหรอพี่หลง ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีคนมาบ้านเรา” จางหานวางงานในครัวหลังจากที่ได้ยินเสียงเหมือนสามีคุยกับใครที่หน้าบ้าน

“ไปรษณีย์น่ะ อันอันส่งจดหมายมาให้พร้อมกับส่งเงินมาให้ด้วย ไม่รู้ว่าลูกลำบากหรือเปล่า ความจริงแล้วไม่ต้องส่งมาก็ได้ พี่เป็นห่วงลูกจังเลย”

“นั่นสิพี่หลง อันอันของเราเพิ่งได้งานทำ ดูแล้วเงินเดือนไม่น่าจะรับเต็มเดือน หากลูกส่งมาให้เราแบบนี้ลูกจะเอาอะไรกินอะไรใช้ จะพอหรือเปล่า”

หัวอกคนเป็นพ่อแม่ย่อมต้องเป็นกังวลเมื่อลูกห่างอก ยิ่งอันอันของพวกเขาเพิ่งจะทำงานได้ไม่เต็มเดือน กลับส่งเงินมาให้ทางบ้านเช่นนี้ แล้วจะพอใช้หรือไม่

จากนั้นสองสามีภรรยาจึงเดินเข้าบ้านเพื่ออ่านจดหมายของกุ้ยหนิงอัน

กุ้ยจื่อหลงยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าอันอันของเขามีเพื่อนที่ดีและมีคนคอยยช่วยดูแล แต่เมื่อเห็นตัวเลขในธนาณัติเขาแทบสิ้นสติ เงินตั้งยี่สิบหยวนมันไม่มากเกินไปเหรอ

“เงินยี่สิบหยวนมันไม่มากไปเหรอพี่หลง แล้วอันอันของเราจะพอใช้หรือเปล่า” จางหานเอ่ยถามสามีของตน เงินยี่สิบหยวนนั้นไม่น้อยเลย ส่งกลับมาบ้านมากขนาดนี้แล้วอันอันของเธอจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง

“มันก็มากอยู่ ในเมื่อลูกส่งมาแล้วย่อมต้องแบ่งเก็บไว้ใช้บ้างแล้ว อย่างนั้นเราใช้เท่าที่จำเป็นก็พอ ส่วนที่เหลือเก็บไว้ให้อันอัน เผื่อวันไหนลูกเดือดร้อน พี่จะได้ส่งกลับไปให้ลูกไงล่ะ”

เมื่อคิดว่าเงินก้อนนี้มันมากไป ชาวบ้านชนบทเช่นพวกเขาเดือนละสามสี่หยวนก็มากพอแล้ว อีกทั้งต่อให้ตอนนี้รัฐจะเปิดการค้าเสรีหาซื้ออาหารได้ง่ายกว่าเมื่อหลายปีก่อน แต่สำหรับครอบครัวเขา การที่จะซื้อเนื้อหมูหรืออาหารดี ๆ มากินนั้นค่อนข้างจะน้อยนักที่จะทำ

หากวันไหนชาวบ้านรวมตัวกันขึ้นเขา นั่นคือเขาจะตามไปด้วยเพื่อจะได้มีเนื้อมาให้ลูกและเมียกิน

จางหานพยักหน้ารับกับคำพูดของสามี อย่างไรเงินก้อนนี้หลังจากใช้จ่ายแล้ว เธอจะเก็บไว้ให้อันอัน เผื่อวันไหนที่อันอันลูกสาวของเธอเดือดร้อนหรือต้องการใช้เงินจะได้ไม่ลำบาก

สองสามีภรรยายิ้มให้กันอย่างมีความสุข เมื่อคิดว่ากุ้ยหนิงอันคงจะมีความเป็นอยู่ที่ปักกิ่งไม่ลำบาก

ทว่าความสุขและสงบกลับมีไม่นานเพราะบ้านใหญ่รู้ว่าบ้านรองมีไปรษณีย์มาถึงหน้าบ้านย่อมต้องเป็นจดหมายจากกุ้ยหนิงอัน รวมถึงเด็กบ้านั่นต้องส่งเงินมาให้

ตั้งแต่กุ้ยหนิงอันหนีหายไปบ้านใหญ่กุ้ยแทบล้มละลาย เนื่องจากต้องค*****นสินสอดที่รับมาแล้วจากพ่อม่ายคนนั้นทั้งหมด ทำให้ตอนนี้บ้านใหญ่จึงมีเงินเหลืออยู่น้อยนิดและนั่นไม่รู้ว่าจะส่งหลาน ๆ เรียนได้อีกนานแค่ไหน

“เจ้ารอง แกออกมานี่เดี๋ยวนี้นะ ลูกสาวตัวดีของแกส่งเงินมาให้แล้วใช่ไหม แกแบ่งมาให้ฉันเสียดี ๆ” แม่เฒ่ากุ้ยมาพร้อมกับสะใภ้ใหญ่ เธอยืนเท้าเอวตะโกนเสียงโหวกเหวกอย่างไม่อายชาวบ้าน

“น้องรออยู่ในบ้านนะ พี่ออกไปคุยกับแม่เอง”

กุ้ยจื่อหลงบอกกับภรรยา เขาเตรียมจะลุกขึ้นเดินมาหน้าบ้านกลับโดนจางหานดึงแขนเสื้อไว้

“พี่หลง พี่รีบเอาธนาณัติไปซ่อนก่อน เรื่องนี้พี่ให้ฉันจัดการเถอะ ยังไงต่อให้เราแยกบ้านแต่เรายังไม่ได้ตัดขาดบ้านใหญ่ เกิดมีเรื่องกันให้ฉันที่เป็นลูกสะใภ้กลายเป็นคนอกตัญญูเองดีกว่า

ตั้งแต่อันอันหนีเรื่องแต่งงานในครั้งนั้นไป บ้านใหญ่จ้องหาเรื่องพวกเราไม่หยุดหย่อน หากยังเป็นแบบนี้เมื่อไหร่อันอันจะกลับมาอยู่กับพวกเราล่ะพี่หลง”

จางหานให้เหตุผลกับสามี หากพี่หลงของเธอออกไปรับหน้า ไม่วายจะถูกสาดโคลนหรือถูกตราหน้าว่าเป็นคนอกตัญญูอีกแน่ เรื่องนี้เธอจึงขอจัดการเอง

กุ้ยจื่อหลงใบหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย เขาเป็นสามีเป็นหัวหน้าครอบครัว เรื่องแค่นี้จะให้ภรรยาออกหน้าได้อย่างไร ยิ่งพี่สะใภ้ใหญ่มาด้วยเขากลัวว่าภรรยาจะถูกทำร้าย

“เมียพี่ไม่ใช่ลูกพลับนิ่ม อยู่ที่ฉันจะสู้หรือเปล่าเท่านั้นเอง หากครั้งนั้นฉันกับพี่ลุกขึ้นสู้ และอันอันไม่ขอไปทำงานที่ปักกิ่ง วันนี้เราทั้งหมดคงได้อยู่กันพร้อมหน้า”

เมื่อคิดถึงกุ้ยหนิงอันลูกสาวที่ต้องห่างอก กุ้ยจื่อหลงจึงพยักหน้าแต่ยังไม่ยอมให้จางหานออกไปคนเดียว เขารีบวิ่งเอาธนาณัติไปซ่อนอย่างมิดชิด ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับจางหานเพื่อเผชิญหน้ากับบ้านใหญ่

“แม่สามีมาถึงที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

จางหานเอ่ยถามพร้อมกับปรายตามองสะใภ้ใหญ่ คงเป็นพี่สะใภ้ตัวดีที่ไปบอกเรื่องไปรษณีย์มาบ้านของเธอแน่ ไม่อย่างนั้นแม่สามีเธอจะมารวดเร็วขนาดนี้เชียวเหรอ

“น้องสะใภ้พูดแบบนี้ได้ยังไง แม่สามีจะมาบ้านรองมันผิดแปลกมากหรือไง” สะใภ้ใหญ่จีบปากจีบคอพูด จนจางหานอยากจะเอาอะไรยัดปากเสียเหลือเกิน

“เมื่อครู่นี้ฉันเห็นว่าไปรษณีย์มาที่นี่ นี่ก็ผ่านต้นเดือนมาไม่นาน นังเด็กหนิงอันส่งเงินมาใช่ไหม พวกแกรีบเอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้”

เสียงของแม่เฒ่ากุ้ยไม่เบาเลย ทำให้ชาวบ้านที่อยู่แถวนี้และเดินผ่านไปมาต่างก็หยุดมองด้วยความสงสัยผสมกับความอยากรู้อยากเห็น

เพราะตั้งแต่ที่บ้านใหญ่บ้านรองทะเลาะกันเมื่อเดือนก่อน สะใภ้ทั้งสองบ้านเจอกันเมื่อไหร่คล้ายจะมีเรื่องกันตลอดเวลา

ครั้งนี้มีแม่เฒ่ากุ้ยมาถึงบ้านลูกชายคนรอง ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่

“อันอันเพียงส่งจดหมายมาเท่านั้น ต่อให้ส่งเงินมาจริงแต่แม่สามีเกี่ยวอะไรด้วย ในหนังสือแยกบ้านบ้านรองต้องส่งเงินให้แม่สามีเพื่อสื่อถึงความกตัญญูเป็นจำนวนเงินสองหยวน

แต่ถ้าไม่มีเงินต้องส่งข้าวสารห้าชั่ง แต่เวลานี้ยังไม่ครบกำหนดไม่ใช่หรือไงคะ แม่สามีจะมาวุ่นวายอะไรกับจดหมายของอันอันที่ส่งมา”

ร้อยวันพันปีชาวบ้านไม่เคยเห็นจางหานสะใภ้รองบ้านกุ้ยจะยอกย้อนแม่สามีเช่นนี้มาก่อน อย่างมากเพียงปะทะฝีปากกับสะใภ้ใหญ่เท่านั้น

แม่เฒ่ากุ้ยและสะใภ้ใหญ่แทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินคำยอกย้อนของสะใภ้รอง

“ไม่ใช่เพราะลูกสาวหล่อนเหรอที่ทำให้บ้านใหญ่แทบจะล่มจม”

“เกี่ยวอะไรกับอันอัน ในเมื่อเรื่องทั้งหมดบ้านใหญ่ก่อขึ้นมาเอง”

จางหานโต้กลับทันควันไม่ปล่อยให้สะใภ้ใหญ่พูดอยู่ฝ่ายเดียว

คราวนี้แม้แต่กุ้ยจื่อหลงยังอดทึ่งกับภรรยาของตนเองไม่ได้ นี่คือสัญชาตญาณของคนเป็นแม่สินะ เมื่อลูกถูกรังแกจึงกางปีกปกป้อง