กุ้ยหนิงอันทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอคำตอบกลับที่หนักแน่น แต่จะให้เธอคิดใช้ชีวิตร่วมกับพ่อของลูกเวลานี้เธอก็ทำไม่ได้
ด้วยยุคสมัยที่เธอจากมาการท้องก่อนแต่งหรือการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวนั้นมีถมเถไป แต่ถ้าต้องอยู่ร่วมกับคนที่ไม่ได้รักเธอก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
“แล้วแต่คุณเถอะค่ะ แต่เรื่องบอกความจริงลูกว่าคุณเป็นพ่อนั้นฉันขอเวลาอีกหน่อยได้หรือไม่ เวลานี้ฉันยังไม่พร้อมจริง ๆ”
คล้ายกับเป็นคำขอร้องที่ออกจากปากของกุ้ยหนิงอัน จิ้งเจี้ยนซาแม้จะไม่ยินยอมแต่ก็พยักหน้าตกลง อย่างน้อยเขาควรให้เวลาเธอและลูกเช่นกัน
จากนั้นทั้งสองจึงออกมาจากห้องทำงานด้วยท่าทางปกติคล้ายกับเพิ่งพูดคุยเรื่องงานปกติ หลังจากกินอาหารเสร็จจิ้งเจี้ยนซาจึงขอตัวกลับไปทำงาน
“นังหนิงอัน!”
เสียงเรียกราวกับโกรธมาสิบชาติดังโหวกเหวกอยู่หน้าร้าน และเสียงนี้ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน แต่เป็นเสียงของกุ้ยฟางหลินนั่นเอง
เพราะบ้านใหญ่ต้องหาเงินเข้าบ้านเพรา
