Varlığın bahar getirdi yüreğime. Çiçek çiçek açtın benliğimde.
“Hadi Özgür o koltuk değneklerine ihtiyacın yok biliyorsun. Daha önce yaptığımız gibi onları at ve bana doğru yürü. Kocaman çikolatalı pasta içeride seni bekliyor, hadi canım.”
Özgür minik dudaklarını şişirerek Hazan’a baktı. Kolundaki dijital saat iki saattir hiç aralıksız çalıştıklarını gösteriyordu. Ameliyat olurken uyanır uyanmaz yürüyeceğinin hayalini kurmakla ne büyük bir aptallık yapmıştı. Devamlı ama devamlı çalışıyordu. Koltuk değnekleriyle yürümek, tekerlekli sandalyede olmaktan çok daha iyiydi ama artık onlardan da kurtulmak istiyordu. Herkes sabırsız olduğunu söylüyordu. Oysa yıllardır o sandalyedeydi ve yeteri kadar sabretmişti. Her gün çalışıyorlardı. Doktora söz verdiği gibi çalışmalarını, günlük egzersizlerini
