ตอนที่ 7 สามีคะ…

1380 Words

หลินหลินสำรวจชุดกับใบหน้าที่แต่งอย่างประณีตอย่างพึงพอใจ ชุดกี่เพ้าสั้นแขนกุด ตรงหน้าอกถูกเปิดราวกับชุดหญิงในโรงน้ำชา ตอนแรกโมโหจนเลือดขึ้นหน้าที่อันเมิ่งเหยาหาทางกลั่นแกล้งร่างนี้ทุกทาง ถึงขนาดให้แต่งตัวแบบนี้รับแขก คอยเสิร์ฟน้ำเตรียมอาหาร ไอ้พวกที่มาเยี่ยมก็หวังเคลมเธอทั้งนั้น น่าโมโหที่สุด! หญิงสาวสลัดความขุ่นมัวทิ้ง เธอแอบลอบมองท่าทางเย็นชาของสามีด้วยใจเต้นรัว เขาขอไปล้างหน้าในห้อง หลินหลินจึงไม่ได้ตามติดเขาทุกฝีก้าว อย่างไรเสียเขาก็ไม่รอดหรอก เธอไม่ปล่อยโอกาสหลุดมือแน่… “เปลี่ยนชุด” เรือนกายใหญ่ออกมาจากห้องน้ำ เขามองสำรวจภรรยาครู่หนึ่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจร้อนออก จากนั้นสั่งเสียงห้วน หลินหลินแอบหน้าชาเพราะอีกฝ่ายไร้ทีท่าสนใจ เขาคงไม่คิดว่าเธออ่อยหรอกนะ ฮือ แบบนั้นก็แย่สิ เขาต้องมองเธอในทางไม่ดีแน่เลย “ไม่ได้หรอกค่ะ แม่สามีสั่งไว้ว่าเวลามีแขกหรือคนสำคัญมาที่บ้าน หนูต้องใส่ชุดพวกนี้” หญิงสาวหาทางเอาตัวรอด เธอพูดทุกอย่างตามที่เห็นในความทรงจำ แม่เลี้ยงสามีแทบจะถวายเธอให้พวกที่ชอบมาเยี่ยม โดยเพราะฉางเกอ ชายสูงวัยที่มักไปมาหาสู่กับอันเมิ่งเหยา ตาเฒ่าหน้าตาเจ้าเล่ห์นั่นลวนลามจางลี่หลินหลายครั้ง โดยที่คนในบ้านไม่ช่วยเหลือ “…” คนฟังถึงกับเงียบมองชุดที่ภรรยาสวมใส่ “สามีคะ…หนูขอไปเช่าห้องอยู่ได้ไหมคะ” หลินหลินบีบน้ำตาอ้อนวอนเขา “อยู่ที่นี่มีปัญหาอะไร” ไป๋ถังซานมองภรรยาตัวน้อยอย่างกดดัน การย้ายออกไปอยู่ตามลำพังไม่เท่ากับขอหย่าร้างเหรอ ผู้หญิงตัวคนเดียวจะใช้ชีวิตอย่างไร เมืองนี้ไม่ได้มีคนมากเหมือนปักกิ่งก็จริง แต่ผู้คนที่นี่ก็นับว่ามากหน้าหลายตา เล่ห์เหลี่ยมมากไม่ต่างกัน หากจางลี่หลินเจอคนไม่ดีจะเอาตัวรอดได้เหรอ เธอเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบเก้าปีเท่านั้น เขาจำได้ดีว่าสามปีก่อน เธอนั้นใสซื่ออ่อนต่อโลกแค่ไหน คนอื่นแกล้งจนตกน้ำยังไม่รู้ตัว “ฮึก” หลินหลินส่ายหน้าทว่าน้ำตาไหลพราก การแสดงเธอมันชั้นยอดอยู่แล้ว หลินหลินเป็นเด็กเอ็นระดับวีวีไอพีเชียวนะ ความสตอขอบอกว่าเกินร้อย “จะเล่าหรือร้องไห้!” เสียงดุดันคล้ายไม่สบอารมณ์ ความเครียดจากการคิดเรื่องภรรยา ส่งผลให้เขาเผลอเสียงดังใส่เธออย่างลืมตัว เขาไม่ชอบเลยที่เธอทำเหมือนหวาดกลัว รังเกียจ และหนีหน้าทุกครั้ง แต่ก่อนเขาพยายามทำใจเพราะจางลี่หลินยังเด็ก ทว่าตอนนี้เธอโตแล้วแทนที่จะรู้สถานะ กลับกล้ามาขอออกจากบ้าน แบบนี้ต่างจากขอเลิกตรงไหนกัน หรือจางลี่หลินพบเจอชายอื่นกันนะ! ยิ่งคิดใบหน้าไป๋ถังซานยิ่งมืดครึ้ม จนหลินหลินสัมผัสถึงความรังสีอำมหิตได้ เอ้า! ไอ้ผัวมันไม่หลงกลอ่ะ สกิลเธอตกหรืออย่างไรนะ หลินหลินชักเริ่มหวั่นใจ “ขอโทษค่ะ ฮึก รอให้ท่านนายพลใจเย็นก่อนหนูค่อยคุยก็ได้” อุตส่าห์บีบน้ำตา หลินหลินค่อย ๆ เช็ดน้ำตาออกก่อนจะรีบเผ่นกลับห้อง สถานการณ์ไม่ค่อยดี เธอควรไปตั้งหลักก่อน ร่างงามถอยหนีเมื่อเห็นท่าไม่ค่อยดี “เดี๋ยวก่อน” เสียงห้วนจัดเอ่ยรั้งภรรยา “คะ” หลินหลินหันกลับมาก้มหน้ามองสามี เธอรู้สึกกลัวแทบตัวสั่น “ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะเสียงดังใส่” นายพลหนุ่มเดินมาตรงหน้าภรรยาพร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อนโยน อุ๊ย! ผัวง้อหรือเปล่านะ “คุณแม่กับน้องสาวสามีแกล้งหนู หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” ใจดวงน้อยเต้นระส่ำ เธอไม่เคยรู้สึกลุ้นอะไรเท่านี้มาก่อน “เล่ามาทั้งหมด” เขายังคงตั้งใจฟังโดยไม่แสดงทีท่าใด ๆ ออกมา “สามีคะ หนูขอไปอยู่ที่อื่นเถอะนะคะ ที่นี่ไม่มีใครอยากให้หนูอยู่ ฮึก หนูสู้รบกับคนอื่นไม่ไหว” ออดอ้อนก็แล้ว มารยาใส่ก็แล้ว คงต้องวิธีบีบน้ำตาเป็นอันดับสุดท้าย ถ้าเห็นเมียร้องไห้ขนาดนี้ยังเฉย เธอขอออกจากบ้านนี้ไปพร้อมเงินดีกว่า อย่างไรเสียก็สร้างเนื้อสร้างตัวได้ “สู้กับอะไร!” น้ำเสียงนั้นห้วนขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า หลินหลินเผลอกัดริมฝีปาก มือสองข้างประสานกันแน่น ทุกกิริยาท่าทางล้วนตกอยู่ในสายตาคมกริบ ความอึดอัด อัดอั้นที่ภรรยาแสดงออกมากำลังสร้างความทรมานให้กับเขา “นอกจากงานในบ้านทุกอย่างที่ต้องทำ แม่สามีมักจะมีแขกมาเยี่ยมบ่อยครั้ง ท่านชอบบังคับให้หนูใส่ชุดพวกนี้ต้อนรับ บางคนชอบมองหนูด้วยสายตาน่ากลัว ผู้ชายเหล่านั้นลวนลาม พอหนูไม่ทำตามแม่สามีกับน้องสาวก็ทำร้าย” เธอเล่าทุกอย่างที่จดจำได้ สาบานได้เลยว่าทุกอย่างที่เล่าล้วนเป็นความจริง ที่ร่างนี้เคยพบเจอ อันเมิ่งเหยาไม่เพียงทำร้ายและใช้งาน แต่หลายครั้งชอบพาผู้ชายเข้ามาภายในบ้าน “เชื่อหนูไหม” หลินหลินเล่าจบก็ถามออกไปด้วยความกังวล การเล่าแบบไม่มีหลักฐานล้วนไม่น่าเชื่อถือ “อย่างนั้นไปอยู่ปักกิ่งกับฉัน” เจ้าของเรือนกายใหญ่ตอบอย่างหนักแน่น เขาลูบหัวภรรยาด้วยความรู้สึกผิดและที่มากมายกว่านั้นคือ ภรรยาของเขาน่าสงสาร… “จริงเหรอคะ ห้ามหลอกหนูนะคะ งื้อออ สามีใจดีกับหนูที่สุด” หลินหลินกระโดดกอดไป๋ถังซานอย่างลืมตัว หน้าอกอวบเกินมาตรฐานเบียดเข้ากับแผงอก วงแขนแกร่งไม่ได้โอบกอดกลับ ไป๋ถังซานตัวแข็งทื่อเพราะไม่เคยใกล้ชิดภรรยามาก่อน นอกจากช่วยเธอจมน้ำ เขาไม่เคยมีโอกาสได้แตะต้องผิวกายคนตัวเล็กอีกเลย ชาติก่อนเธอมันโง่เองโทษใครไม่ได้! สามีใจดีและเชื่อใจขนาดนี้ทิ้งเขาได้ลงคอ… “อื้ม ฉันอยากอาบน้ำ” ไป๋ถังซานดันร่างนุ่มนิ่มให้ออกห่างจากตัว ความทรงจำในอดีตเตือนเขาว่าอย่าได้เผลอใจ ภรรยายังเด็ก การกระทำหลายอย่างยังไม่ผ่านกระบวนการคิดที่ดีพอ ทว่าสิ่งที่คิดต้องสะดุดลง ภรรยาดันร่างเขาให้นั่งบนเตียง ส่วนเธอย่อตัวลงตรงหน้า “สามีให้หนูถอดให้นะคะ” เธอมองเขาด้วยแววตาใสซื่อราวกับไม่ได้คิดสิ่งใด ทั้งที่คิดเรื่องราวทะลึ่งอยู่เต็มหัว ไป๋ถังซานกลืนน้ำลายมองภรรยาที่กำลังคุกเข่าลงตรงหน้า ชุดกี่เพ้าสีแดงสั้นแค่คืบส่วนตรงหน้าอกเปิดออกให้เห็นอกอวบชิดขาวผ่อง ใครกันออกแบบชุดนี้มาขายให้แก่จางลี่หลิน ภรรยาตัวน้อยกำลังทำให้ร่างกายเขาร้อนฉ่า “อื้ม ไม่รังเกียจคนหน้าตาอัปลักษณ์อย่างฉันเหรอ” “…” เธอส่ายหน้ารัว “มานี่” มือใหญ่ตบลงบนตัก ร่างน้อยค่อย ๆ ลุกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะทิ้งตัวลงบนตักแกร่ง “หนูไม่มีทางรังเกียจสามีตัวเองหรอกค่ะ” มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขา “เมื่อก่อนเธอวิ่งหนีกระทั่งเงาฉัน” ใบหน้าเรียบเฉยกล่าวราวกับไม่ใส่ใจ ทว่าหลินหลินรู้ดีว่า สามีนั้นรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของเธอในอดีต “ไม่ใช่สักหน่อย หนูอยากเจอแต่ถูกห้ามไม่ให้ไปยุ่งกับสามี หนูขอโทษที่ตอนนั้นโง่งม สามีอย่าเกลียดหนูเลยนะคะ” เสียงหวานอ้อนพร้อมทั้งส่งสายตาเศร้าหงอยให้แก่สามี สองแขนเล็กกอดเอวจากนั้นแนบใบหน้ากับอกกว้าง “ฉันไม่ใช่คนประเภทนั้น” ไป๋ถังซานกระชับเอวเล็กแน่น เมื่อเธอกอดแนบกายกับอก เขานึกว่าเป็นเพียงฝัน ภรรยากำลังโอบกอดเขาอย่างนั้นเหรอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more