ตอนที่ 8 สามีคิดถึงไหม

1416 Words

การเปลี่ยนแปลงของภรรยาส่งผลให้หนุ่มใหญ่ประหลาดใจ คนตัวเล็กยอมมานั่งบนตักเขา โดยไม่มีทีท่ารังเกียจ แววตาหวานใสซื่อคู่งามกลับมองต่างจากเดิม เขาไม่รู้ว่าภรรยากำลังคิดสิ่งใด ทว่าแววตาแบบนี้กำลังทำให้ร่างกายชายชาติทหารร้อนรุ่ม เดิมทีเขาต้องรับเด็กสาวเข้ามาในฐานะภรรยาเพราะความจำเป็น ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก ด้วยรับผิดชอบตามหน้าที่บวกกับสายตารังเกียจเดียดฉันท์จากภรรยาไป๋ถังซานจึงไม่คิดบังคับขืนใจให้เสียศักดิ์ศรี ทั้งชีวิตเขาอุทิศให้กับการทำงานมากกว่าจะมาสนใจเรื่องหยุมหยิมในบ้าน แค่ส่งเงินให้ตามความเหมาะสมก็ถือว่าได้ทำหน้าที่ตนเองแล้ว ทว่าการกลับบ้านมาคราวนี้ภรรยากลับดูแปลกสายตาที่เคยรังเกียจเดียดฉันท์หายไป… มากกว่านั้นคือภรรยาตัวน้อยถูกรังแกจนอยากหนีออกจากบ้าน เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร! สีหน้าขุ่นเคืองของสามีไม่รอดพ้นสายตาของหลินหลิน เธอนั่งด้วยจิตใจไม่สงบ สามีกำลังโกรธหรือเปล่านะ? เมื่อก่อนทำตัวไม่น่ารักไว้เยอะมากด้วย ถ้าเอือมระอาเบื่อหน่าย เธอต้องลำบากหาที่อยู่ใหม่หรือเปล่า ไม่หรอก สามีชวนเธอไปอยู่ด้วยแล้ว เขาอาจจะแค่โกรธแต่ไม่ถึงกับอยากเลิกหรอก… “หน้าแบบนี้ คนปกติกลัวก็ไม่แปลก” แผลตามใบหน้าหรือแม้กระทั่งร่างกาย ผู้คนพบเห็นหวาดกลัวกันปกติ หญิงสาวทั่วไปก็ไม่ได้ผิด ภรรยาก็ไม่ผิดที่หวาดกลัว “เว้นหนูไว้สักคน หนูยอมเป็นคนไม่ปกติก็ได้” เรื่องอะไรต้องกลัวหน้าสามีตัวเอง ไป๋ถังซานเป็นคนหน้าตาดีมาก เขาหล่อเหลาแม้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า รูปร่างองอาจผึ่งผายของเขาสะกดสายตาผู้หญิงได้ไม่ยาก และหลินหลินมั่นใจว่าอย่างไรเสีย ในค่ายทหารต้องมีผู้หญิงสนใจในตัวเขา เพราะมากกว่ารูปร่างหน้าตาคือฐานะที่เพียบพร้อมมาตั้งแต่เกิด พ่อแม่ร่ำรวยและเป็นทหารด้วยกันทั้งคู่ ผู้หญิงคนไหนไม่สนใจไป๋ถังซานคงประหลาดเต็มที หลินหลินยังสงสัยว่าตัวเธอในอดีตกินอะไรเป็นอาหาร… “หึหึ” เสียงเขาคล้ายกับกำลังหัวเราะ ทว่าพอหลินหลินหันมอง สีหน้าของเขากลับนิ่งเฉย “สามีเดินทางมาถึงเร็วมาก เหนื่อยไหมคะ” เสียงหวานถามไถ่ ไป๋ถังซานอยู่ปักกิ่ง การเดินทางมาถึงในเวลานี้ได้ต้องตื่นเช้ามาก “เล็กน้อย” ไป๋ถังซานไม่ใส่ใจเรื่องเล็ก หากนั่งรถแค่นี้เหนื่อยคงเอาชีวิตรอดจากการเป็นทหารไม่ได้ “สามีคิดถึงหนูบ้างไหมคะ หนูคิดถึงสามี” มือน้อยเริ่มอยู่ไม่สุข ใบหน้าดุเริ่มเปลี่ยนสี ใบหูแดงอย่างเห็นได้ชัด ไป๋ถังซานข่มทุกอย่างไว้ ทว่าทำได้เพียงไม่นานก็ใจอ่อนกับแววตาใสซื่อที่กำลังรอคอยคำตอบ “ถ้าไม่คิด ตัวฉันคงไม่มานั่งตรงนี้” ชายหนุ่มตอบภรรยาที่ตอนนี้นั่งนิ่ง ก่อนจะกอดกระชับให้แน่นมากยิ่งขึ้น … คนถูกคิดถึงเผลอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างถูกใจ สามีปากหวานไม่เห็นเย็นชาเลย คนที่เล่าลือว่าเขาไร้หัวใจนั้นมั่วมาก เธอว่าเขาน่ารักมากกว่าใคร “จุ๊บ หนูดีใจที่สามีคิดถึง” หลินหลินจูบคางสามีเป็นการให้รางวัล ไป๋ถังซานร่างกายแข็งทื่ออีกครั้ง หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุจากอก คล้ายกับกำลังวิ่งออกกำลังกายหลายรอบมา กลัวเหลือเกินว่าตนจะหน้ามืดเป็นลมเสียก่อน ตอนวิ่งจับคนร้ายยังไม่ใจเต้นรัวได้ขนาดนี้ “เธอทำฉันแปลกใจหลายอย่าง” กิริยาออดอ้อนนี้ภรรยาเขาเอามาจากไหน “เพราะตอนนี้หนูคือหลินหลิน ไม่ใช่จางลี่หลินคนเดิมอีกแล้ว ต่อไปหนูจะเป็นภรรยาที่ดีค่ะ” เด็กสาวประจบประแจงเอาใจคนแก่กว่าอย่างรู้งาน หุหุ เธอเป็นเด็กเอ็นจนรวย แค่สามีคนเดียวจะมัดใจไม่ได้เชียวเหรอ ใช้มารยากับสามีตัวเองไม่ผิดหรอก ไม่ได้ไปอ่อยสามีคนอื่นสักหน่อย… “หลินหลินเหรอ อืม ฟังดูดี เธออยากเป็นอะไรก็ดีทั้งนั้น” ไป๋ถังซานลูบหัวภรรยาอย่างเอ็นดู เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นพบเจอกับอะไรมาบ้างในอดีต แต่ต่อจากนี้เขาจะไม่หลินหลินต้องถูกใครรังแก ต่อให้ต้องผิดสัญญากับพ่อ ไป๋ถังซานคนนี้ก็ยอม “สามีทำงานเหนื่อยมากใช่ไหม ให้หนูนวดให้นะคะ” เธอรู้ว่าในยุคนี้มีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง ข้อกฎหมายถูกปรับเปลี่ยนแก้ไข ผู้ร้ายก็มีมาก ยิ่งตำแหน่งเขาสูง ความเสี่ยงและภาระหน้าที่ยิ่งมากตาม “ไว้คืนนี้เถอะ ตอนนี้ไปกินข้าวก่อน เสร็จแล้วเราไปตลาดกัน” ชายหนุ่มวัยกลางคนมองภรรยาที่พยักหน้ารับ การไปตลาดนับว่าเป็นเรื่องดี ชาวบ้านรู้เรื่องเธอหมดแล้วที่โดนกลั่นแกล้ง คิกคิก ฟ้องแบบไม่ฟ้องนี่มันดีจริง ๆ โชคดีที่เธออ่านนิยายกับละครมามาก สกิลมารยาสาไถยของนางร้าย บวกกับสกิลเด็กเอ็นช่วยหลินหลินได้เยอะมากจริง ๆ “อย่างนั้นก็ดี แต่เดินไกลมากสามีจะไหวเหรอ” หน้าตาใสซื่อถาม คิ้วหนาเรียงสวยขมวดอีกคราว จากบ้านไปตลาดนั้นไกลพอสมควร ภรรยาจะให้เขาเดินไปทำไม บ้านนี้มีรถจักรยานและรถยนต์ ล้วนสะดวกสบายทั้งสิ้น “เอารถไป ภรรยาเปลี่ยนชุดใหม่เถอะ” เขาออกคำสั่งเมื่อนึกเรื่องชุดขึ้นมาได้ ร่างเล็กทว่าอวบอัดเย้ายวนพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกจากตักวิ่งไปยังตู้เสื้อผ้า เด็กสาวเปิดประตูออก โดยไม่ต้องเลือกมากก็หยิบเสื้อกับกางเกงตัวเก่ามาถือไว้ “หนูขอเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ สามีจะลงไปก่อนก็ได้ค่ะ” เธอพูดด้วยเสียงสดใสร่าเริงขึ้นมาต่างจากก่อนหน้า หลินหลินมัวแต่ดีใจที่ได้เอาคืน จนลืมตัวว่ากำลังเล่นบทคนเศร้าน่าสงสาร เด็กสาววิ่งเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ ขณะเดียวกันใบหน้าที่เผลอยิ้มตามความสดใสก็พลันมืดครึ้ม เขาลุกเดินมายังตู้เสื้อผ้า ไป๋ถังซานกวาดสายตามองแล้วเกิดอารมณ์โมโห สภาพเสื้อผ้ามีอยู่แค่ไม่กี่ชุด กี่เพ้าเก่า ๆ กับชุดเสื้อกางเกงสีซีดล้าสมัย ในปักกิ่งไม่มีใครใส่เสียด้วยซ้ำ นับรวมกันไม่ถึงสิบชุดด้วยซ้ำ บางชุดเขาเห็นภรรยาใส่มาหลายครั้ง และน่าโมโหกว่านั้นคือชุดกี่เพ้าสีแดงยั่วยวน สภาพเรียกชุดยังไม่ได้ นอกจากสั้นยังเปิดเผยเนื้อหนังภรรยาไม่ต่างจากนางโลมในโรงน้ำชา เงินส่งมาไม่ใช่น้อย แต่เสื้อผ้ากลับไม่ต่างจากสาวใช้ เรื่องนี้ภรรยาเขาประหยัดหรือถูกกลั่นแกล้งอีกกันแน่! “นรกเถอะ!” หนุ่มใหญ่สบถพร้อมกับกระชากเอาชุดพวกนั้นทิ้งลงถังขยะ “สามีเป็นอะไรไปคะ หิวมากก็ไปกินข้าวก่อนเลยค่ะ หนูจะรีบตามไป” เสียงหวานตะโกนจากในห้องน้ำ ใบหน้าสวยยิ้มอย่างสะใจ สามีควรจะรู้ว่าภรรยานั้นลำบากแค่ไหน เธอในอดีตทนใส่ชุดเก่าแสนเชยนั้นได้อย่างไร ถึงจะเป็น 80 ทว่าเสื้อผ้าที่ดูดีทันสมัยก็มีมาก กางเกงยีนสวย ๆ ชุดกระโปรงกับเดรสน่ารักก็มีมาก ทนให้แม่ผัวกำมะลอกดขี่อยู่ได้ “ไม่เป็นไร ฉันจะนั่งรอ” ไป๋ถังซานบังคับเสียงไม่ให้ห้วนจนเกินไป หางตายังจ้องเสื้อผ้านั้นอย่างขัดใจ เมื่อสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จึงกลับไปนั่งรอภรรยาเช่นเดิม เด็กสาวออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเสื้อกับกางเกงสีซีด บ่งบอกได้ว่าเคยใช้มานับครั้งไม่ถ้วน ไป๋ถังซานเดินมาโอบไหล่ภรรยาอย่างรู้สึกผิด เขาละเลยภรรยามากเกินไป มากจนไม่สังเกตถึงความลำบากของเธอ เพราะแบบนี้เธอถึงอยากทิ้งเขาไปอยู่ที่อื่น แค่นึกถึงภาพภรรยาย้ายไปอยู่คนเดียว แล้วมีคนเข้ามาข้องเกี่ยว ไป๋ถังซานแทบจะอยากฆ่าคน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more