เมื่อเด็กเอ็นทะลุมิติมาเป็นภรรยายุค 80

ตอนที่ 4 ไม่เคยให้ใครด่าฟรี!

หญิงสาวสั่งทุกอย่างกับป้ามู่เสร็จก็มายังโต๊ะอาหาร อาหารบนโต๊ะสองอย่าง ทั้งสองมีเพียงผัดผักกับต้มอะไรสักอย่างที่หลินหลินมองไม่ออก ตอนเช้ามีเรื่องมีราวกัน อย่างไรเสียอันเมิ่งเหยาก็ต้องหาทางเอาคืน หลินหลินเตรียมรับมือเอาไว้แล้ว

พรุ่งนี้สามีกลับบ้าน สกิลเด็กเอ็นคงต้องเอากลับมาใช้ ผู้ชายยุคสมัยนี้ไม่ต่างกับปัจจุบันสักเท่าไหร่หรอก ยิ่งไป๋ถังซานที่มีความรับผิดชอบสูง เขาไม่รอดมือหลินหลินแน่นอน

“ทำไมอาหารถึงมีแค่นี้คะ เมื่อวานฉันเพิ่งซื้อเนื้อหมูมาไม่ใช่เหรอ” หลินหลินนั่งลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะก่อนจะหันมาสนใจอาหารตรงหน้า สิ่งที่วางอยู่นี้เรียกว่าอาหารได้เหรอ

“หมูตุ๋นเอาไว้ให้คุณหนูเซี่ยกับนายใหญ่เท่านั้น วันนี้คุณหนูเซี่ยอารมณ์ไม่ดี ฉันจะเอาไปให้บนห้อง”

สาวใช้รูปร่างผอมบางตอบแบบขอไปที ตนไม่อยากเสวนากับภรรยาเจ้าของบ้านสักเท่าไร

“ไม่ต้องยกอาหารไปให้ใคร ถ้าไม่ลงมากินก็อย่ากินส่วนอาหารพวกนั้นเอามาวางตรงนี้” หลินหลินออกคำสั่ง เดิมทีตั้งใจแค่จะถามแล้วออกไปหากินข้างนอก แต่ดูเหมือนสาวใช้คนนี้จะกำลังท้าทายเธอ

“คุณหนูเซี่ยสั่งขัดไม่ได้” ฮุ่ยซีตอบเสียงห้วน ตนเป็นสาวใช้ที่ท่านนายพลหามา เจ้านายเธอคือท่านนายพลกับคุณนายใหญ่ ไม่ใช่ภรรยาจากบ้านที่ไร้ผู้คนยอมรับคนนี้

หลินหลินมองคนที่กล้าเถียงภรรยาเจ้าของบ้านอย่างสมเพช คนพวกนี้คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้แสดงกิริยาท่าทางแบบนี้ออกมา

“ป้ามู่อบรมด้วย” เธอพูดกับป้ามู่ฮวาที่เดินถือถ้วยหมูตุ๋นถ้วยใหม่เข้ามา

“ฮุ่ยซีขอโทษคุณนายน้อยเดี๋ยวนี้” หญิงชราดุสาวใช้ที่ตั้งป้อมรังเกียจเจ้านายออกนอกหน้า

“กล้ามาใช้อำนาจในบ้านฉันเชียวเหรอ ป้ามู่เองก็ดูจะแก่จนเลอะเลือน เอาอาหารไปให้เซี่ยเซี่ย!” อันเมิ่งเหยาตะคอกใส่ลูกสะใภ้ พร้อมกับหันไปสั่งสาวใช้ที่ยิ้มรับ

“ต้องใช้ความกล้าด้วยเหรอ” ยัยป้านี่น่ารำคาญมาก คอยดูเถอะหลินหลินจะฟ้องสามีให้หมด คนนอนคุยกับนั่งคุย อยากรู้นักว่าสามีจะเชื่อใคร

“สามีให้อำนาจฉันก่อนตายและเจ้าของบ้านนี้คือลูกเลี้ยงฉัน คนอย่างเธอจะไปรู้เรื่องอะไร การศึกษาไม่มี มาอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะใช้แผนล่อลวงท่านนายพล เจียมตัวไว้บ้างก็ดี แกอย่าได้คิดว่าตัวเองเก่ง” อันเมิ่งเหยากอดอกเชิดหน้า ข้างหลังมีฮุ่ยซียืนหน้าตาเย้ยหยันอยู่

“ปากว่างมากเหรอคะ เป็นแค่แม่เลี้ยงกล้ามาสั่งเมียเจ้าของบ้าน มารยาทมันเสื่อมตามหนังหน้าหรือไง ถึงว่าลูกสาวดูเหมือนคนไม่มีการศึกษาเพราะมีแม่เป็นตัวอย่าง”

คุยกับแม่เลี้ยงสามีแล้วหลินหลินรู้สึกตัวเองปากจัดขึ้นทุกที

ทำตัวเป็นจิ้งจอกอ้างบารมีเสือ ตัวเองเป็นเพียงผู้อาศัยแต่กลับแอบอ้างใช้อำนาจของไป๋ถังซานมากดขี่คนในบ้าน

“จับมันไว้!” อันเมิ่งเหยาโกรธจัด ร่างกายสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธ

ฮุ่ยซีวางถาดอาหารลงบนโต๊ะ เตรียมพุ่งเข้ามาทำตามคำสั่งเจ้านาย หญิงสาวไม่ได้ให้ความเคารพอีกฝ่าย บ่อยครั้งคอยกลั่นแกล้งจางลี่หลินเองด้วยซ้ำ ผู้หญิงโง่แบบนี้ หากท่านนายพลไม่พลาด ชาตินี้จะมีปัญญามานั่งชูคอเหรอ

“กล้าก็เข้ามาสิ อยากเจ็บตัวก็เข้ามา” หลินหลินง้างมือรอ เธอทำใจแล้วว่าอย่างไรเสียก็ต้องได้ใช้แรง คิดถูกแล้วที่นอนจนเต็มอิ่ม

“คุณนายใหญ่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่กลัวมัน” ฮุ่ยซีทำท่าจะผลักไหล่หลินหลิน ทว่าหญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ

“ฉันก็ไม่กลัวพวกแกเหมือนกัน มานี่!” ผมสาวใช้ถูกกระชากเหวี่ยงลงกับพื้น เจ้าตัวยังไม่ทันได้กรีดร้องหมูตุ๋นร้อน ๆ ก็ถูกกรอกใส่ปาก

“อื้อ กรี๊ด แค่ก ๆ” สาวใช้กรีดร้องกับความร้อน พร้อมทั้งสำลักน้ำร้อนที่ราดลงมา

“นังคนป่าเถื่อน แกหยุดเดี๋ยวนี้ กรี๊ด! โอ๊ย!”

อันเมิ่งเหยาเห็นท่าไม่ดีก็รีบไปล็อกแขนจากทางด้านหลัง หลินหลินม้วนตัวเอาร่างอันเมิ่งเหยาทุ่มลงบนพื้น ทั้งเจ้านายสาวใช้ร้องโอดครวญอยู่กับพื้น

“ป้ามู่คะ พวกเขาทำฉันก่อนนะคะ ฉันจะออกไปข้างนอก จำที่บอกได้ใช่ไหมคะ” หญิงสาวเดินไปประคองหญิงชราที่ตอนนี้ยืนตกตะลึง

“จำได้ค่ะ ป้าจะไม่ให้ใครทำอาหารเย็น” ป้ามู่รับคำหนักแน่น โล่งใจที่คุณนายน้อยรู้จักสู้คนบ้าง

หลินหลินไม่ได้อยากใช้กำลัง แต่คนในความทรงจำที่ได้มานั้น เห็นชัดว่าถ้าไม่สู้ ตัวเธอเองก็เจ็บหนัก อันเมิ่งเหยากับสาวใช้ไม่เคยปรานีร่างนี้ ร่างกายมีแต่รอยบอบช้ำทั่วตัว

นอกจากไม่เคยให้ใครด่าฟรี หลินหลินก็ไม่เคยให้ใครทำร้ายตัวเองฟรีด้วย….