อันเมิ่งเหยาพยายามสงบจิตใจ ยืนประกบป้ามู่อย่างใจเย็น อีกไม่นานไป๋ถังซานลงมาจะได้ไม่ว่าตนได้ ลูกเลี้ยงคนนี้ไม่ได้ชื่นชอบเธอนัก หากลงมาไม่เห็นว่าทำตามที่สั่งก็เกรงว่าจะผิดแผน
ร่างผอมบางรีบเดินมาด้วยสีหน้าสดใส ทว่ากวาดตามองโดยรอบกลับไม่พบเจ้าของบ้านตามที่หวัง ใบหน้าสวยเริ่มเปลี่ยน
“คุณไป๋ละคะแม่” อันเมิ่งเซี่ยมองหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ เธอเตรียมเอาอกเอาใจเขาอย่างดี ทว่าไป๋ถังซานหายไปแล้ว
“โดนนังบ้านนอกลากขึ้นห้องไปแล้ว มันร้ายกาจมากจนแม่คาดไม่ถึง” จากพยายามไม่โมโห อารมณ์ขุ่นมัวก็กลับมาอีกระลอก นึกถึงท่าทางใสซื่อของจางลี่หลินก็เดือดดาล
ตลอดเวลาที่ผ่านมาคงแอบซ่อนความร้ายกาจไว้ เธอพลาดเองที่เลี้ยงมันไว้ในบ้าน คอยหาผลประโยชน์จากหน้าตาของมัน ทว่าตอนนี้จางลี่หลินกำลังกลายเป็นพิษภัยที่ควรกำจัด
“น่าโมโห เงินมันก็เอาไปแล้ว ยังมีหน้ามายั่วยวนคุณไป๋ ช่างไม่รู้จักเจียมตัว” อันเมิ่งเซี่ยยังอดเสียดายเงิ
