Chapter 7
1571 Words
Chapter 7
สองหนุ่มสาวต่างวัยคงได้ปรับความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อยด้วยฝีมือของอริสา เมื่อเช้าวันต่อมา ในห้องรับประทานอาหารของบ้านนายพิภพวันนี้ ผู้คนพร้อมหน้าพร้อมตา อาหารมากมายเต็มโต๊ะทั้งอาหารฝรั่งไทย ขณิกานั่งอยู่ข้าง ๆ เจ้าของบ้าน อีกฝั่งหนึ่งมีขวัญฤดี บุตรชาย และนายพลตำรวจใหญ่
พลตำรวจเอกปรีชาสนิทสนมกับพิภพมานาน มักมาเยี่ยมเยียนฟาร์มอยู่ทุกเดือน บางครั้งก็ชักชวนเพื่อนฝูงลูกน้องมาเที่ยว มาสังสรรค์กันทั้งโรงพัก ช่วงนี้ลูกสาวกลับมาอยู่ด้วยดูจะมาบ่อยขึ้น
อริสายกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี นายตำรวจใหญ่วัยหกสิบในเครื่องแบบเต็มยศวางช้อนลง รับคำทักทายผู้น้อย
“มาพอดีนะเรา ลุงกำลังบ่นถึงอริสอยู่เลย นึกว่าจะไม่ได้กินข้าวด้วยกันซะแล้ว”
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ ลุงชา ป้าขวัญ หนูแต่งตัวนานทุกที กลัวสวยไม่พอไปตรวจฟาร์มค่ะ” ในคำขอโทษที่จำต้องโกหกไป เพราะเธอดันตื่นสาย อริสาไม่สามารถทำตัวไร้กิริยามารยาท กับผู้มีพระคุณอย่างขวัญฤดีที่สลับเลี้ยงเธอกับบิดามาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ หรือแม้แต่นายตำรวจใหญ่ผู้คอยให้ความช่วยเหลือฟาร์มม้าแห่งนี้มาตลอด
เวลามีเรื่องขัดแข้งขากันในย่านธุรกิจท่องเที่ยว ‘ลุงชา’ ย้ายมาประจำการที่นี่หลายปี คนละแวกนี้รู้กันว่าฟาร์มม้าแห่งนี้มีเส้นสายพอเคลียร์กันได้
เจ้าของร่างบางในชุดทะมัดทะแมง เสื้อโปโลสีเข้มเข้าชุดกางเกงเข้ารูปสำหรับขี่ม้า นั่งลงตรงหัวโต๊ะที่เว้นว่างไว้
“เมื่อคืนฝกตกหนัก ลุงชากลับบ้านเกือบเช้าลากคนขับรถไปด้วย ถนนหน้าฟาร์มเพิ่งลาดยางใหม่ หนูพายไม่สะดวกเดินทาง เลยพักห้องรับรองแขกที่นี่น่ะ” พิภพรีบบอกลูกสาวที่ยกยิ้มมุมปากให้ในคำตอบ
“ตามสบายเลยค่ะพ่อ น้องพายเรียบร้อยน่ารักดี จะรับฝากจากลุงชาไปตลอดชีวิต หนูก็ไม่ว่าค่ะ”
ขณิกาอมยิ้มอย่างอาย ๆ มองพี่สาวที่นั่งอยู่หัวโต๊ะใกล้กันกับเธอ คนอื่น ๆ ก็แอบยิ้มตาม แววตาอ่อนโยนประหลาดของหนุ่มใหญ่ เจ้าของรีสอร์ตฟาร์มที่ลอบมองสาวรุ่นลูก ไม่ใช่ลูกสาวตน เด็กอนุบาลยังดูออก
“เราก็พูดโอเว่อร์ไป พ่อเราอายุปูนนี้ จะมารับฝากลูกสาวลุงไปตลอดชีวิตทำไมกัน?” คุณพ่อยังวางท่าหวงลูกสาวอยู่พอประมาณแต่ก็โดนแย้ง
“พ่อหนูยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยว ไม่แก่สักหน่อย ต้องอายุเท่า ๆ กัน ลุงชาถึงจะรับพิจารณาหรือคะ?”
“ตามความเหมาะสม” ในน้ำเสียงราบเรียบ พลตำรวจเอกปรีชาแกล้งทำเมินหน้านิ่ง หญิงสาวที่ทำท่าว่าจะแกล้งบิดาอีกสักหน่อยจึงยอมสงบศึก เปิดโอกาสให้ขวัญฤดีที่สบตาเจ้าของบ้านคล้ายมีแผนการบางอย่าง อ้าปากถาม
“อริสลูก พี่เตพาน้องหมาเราไปหาหมอมาเมื่อวันก่อน เป็นยังไงบ้าง?”
รอยบุ๋มบนแก้มทั้งสองข้างเหนือกรามแกร่งที่มีเคราสากไล่เรียงในวงหน้าหล่อเหลาผุดเข้ามาในหัว อริสารู้สึกถึงความร้อนสาดขึ้นหน้าแรง ๆ จนต้องเลื่อนสายตาจากจานอาหารไปทางเจ้าที่รัก มันกำลังกินขนมที่เขาให้เธอมาเมื่อวานอยู่บนเบาะตรงมุมห้อง
ขวัญฤดีส่งยิ้มกรุ่มกริ่มไปทางบุตรชาย “นั่น.. น้องหน้าแดงเชียวตาเต ว่าไง? มีอะไรกัน บอกแม่มาเร็ว”
“อะไรนะครับ แม่ถามผม?” คำถามเต็มวงหน้าเตชินที่หมดเวลาไปกับการชื่นชมบรรยากาศธรรมชาติ อย่าว่าแต่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายโทรหาในฐานะคนเคยรู้จักหรือแขกเลย เธอยังทำตัวยุ่งตลอดยังกับนักธุรกิจพันล้าน ไม่ต้องพูดถึงตัวเขาที่ไม่เคยเป็นฝ่ายโทรหาผู้หญิงคนไหนก่อน
“แม่ก็ถามลูกน่ะสิ ไม่ถามลูกจะไปถามใคร” สาววัยหกสิบถามจะเอาความให้ได้จนสุดท้ายบุตรชายต้องบอกปัด
“ผมจะไปรู้ไหมครับแม่ น้องคงไม่สบาย ไม่ก็ร้อนเพราะแอร์มันไม่เย็นล่ะมั้ง ใช่ไหม? คุณอริสา”
ปลายเสียงว่าไม่พอใจเกือบได้ถูกทักท้วงจากพ่อชักแม่สื่อ หากหญิงสาวไม่เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“เจ้าที่รักไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา.. แต่.. คุณหมอ.. เอ่อ.. หล่อค่ะ” สารภาพไปแก้มแดงระเรื่อยิ่งร้อนเข้าไปอีก
ยากที่คนเป็นพ่อจะไม่เกิดความฉงนสงสัย กับการที่อริสาจะได้เอ่ยปากชมใคร พิภพนั้นรู้จักเจ้าของคลินิกรักษาสัตว์ผู้เป็นคนท้องถิ่นที่นี่เช่นเขาซึ่งอยู่โคราชมาตั้งแต่เกิด
“อาจารย์นิธิฯ เจ้าของคลินิกน่ะเหรอลูก? หล่อ นั่นอายุหกสิบรุ่นลุงชา แต่งงานแล้วลูกสี่ ลูก ๆ แกแก่กว่าลูกอีกนะ”
“ไม่ใช่ค่ะพ่อ... หมอคนใหม่ เขามาช่วยอาจารย์ คุณหมอไอศูรย์”
“เออ... ดีนะ นี่แกจะประชดพ่อไปเอาหมอหมา?” ประกายแข็งกร้าวฉายวาบในดวงตาสีดำสนิท
มากกว่าความหมายว่าประชดคือท่าทางเขินอายของหญิงสาวที่ก้มหน้าลงจิ้มขนมปังเข้าปาก ว่าเสียงอ่อน “หนูเปล่าประชด... หนูเป็นผู้หญิงจะไปเอาเขาได้ไง พ่อนี่ก็ แค่บอกว่าเขาหล่อเฉย ๆ”
“พ่อว่าเตชินก็ดูดี รูปหล่อ จบวิศวะอังกฤษ ดีกรีนอกเหมือนลูก ทำไมไม่เห็นชมพี่เขาบ้างล่ะ”
“ป้าว่าลูกป้าควรต้องหล่อกว่าคุณหมอสิ จำได้ไหมว่าตอนเด็ก ๆ อริสขอพี่เตแต่งงานทุกวัน พอพี่เขาบอกว่าไม่แต่ง หนูกัดพี่เขาซะจมเขี้ยวเลย”
เสียงหัวเราะดังระคนกันไป เป็นขณิกาที่สงสัย “ปรกติพี่อริสก็ไม่เห็นจะชอบคนหล่อนี่ พายเห็นหนุ่มหน้าตาดีมาหยอด ทอดสะพาน หางตาพี่อริสยังไม่แลสักคน นี่พายแทบจะนึกไปแล้วนะว่าพี่อริสชอบผู้หญิง”
“ถ้าพี่ชอบผู้หญิง น้องพายจะชอบพี่ไหม?” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าสดสวยใสที่แค่รองพื้นบาง ๆ ยังโฉบเฉี่ยวกระชากหัวใจเพศเดียวกันเองได้ไม่ยาก หญิงสาวรุ่นน้องที่ถูกจ้องตรง ๆ ถึงกับหลุบลงมองโต๊ะ
“พี่อริสพูดอะไรเนี่ย?”
“นี่... อริส ให้มันน้อย ๆ หน่อย” พิภพปรามในท่าทีไม่พอใจ ก่อนจะจิกหางตามองหญิงสาวข้างกาย ใคร ๆ ก็รู้ว่าสำหรับขณิกาแล้วเธอชื่นชมพี่สาวที่ทั้งเก่ง สวย มีเสน่ห์มาตลอด เข้าขั้นคลั่งไคล้เป็นไอดอล
“เอ... พ่อกำลังหึงหนูหรือหึงน้องพาย?”
“นั่นสิ ลุงกำลังสงสัยอยู่เหมือนกันว่า...” เงียบไปครู่ ปรีชาอยากรู้ปฏิกิริยาของพิภพที่ทำเป็นไม่สนใจคำพูดของเขา ก่อนเลื่อนสายตาไปอีกทาง “.. ไม่เจอแค่เดือนเดียว อริสยังชอบหยอกชอบแกล้งเหมือนเดิม ลุงว่าเราดูยังไงก็เจ้าเล่ห์”
“เห็นเจ้าเล่ห์ ๆ แบบนี้ หนูรักใครรักจริงนะคะลุงชา ถ้าพูดถึงความเหมาะสม หนูว่าหนูมี ขอเป็นหนึ่งในข้อพิจารณาของลูกเขยลุงเลยได้เปล่า?” ได้ทีของหญิงสาวที่ทำให้มื้อเช้าวันนี้มีสีสันขึ้นมา นายพลตำรวจใหญ่รับประทานอาหารได้มาก ยังได้พวกจับผิดพิรุธเจ้าของบ้าน
“พายว่ายังไง? พ่อชอบลูกเขยคนนี้นะ ยิงปืนเก่ง เจ้าเล่ห์ รักจริง ปกป้องลูกสาวพ่อได้”
“พ่อกับพี่อริสอ่ะ ทำไมชอบแกล้งพาย” แก้มนวลเนียนของขณิกาเป็นสีแดงอยู่น้อย ๆ มองค้อนวงโตใส่ทั้งสองก่อนทำทีเป็นรับประทานอาหารต่อ
อริสาลอบมองหญิงสาวรุ่นน้องด้วยสายตาเล่ห์ร้าย ก่อนเอื้อมมือไปคว้ามือนุ่มที่กุมส้อมไว้แผ่วเบา “น้องพายขา...”
“ลูกยังไม่ได้บอกพ่อเลยว่าเตชินหล่อหรือเปล่า? ป้าขวัญก็ถามอยู่น่ะ ลูกควรจะตอบคำถามผู้ใหญ่ก่อน” ไม่เอ่ยเปล่า อารมณ์รุ่มร้อนแรงริษยาทำให้นายพิภพเอื้อมเอาส้อมสะกิดหลังมือลูกสาวตัวเองทีหนึ่งจนเจ้าตัวสะดุ้งดึงมือออก ยอมหยุดหว่านเสน่ห์ใส่ขณิกาแต่โดยดี ลูบมือสูดปากอย่างเจ็บ ๆ
อริสาไม่อยากทำเสียมารยาทจึงมองไปทางสาวใหญ่วัยหกสิบในทางฝั่งซ้าย ถัดจากที่นั่งของนายพล ในเมื่อเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขาอยู่แล้วแค่พูดไปตามความจริง
“คุณเตชินหล่อคมอยู่ค่ะป้าขวัญ ผู้ช่วยที่คลินิกยังชมว่าลูกชายป้าหน้าเหมือน หมาก ปริญเลยค่ะ” แล้วปรายมองไปทางคนที่ยอมรับคำเยินยอหน้าตานิ่งเฉย อันนับเป็นเรื่องปรกติของเตชิน สิงหวัฒน์ ผู้ได้รับความนิยมชมชอบในหมู่สาว ๆ
“เห็นไหม? ป้าว่าแล้วลูกป้าต้องหล่อเหมือนป้า อริสต้องชอบลูกป้าอยู่แล้ว” ขวัญฤดียืดอก ส่งสายตามองเจ้าของบ้านที่ใจร้อนพอตัว
“ถูกใจกันก็หมั้นกับพี่เขาก่อนไหมล่ะ? ว่าไงลูก แต่งไม่แต่งไม่เป็นไร ดู ๆ กันไปก่อน”
- Writer
