ดวงใจจักรพรรดิโฉด

ตอนที่ 8 หาทางแก้ไขอดีต

บรรยากาศในอุทยานหลวงแม้จะสดชื่นด้วยต้นไม้ดอกไม้นานาพรรณที่แข่งกันเบ่งบานรับอากาศอันสดใสทว่าใบหน้างดงามนั้นก็ยังคงเรียบเฉยไร้ซึ่งรอยยิ้มใดๆ ให้ได้เห็น จ้าวหนิงหลงจูงมือนางอันเป็นที่รักเดินไปยังศาลากลางสวนก่อนจะสั่งให้คนเตรียมของว่างและน้ำชามาขึ้นโต๊ะเสวย

ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูยามนี้ลอบมองตนเองในอดีตจากมุมหนึ่งไม่ไกลนัก จึงได้เห็นทุกอย่างที่ผ่านมาชัดขึ้น ที่แท้เมื่อก่อนนางช่างใจร้ายนัก จ้าวหนิงหลงเพียรทำดีให้แค่ไหนนางก็กลับไม่เห็นค่าเขาจนน่าเสียดายเวลาที่เราได้อยู่ร่วมกัน

อดคิดไม่ได้ว่า หากนางในตอนนั้นรู้ว่าอีกหนึ่งปีให้หลังจะเสียเขาไปนางจะใช้เวลาช่วงนี้เพื่อรักเขาดูสักครั้งหรือไม่

จ้าวหนิงหลงประคองนางให้นั่งลงอย่างใส่ใจก่อนที่จะนั่งลงเคียงข้างกัน

“ลองกินขนมนี่ดูหน่อยสิ อร่อยมากนะข้าสั่งห้องเครื่องให้ทำเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ เห็นว่าครั้งก่อนเจ้ากินได้มากเลยสั่งให้เป็นพิเศษ” จ้าวหนิงหลงเอ่ยบอกนางอย่างนุ่มนวลพลางหยิบขนมมาป้อนให้ถึงปาก ทว่าซุนเฟยหรงกลับผลักมือเขาออกเบาๆ พร้อมปฏิเสธ

“วันนี้หม่อมฉันไม่อยากกิน” ท่าทางเย็นชานั้นทำให้จ้าวหนิงหลงได้แต่เพียงยิ้มค้างก่อนเลือกที่จะเมินเฉยเพราะไม่อยากบังคับจิตใจนาง ทุกครั้งที่นางอารมณ์ไม่ค่อยดีก็จะเป็นเช่นนี้จนบางทีเขาเริ่มชินไปแล้ว หากวันไหนนางอารมณ์ดีหน่อยก็ยังพอยอมรับน้ำใจกันบ้างซึ่งจ้าวหนิงหลงก็คิดว่าอย่างน้อยก็ยังดีที่นางมิได้เย็นชาไปตลอด

“ฝ่าบาท ฮองเฮา” ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูทนไม่ไหวเมื่อเห็นว่าตนเองเมื่อก่อนนั้นช่างไร้น้ำใจเต็มทนจึงเร่งเดินเข้ามาขัด

“จางกงกงฝากหม่อมฉันให้นำโอสถนี้ยกเข้ามาถวายฝ่าบาทเพคะ” ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูยกถ้วยยาขึ้นมาส่งให้จ้าวหนิงหลง ชายหนุ่มมองนางด้วยสายตาราวกับว่าไม่ต้องการให้ซุนเฟยหรงรู้เรื่องนี้แต่หลี่ซูตอนนี้ก็กลับก้มหน้าก้มตาทำไม่รับรู้

เป็นเพราะเมื่อครู่จางกงกงนั้นดูท่าทางร้อนใจนางที่เจอเขาเข้ากลางทางจึงได้แวะถามไถ่จนได้ความว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หลายวันมานี้จ้าวหนิงหลงนอกจากต้องคอยเอาใจภรรยาแล้วยังต้องพบเจอปัญหาบ้านเมืองที่ต้องคอยให้เขาตามแก้ไขจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อนมากนักเช้านี้เมื่อเจอขุนนางกวนโมโหเข้าจึงเกิดอาการปวดศีรษะขึ้นมาฉับพลัน

จ้าวหนิงหลงรู้สึกไม่ค่อยสบายนักแต่เพราะอาการไม่ได้หนักหนาอะไรมากจึงยังพอทนไหว ดังนั้นเขาจึงมิได้เรียกหมอหลวงมาดูอาการเพราะเกรงว่าจะทำให้วังหลวงวุ่นวาย เพราะเรื่องสุขภาพของเขานั้นเกี่ยวพันกับหลายคน

เดิมทีเขาไม่ต้องการให้ซุนเฟยหรงรู้ดังนั้นจึงสั่งจางกงกงว่าให้รอเขาแยกจากนางก่อนค่อยนำยามาถวาย แต่เพราะจางกงกงเองก็ร้อนใจเกรงว่าผู้เป็นนายนั้นจะเจ็บป่วยไปจึงได้พยายามหาจังหวะนำยามาถวายอยู่ห่างๆ จนได้พบซุนเฟยหรงในร่างของหลี่ซูเข้า

ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูตอนนี้จึงได้รู้ความจริงว่าอีกฝ่ายมักปกปิดอาการเจ็บป่วยมิให้นางรู้ทั้งที่เขามักหาเรื่องออดอ้อนนางเสมอแท้ๆ ที่ผ่านมาในอดีตส่วนมากนางจะเป็นฝ่ายจับได้ว่าเจ้าหนิงหลงนั้นแปดส่วนล้วนมารยา คิดไม่ถึงว่าถึงคราวเจ็บป่วยขึ้นมาจริงๆ เขากลับปกปิดนางได้อย่างแนบเนียน

ซุนเฟยหรงมองหลี่ซูด้วยท่าทางประหลาดใจเพียงครู่ก่อนจะหันเหความสนใจทั้งหมดมาที่จ้าวหนิงหลง นางรีบเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว

"ทรงพระประชวรหรือ" หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นพรางถาม ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูจึงลอบยิ้มและคิดว่าสิ่งที่ตนเองทำตอนนี้นั้นถูกต้องแล้วเพราะรู้ดีว่าตนนั้นดื้อดึงเพียงใดหากแต่ถ้าเป็นเรื่องสุขภาพของจ้าวหนิงหลงนับว่าเป็นเรื่องเดียวที่พอจะหันเหความสนใจคนปากแข็งเช่นนางได้ในทันที

ซุนเฟยหรงในร่างหลี่ซูรู้ดีว่าหากพูดกับตนเองในเวลานี้เกลี้ยกล่อมให้นางยอมรับจ้าวหนิงหลงนั้นคงเป็นเรื่องยากดังนั้นนางในตอนนี้ที่ต้องการหาทางแก้ไขอดีตจึงต้องการใช้แผนเดียวกับที่จ้าวหนิงหลงใช้มาตลอดคือแผนเจ็บตัวในการเรียกร้องความสนใจจากคนที่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง

แม้นางในอดีตจะพยายามทำใจแข็งกับอีกฝ่ายแค่ไหนแต่ซุนเฟยหรงกลับรู้ดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ตนเองใจอ่อนให้อีกฝ่ายอยู่เสมอ ไม่ว่าจ้าวหนิงหลงจะมารยาร้อยเล่มเกวียนแค่ไหนเพื่อเรียกร้องความสนใจจากนาง แม้ไม่อยากจะสนใจแต่สุดท้ายนางก็ไม่เคยห้ามตนเองได้เมื่อเห็นอีกฝ่ายป่วยไข้หรือบาดเจ็บขึ้นมาจริงๆ

และต่อให้รู้ว่าร้อยทั้งร้อยเป็นเพียงการเรียกร้องความสนใจแต่นางก็มักใช้โอกาสนั้นในการแกล้งโง่เพียงหลอกตัวเองว่าต้องดูแลอีกฝ่ายตามหน้าที่ในฐานะภรรยาของเขาเพียงเท่านั้นเพื่อไม่ให้รู้สึกผิดต่อคนในแคว้นต้าเหยียนมากเกินไป หากนางสามารถปล่อยวางความแค้นและคำสัญญาลวงที่ไม่มีอยู่จริงนั้นได้ นางในตอนนี้ก็คิดว่าตนเองคงเป็นสตรีที่มีความสุขมากที่สุดคนหนึ่ง มิใช่เพราะฐานะเงินทองในมือหากแต่เป็นยอดบุรุษผู้เป็นสามีที่เอาใจใส่และมอบความรักให้กันอย่างท่วมท้น

จ้าวหนิงหลงแอบลอบยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นนางมีท่าทีที่เป็นห่วงเขา ความสุขเล็กๆ ผุดขึ้นมาแทนความกังวลก่อนหน้าสิ้น จนอดคิดในใจไม่ได้ว่าคราวนี้หลี่ซูช่างเลือกเวลาพูดได้ดีนัก